Περί Αριστεράς και άλλων δαιμονίων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Γράφει ο Π.Κ. Δαμάσκος, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών

Να τα βάλουμε τα ζητήματα σε μια σειρά: έχουμε την συστημική, την εκτός συστήματος και την αντισυστημική Αριστερά και τους αναρχοκομμουνιστές.

Η εντός συστήματος (συστημική) Αριστερά ( μέλη της συνήθως είναι διάφοροι βολεμένοι πλούσιοι συνδικαλιστές, γόνοι εφοπλιστών, εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι ΔΕΚΟ κλπ) η οποία, ευρισκόμενη ἐν τῇ έξουσίᾳ, παίρνει σκληρά μέτρα και τα εφαρμόζει με αποφασιστικό τρόπο, τα οποία ΔΕΝ μπορεί να εφαρμόσει οποιασδήποτε μορφής δεξιά. Και μετά με λόγια τα γλυκαίνει, με τον τρόπο που η γιαγιά γλυκαίνει στα εγγόνια της το παραμύθι της κατσίκας με τα 7 κατσικάκια και τον λύκο…

Η εκτός συστήματος Αριστερά, παίζει τον ρόλο των γονέων που βάζουν το μικρό παιδί τους για ύπνο, παράωρα, όταν αυτό δεν νυστάζει και αυτό σιχαίνεται την λέξη ύπνος με το που την ακούει. Τοιουτοτρόπως, η εκτός συστήματος αριστερά καλεί τον λαό σε απανωτές διαδηλώσεις και στους, κατ' αυτήν αγώνες, προώρως, με αποτέλεσμα όταν έρθουν τα αποτελέσματα στην πλάτη των λαϊκών τάξεων, για τα οποία ενδιαφέρεται, τα επαχθή αποτελέσματα να φαίνονται οικεία στις τάξεις αυτές και ήδη ο κραδασμός της αντίδρασης να έχει απορροφηθεί, αφού οι επιπτώσεις αφομοιώθηκαν, ήδη, ακούγοντάς τες 3 και 4 μήνες ή και χρόνια πρίν. Αντισυστημική είναι εκείνη η Αριστερά που θεωρεί ότι τούτος ο κόσμος είναι παντελώς άδικος και θέλει έναν κόσμο απολύτως δίκαιο, τουτέστιν ουτοπικό ες αεί. Είναι μια ποιητική πολιτική έκφραση ...την οποία διαβάζω και ακούω επειδή μου αρέσει ειδικώς και γενικώς η ποίηση.

 Ο αναρχοκομμουνισμός ο οποίος ισχυρίζεται ότι η καταστροφή του καπιταλισμού και του κράτους πρέπει να προέλθει από μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση και όχι από την καθοδήγηση ενός πειθαρχημένου και εξουσιαστικού κόμματος, όπως είναι το Κομμουνιστικό. Η περιουσία της γης και τα μέσα παραγωγής πρέπει να υπόκεινται στον κοινό έλεγχο των τοπικών κοινοτήτων. Διαφέρει από τον αναρχο - κολεκτιβισμό καθώς το άτομο και η οικογένεια είναι ελεύθερο να κατέχει τους πόρους που χρειάζεται για να ζήσει, χωρίς όμως το δικαίωμα να κατέχει και τους πόρους που οι άλλοι χρειάζονται.

Υπάρχουν και οι διαμαρτυρίες των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος οι οποίες φέρνουν στον προσκήνιο πρόσωπα όπως ο Γιάνης και ο Ευκλείδης και άλλα δαιμόνια… Όσο για το παρακράτος = παρά ( =δίπλα ) στο κράτος ( = δύναμη, εξουσία, εν πολλοίς άδικη και σκληρή). Το εκάστοτε κράτος επιλέγει τις προσφιλείς και πρόθυμες σε αυτό δυνάμεις για να είναι δίπλα του, δεν έχει ανάγκη την όποια Αριστερά.

Γι αυτό, δεοντολογικώς, αντικαθιστούμε την ελληνική λέξη Κράτος με την ελληνική λέξη Πολιτεία ( = δύναμη κοινωνική και εθνική συντεταγμένη + πολιτισμός )

*Ο Παναγιώτης Κ. Δαμάσκος, είναι Διδάκτωρ Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών

Leave a reply