Γιατί έγινα δικηγόρος (;). Γράφει ο Αντώνης Ζαπάντης

Γεια σας και πάλι!

Θυμάμαι αμυδρά στο μυαλό μου την μάνα μου να με ρωτάει: «Τι θες να γίνεις Αντωνάκη όταν μεγαλώσεις;»

«Κικηγόος μαμά θέλω, κικηγόος.» Τρία πράγματα συμβαίνουν όταν είσαι μικρός και δίνεις τέτοια απάντηση: 1) Κάποιος στο είπε να το πεις, 2) Το θέλει η μαμά ή ο μπαμπάς σου ή 3) Είσαι μια μαζόχα. Ε, λοιπόν εγώ είμαι ίσως ένα μείγμα με πιο κοντά στο νούμερο 3. Ναι Αντωνάκη, μπράβο. Έγινες δικηγόρος. Και τώρα;;; Ε τώρα θα βγω στον αγώνα της ζωής ως άλλος Κόναν…. Ναι καλά…..

Χμ…… Για να το πιάσουμε κάπως από την αρχή: Δίνεις πανελλήνιες (τις τελειώνεις σχεδόν ημιθανής), μπαίνεις στη σχολή, τελειώνεις τη σχολή, γράφεσαι ως ασκούμενος (η κόλαση επί γης θα έλεγα) και μετά εξετάσεις του συλλόγου και τσουουουπ!!!!! Οκτώ χρόνια μετά μπουμ!!!! Είσαι δικηγόρος!!! YEAH!!!!! Οκτώ χρόνια. Οκτώ.

Δεν πειράζει όμως. Είσαι έτοιμος να μασήσεις τα σίδερα.

Η πρώτη σου επαφή με τη δικηγορία είναι σαν την πρώτη φορά που κάνεις σεξ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πριν γίνεις μια όμορφη χρωματιστή δικηγορική πεταλουδίτσα, πρέπει να περάσεις το άχαρο στάδιο της άσχημης προνύμφης με τα πολλά και τσιγκελωτά ποδάρια (άσκηση ή αλλιώς Καθαρτήριο). Πας σε κάποιον συνάδελφο, ο οποίος σε αποκαλεί συνεργάτη του. Συγκινείσαι… Λες από μέσα σου έντρομος «Καλέ αυτός εδώ με θεωρεί ισάξιό του». Ναι μεγάλε εντάξει. Μέσα είσαι. Μην φας, έχουμε μπάμιες (αν σου αρέσουν, τότε έχουμε γλάρο). Τον πρώτο καιρό θα κάνεις αναγνωριστικές κινήσεις. Θα κάθεσαι παραπάνω, δεν θα ζητάς υπερωρίες, θα σκίζεσαι για το γραφείο σαν να ήταν του πατέρα σου γενικά θα είσαι πιο τέλειος και από τον τέλειο. Μετά από μερικούς μήνες όμως αδελφέ μου τι έχεις;;; Για αρχή το ”συνεργάτης” πήγε περίπατο. Αντεκατεστάθη από το “ηλίθιε”, ”βλάκα”, “καθυστερημένε”, “κάνε ό,τι σου λένε ρε ζώον” κ.λπ, κ.λπ. Εκεί για πρώτη φορά φλερτάρεις, στα σοβαρά, με την ιδέα του φόνου, του βασανισμού, του μοναχισμού, του να γίνεις βουκόλος… Άραγε, πόσο να έχουν 200 κεφάλια γίδια;; Προλαβαίνω το τελευταίο ΕΣΠΑ;

Μετά έρχεται το καταπληκτικό: «Μπορείς να μείνεις λίγο παραπάνω ΜΟΝΟ ΓΙΑ σήμερα διότι έχουμε εκείνο το Πολυμελές και είναι δύσκολο;» Ημερομηνία 12-11-2013. Αισίως έχουμε 15-6-2015 και ακόμη μένεις λίγο παραπάνω, όχι για το Πολυμελές, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα σου να μη σε βλέπει ράκος από την κούραση.

Τα 10 παραπανίσια κιλά που έχεις πάρει δεν θα τα θίξω Αντωνάκη γιατί σε πονάει….

Α και μόλις θυμήθηκα την καταπληκτικά απίστευτη κοινωνική σου ζωή! Βλέπεις check inια από τους φίλους σου που ασχολούνται με άλλους τομείς και λες: «Δεν πειράζει. Θα βγω το Σάββατο.» Αμ δε! Θα ‘θελες. Το Σάββατο μεγάλε, ο God σε θέλει με γαστρεντερίτιδα, γιατί έτσι του αρέσει. Πίνει και μια Amstel καθώς γελάει με τη δυστυχία σου πάνω από την τουαλέτα… «Τουλάχιστον για καφέ μπορώ να πάω την Κυριακή, αν είμαι καλύτερα;»

«Όοοοοοχι δικηγοράκι… Εδώ.» Την Κυριακή θα σου βγει όλη η κούραση της εβδομάδας και θα κοιμάσαι όπως το βόι για να αντέξεις την εβδομάδα που έρχεται.

«Καλά δεν τρέχει κάτι. Τουλάχιστον βγάζεις φράγκα. Δικηγόρος είσαι, αν δεν έχεις εσύ, τότε ποιος έχει;;;» ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!! Χαρωπά θε να γελάσω δυνατά ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!!! Αυτό και αν αποτελεί ανέκδοτο… Τι να πρωτοσχολιάσω; Τα 600 ολόκληρα ευρώ αντιμισθίας σου ή τους πελάτες που τους κυνηγάς ως άλλους Osama Bin Laden;;; Κρύβονται σε υπόγεια, σε ρετιρέ, σε κότερα και πάντα μα πάντα δυσκολεύονται. Δεν πα να έχουν 100.000 ευρώ φορολογική;;; Ε μωρέ αυτόν τον καιρό δεν πάνε καλά τα πράγματα, αρρώστησε το κουνέλι τους, το χρυσόψαρό τους έχει πονοκέφαλο ή χάλασαν τα λεφτά τους στο Σκρατς του ΟΠΑΠ. «Μα κύριε Τάδε μου έχω να αποδώσω Φ.Π.Α., πληρώσω ταμεία, ρεύματα κ.λπ κ.λπ.»

«Τι ανάγκη έχεις εσύ ρε δικηγόρε; Τόσα χρόνια τρώγατε. Στριμωχτείτε και εσείς λίγο να δείτε τι περνάμε και εμείς!!!»

Δεύτερη φορά που φλερτάρεις με τα ανωτέρω προαναφερθέντα (φόνο, βασανισμό, μοναχισμό). Ως άνθρωπος κατανοείς τον συνάνθρωπο, μετράς ως το 10 και τότε τον σπας στο ξύλο στο μυαλό σου. Το ποινικό φρόνημα δεν τιμωρείται (ακόμη ευτυχώς) Το ευχαριστιέσαι. Μειδιάς. «Εντάξει κύριε Τάδε μου. Τα  λέμε μεθαύριο που θα έρθετε να με πληρώσετε αλλιώς δεν πάω δικαστήριο να δικάσω!». Και ω του θαύματος (που λέει η φίλη μου η Ελένη)!!!!

Ξαφνικά τα λεφτά βρίσκονται ως από μηχανής θεός!

Θυμίστε μου πάλι, γιατί γίναμε δικηγόροι; Α ναι, για να υπηρετήσουμε τον τρίτο πυλώνα του κράτους, τη Δικαιοσύνη.

Λοιπόν κυρίες και κύριοι συνάδελφοι εγώ θα αποσυρθώ με τα αμνοερίφια μου στην Κεφαλλονιά. Αν θέλετε ελάτε να κεράσω παστοκύδωνο και εξαιρετική Ρομπόλα. Η δικηγορία δεν με σηκώνει πχια….. Θα γίνω τσοπάνης.

(Υ.Γ. Η μάνα μου ρε ρώτησε: «Γιε μου που πας;» Και εγώ της απάντησα: «Μάνα θα πάω στα μοσχάρια…….Θες να σου φέρω τίποτα;»)

* Ο Αντώνης Ζαπάντης είναι Δικηγόρος Αθηνών.

Αντώνιος Ζαπάντης

Da mihi factum, dabo tibi ius. Αγαπώ τα νομικά όπως αγαπώ και το χιούμορ. Δεν είμαι συγγραφέας... Απλώς μου αρέσει να γελάω και να παρασύρω και άλλο κόσμο...

7 comments

  1. Super3 Reply

    Και το σκεφτόμουν για δικηγόρος…(δικαστής βασικά, αλλά κι αυτό είναι… γ@μησετα τα)

    • Αντώνης Ζαπάντης Reply

      Αν αγαπάς τα νομικά, μην σε φοβίζει τίποτα. Move on.