Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια όταν τελείωνα το λύκειο να βρίσκομαι προ του ερωτήματος «Μετά το λύκειο, τί;». Ήταν καίριο αλλά ταυτόχρονα ρητορικό καθώς οι περισσότεροι από εμάς είχαμε νοερά τουλάχιστον προδιαγράψει την πορεία μας, σχεδόν μονόδρομος που στο τέρμα σε έβγαζε «καρφί» σε μια ανώτερη ή ανώτατη σχολή. Ότι θα βρισκόμουν σήμερα προ του ίδιου –σχεδόν- αλλά καθόλου ρητορικού ερωτήματος, ξεπερνά κάθε δυσοίωνη σκέψη και νοσηρή φαντασία. Τι κάνεις, λοιπόν, όταν στα τριανταπέντε σου και έχοντας γράψει μερικά χιλιόμετρα δικηγορίας ορθώνεται μπροστά σου απειλητική και αγέρωχη η ερώτηση: «Μετά τη δικηγορία, ΤΙ; ΤΙ; ΤΙ;»
Δυστυχώς δεν έφτασα γρήγορα και αβασάνιστα στο μνημόσυνο της καριέρας μου. Η πορεία ήταν μεγάλη με πολλά στάδια και ορόσημα. Όλα τα στάδια της θλίψης (άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή), μεγαλύτερη φορολόγηση, αυξήσεις στις εισφορές, Capital controls, εκλογές 2015 vol 1, 2 και 3! Και λυτρώθηκα όταν αποδέχτηκα τελικά την κατάσταση, απεκδυόμενης κάθε αβάσιμης αισιοδοξίας…
Αφού λοιπόν, πήρα βαθιές αναπνοές, έκανα yoga και διαλογισμό, ήπια την πασιφλόρα μου, τη βαλεριάνα μου, το ..μισό ζανάξ μου, σκέφτηκα ότι μια καλή επιλογή καριέρας είναι το δικαστικό σώμα. Με την επιλογή αυτή και μέσα στη νομική φύση μου θα παρέμενα και οικονομική εξασφάλιση θα πετύχαινα. Και έτσι πήρα σβάρνα τους νομικούς διαγωνισμούς…Ανέσυρα ξεχασμένα βιβλία της σχολής από πατάρια, τα ξεσκόνισα καλά, τα εναπόθεσα για μερικούς μήνες πάνω στο γραφείο μου και ανέγγιχτα σχεδόν έπιασαν καινούρια, φρέσκια σκόνη. Παρόλα αυτά δεν πτοήθηκα! Με ψευτομότο μου «η τύχη βοηθά τους τολμηρούς», αλλά όχι τους αδιάβαστους (όπως αποδείχτηκε), έσερνα τα κουρασμένα από τα ψηλοτάκουνα ποδαράκια μου στις κρύες αίθουσες των διαγωνισμών, μαζί με τις ορδές των συμμετεχόντων-συνυποψήφιων δικαστών, που συνέρρεαν από όλα τα μήκη και τα πλάτη της ..Ελλάδας. Μοναδική εμπειρία, δε λέω.. Εκεί βέβαια συνειδητοποίησα μετά λύπης μου ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, μια φυλή για να το πω πιο σωστά, αυτή των υποψηφίων δικαστών. Και διαφέρουν τόσο πολύ από κάτι τουρίστες των διαγωνισμών σαν κι εμένα, καθώς έχουν ζέση, επιμονή και κυρίως έχουν διαβάσει. Πολύ, όμως… Τα αποτελέσματα αναμενόμενα, αλλά παρά τον τρωθέντα εγωισμό, μάζεψα τα κομμάτια μου και επέλεξα να κοιτάω μπροστά με αισιοδοξία, αλλά με το ερώτημα τώρα να με βασανίζει περισσότερο:
“μετά τη δικηγορία, τί;”
Και καθώς διανύουμε το black Φλεβάρη -για μας τους δικηγόρους- απεργία γαρ, καταβολή εισφορών, βγαίνουν τα ανοιξιάτικα και είμαι απένταρη, αποφάσισα να μην κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια! Το να γράφω και κανα δικογραφάκι για συναδέλφους και όχι άμεσα για δικούς μου πελάτες, δεν είναι τόσο κακό. Με κάνει να αισθάνομαι και πάλι λίγο σαν ασκούμενη, που τόσο το είχα νοσταλγήσει (το συναίσθημα). Επίσης το να πάψω να είμαι τόσο ακατάδεκτη και να δέχομαι τα χρήματα που μου δίνουν συγγενείς για κείνα τα θελήματα στο Κτηματολόγιο, είναι επιτέλους μια πρόοδος. Και φυσικά εννοείται πως οι εισφορές στο ταμείο, δεν είναι απαραίτητο να πληρωθούν φέτος. Όλο και κάποια ρύθμιση θα προκύψει, που θα μπορεί να ρυθμίσει τη ρύθμιση της προηγούμενης ρύθμισης, που ρυθμίζει την προπροηγούμενη ρύθμιση, ω ρύθμιση!
Και εκεί που κάνω όλες αυτές τις σκέψεις και τα έχω βρει με τον εαυτό μου, εκεί με πνίγει πάλι το παράπονο. Για τις μοίρες που δε με προίκισαν με άλλα ταλέντα εκτός από το να είμαι διαβαστερή, για το κακό ΣΕΠ (σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό) που μας έκαναν στο λύκειο, για τους γονείς μου που με ονειρεύονταν θηλυκό Λυκουρέζο και με μπόλιασαν τελικά με αυτό τον ευσεβή τους πόθο, για την άτιμη την κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει.. Και επειδή οι συνθήκες είναι ασφυκτικά πιεστικές και δεν έχω το κληρονομικό χάρισμα της συμπαθέστατης τηλεκαφετζούς, για να δω το μέλλον μου στο φλιτζάνι μου -που δεν έχει καν κατακάθι γιατί πίνω καφέ φίλτρου- δε μου μένει παρά ένα πράγμα. Να είμαι έτοιμη για όλα. Για την επόμενη επαγγελματική ευκαιρία που θα προκύψει, ακόμα κι αν δεν προέρχεται από το νομικό κλάδο, ακόμα και αν συνεπάγεται μετακόμιση ή μετανάστευση ή άλλες σπουδές. Για τον επόμενο διαγωνισμό των ειρηνοδικών, των δικαστών, των συμβολαιογράφων, του VOICE, όποιον.. Αρκεί να μου ταιριάζει, να προκύπτει αβίαστα και φυσικά, να με κάνει χαρούμενη, να μου εξασφαλίζει τη διαβίωση μου και να μη μου στερεί την πολυπόθητη ψυχική μου ισορροπία. Οι εμμονές με καταστάσεις και πρόσωπα, που καταλήγουν ατελέσφορες, μόνο αυτοκαταστροφή και αυτολύπηση προκαλούν. Α! και συσσωρευμένα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία, στις οικονομικές υπηρεσίες, στα πιο πλούσια από εσένα αδέρφια σου κλπ, κλπ.
Άραγε, αναρωτιέμαι, ακόμα κι αν συμβεί, φευ, το χειρότερο και φύγει η λέξη δικηγόρος από την επαγγελματική σου κάρτα, θα φύγει ποτέ ο δικηγόρος από μέσα σου; Οι καθολικές γνώσεις σου, η νομική κατάρτιση, οι σπουδές είναι πάντα εκεί, σε κάνουν αυτό που είσαι, αποτελούν εγγενή στοιχεία του χαρακτήρα σου. Το μπλαζέ και ξερολέ υφάκι, το ειρωνικό φλεγματικό χιουμοράκι και την ετυμολογία μας (τι στο καλό τόσα κακουργήματα δικάσαμε!), δεν μας τα βγάζουν ούτε με εξορκισμό, συνάδερφε!
Διαφωνεί κανείς;;; Αν ναι, κάντε μου…μήνυση!
#απέχουμεγιαναέχουμε
#κρατάμεγερά
#δεθαμαςτρελλάνουναυτοί
#εμείςθατουςτρελλάνουμε
Γράφει η guest Ξένια Γεωργοπούλου (womaninlaw.gr).
Email: polyxenygr@yahoo.gr
Σας άρεσε το άρθρο; Το Ανάλυσε το είναι ένα ανεξάρτητο site αποτελούμενο κυρίως από νέα άτομα. Βοηθήστε μας να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια κάνοντας μας δωρεά. Ευχαριστούμε 🙂
