Τι θα σκεφτώ πάνω από την κάλπη.

Ήρθε για τρίτη φορά μέσα στο 2015 η Κυριακή των εκλογών. Θα ψηφίσω για την δέκατη φορά στη ζωή μου. Δεν έχω καταλήξει που θα στραφώ, αλλά αυτό που βλέπω είναι πως οι περισσότεροι έχουν το ίδιο πρόβλημα.  Το μείζον ζήτημα όμως έγκειται στο ότι πάνω από την κάλπη ξεχνάμε (αλλά και θυμόμαστε) πολλά πολλά θέματα.

Με αυτή τη λογική και κάθε Κυριακή να είχαμε εκλογές πάλι δεν θα ξεκαθάριζε η κατάσταση.

Τι θα προσπαθήσω να μην με επηρεάσει όταν είμαι μέσα στο παραβάν.

Ευνοούμε ακόμα τα μεγάλα λόγια.

Πέντε χρόνια τώρα, κόβουμε ζωτικής σημασία πράγματα που δεν πρέπει να κόψουμε, μισθούς συντάξεις, ανεβάζουμε ασφαλιστικές εισφορές, ενώ θα έπρεπε να γίνει εξορθολογισμός δαπανών του δημοσίου πρώτα, για να είναι ελαφρύ και βιώσιμο. Το κάνουμε τόσο πολύ που οι πολίτες έχουν μπερδέψει τις μεταρρυθμίσεις με τα μέτρα. Παρά αυτά τα γεγονότα, και ενώ δεν έχει  γίνει ούτε μια θετική στροφή στην πραγματική οικονομία, μόνο τα εύκολα λόγια αρκούν για να αναδείξουμε την επόμενη κυβέρνηση. Το 2009 η ΝΔ έλεγε πως είναι αναγκαίο να πάρουμε μέτρα μέχρι το 2011, και στον αντίποδα μότο του ΠΑΣΟΚ ήταν «λεφτά υπάρχουν, θα σας δώσουμε αυξήσεις όσο ο πληθωρισμός». Το 2012 η ΝΔ είχε μια σειρά από νέο-κενσυανιστικές προτάσεις ονόματι Ζάππεια που επικαλούνταν εύκολες χρηματοδοτήσεις και ξαφνικά έξοδο από την κρίση, πλήρης ανασκευασμός του  «λεφτά υπάρχουν». Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ ξαφνικά θα μας έκανε όλους πλούσιους με αέρα. Τελικά, όλες οι εύκολες λύσεις βγήκαν οι νικητήριες.  Καμία όμως εύκολη λύση δεν υλοποιήθηκε, αλλά υλοποιήθηκε άλλο ένα μνημόνιο. Τουλάχιστον θα πρέπει μέχρι σήμερα να έχουμε  γίνει λίγο καχύποπτοι.

Θα αρκεστούμε ξανά στο επιχείρημα «Δεν υπάρχει άλλη λύση, διαφορετικά η Ελλάδα κινδυνεύει από πτώχευση».

Το 2010 θα έληγε ένα ομόλογο 12 δις, οπότε αναγκαστήκαμε τελευταία στιγμή να περάσουμε ως κατεπείγον το πρώτο μνημόνιο, το 2012 ήταν ανάγκη γιατί θα άνοιγαν οι αγορές για να μας δουν θετικά (τότε είχαμε και το τυράκι του PSI) και το 2015 είχαμε ξεμείνει από ρευστότητα, και κινδυνεύαμε με Grexit . Σημειωτέον πως και στις τρεις περιπτώσεις μας διαμήνυαν πως «διαφορετικά θα πτωχεύσουμε». Δεν μπορώ να συνεχίσω να το δέχομαι άλλο αυτό. Με επιστημονικούς συνεργάτες, δεκάδες συμβούλους, δεκάδες υπηρεσίες, και δεν μπορεί να παραχθεί μια βιώσιμη λύση; Ας βγάλουν κοστολογημένα προγράμματα, και να μην περιμένουμε κάθε φορά την τελευταία στιγμή για να αρπάξουμε το τελευταίο κλαρί ενώ πέφτουμε από το γκρεμό. Αυτό το επιχείρημα είναι προσβολή και προς εμάς και για το πολιτικό μας σύστημα καθώς μεταφράζεται στο  « Εμείς οι πολιτικοί δεν κάναμε απολύτως τίποτα μέχρι τώρα, δεν έχουμε λύσεις, και απλά θα αρπάξουμε ό,τι μας προσφέρουν οι άλλοι».

Δεν υπάρχει «παλαιό» και «νέο» σύστημα, όλοι παλαιοί είναι.

Όλοι κερδίζουν. Όλα τα κόμματα είχαν και έχουν πολιτικά γραφεία,  διόρισαν  και διορίζουν, ακόμα και εκείνα που ευαγγελίζονται πως «θα διώξουν το παλιό και θα κερδίσουν το αύριο», ακόμα και εκείνα που «θα πάνε την Ελλάδα μπροστά». Η ηγεσία του Ποταμιού είναι το σύστημα ανθρωπομορφοποιήμενο, με μόνο σκοπό να είναι τρίτη δύναμη για να προστατεύσει τα συμφέροντα του συστήματος. Γιατί είναι όλοι το «παλαιό»; Γιατί δεν ψάχνουν τρόπους να διορθώσουν πραγματικά το σύστημα, απλά ψάχνουν το εύκολο χρήμα στη νόμιμη ΣΥΡΙΣΟΚσυναλλαγή και σας εκφοβίζουν με δυσβάσταχτα πρόστιμα. Επειδή θέλουν οι εταιρείες τους να παίρνουν τα μεγάλα έργα. Γιατί ζουν στο σύστημα. Γιατί ενώ μιλούν για διαφάνεια, για απεχθές χρέος, εννοούν πίσω πόρτες και συμφωνίες. Γιατί είναι το σύστημα. Και το ΛΑΕ (μαζί με Κωνσταντοπούλου) και οι ΑΝΕΛ και το ΠΑΣΟΚ και η Ένωση Κεντρώων. Γιατί επωμίζεσαι εσύ τη δική τους αναποφασιστικότητα και ανικανότητα και σκέφτεσαι «μήπως να ψηφίσω αυτό, μήπως να ψηφίσω εκείνο». Πάνω σε αυτή την αναποφασιστικότητα χτίζουν τα σλόγκαν τους, και τις καριέρες τους (κάποιο το χόμπι τους).  Ό,τι και να ψηφίσεις θα ψηφίσεις το σύστημα.

Τι έχουμε καταλάβει ότι είναι η ανάπτυξη τελικά;

Έχουμε καταλήξει τελικά; Είναι τα μαγαζιά ανοικτά την Κυριακή, το γάλα των 9 ημερών, το πλήρες άνοιγμα των επαγγελμάτων; Η υπερφορολόγηση;  Για μένα λόγου χάρη ανάπτυξη είναι η ισορροπία μεταξύ μικρομεσαίων επιχειρήσεων και μεγάλων επιχειρήσεων με κανόνες, ώστε αργά και σταθερά όλο και περισσότεροι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση σε πολύ βασικά (αρχικά) και βασικά (αργότερα) αγαθά. Με τους τωρινούς οικονομικούς όρους όχι μόνο είναι απίθανο να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη, αλλά η επιστροφή κινείται στα όρια του φανταστικού. Αυτή η τιμωρική, φοροεισπρακτική πολιτική, που δεν προσφέρει τίποτα, δεν έχει φέρει αποτελέσματα ούτε πρόκειται. Δεν είναι δυνατόν να στοχοποιούνται και να εγκληματοποιούνται οι πολίτες προκειμένου το κράτος να σπαταλά και να σπαταλά πόρους. Όλα αυτά, προκειμένου ο ΟΣΕ να παρουσιάζει ζημιές ύψους 2 δις κατά έτος ενώ είναι μονοπώλιο (δεν προτείνω μα τον ξεπουλήσουμε, προτείνω να τον κάνουμε βιώσιμο, μονοπώλιο είναι). Προκειμένου οι βουλευτές να συνεχίσουν να «αποζημιώνονται» με 6.200 ευρώ το μήνα.

Ό,τι και να ψηφίσετε το μόνο που ζητώ είναι την επόμενη ημέρα να μην μας εξαγοράζουν με εύκολα λόγια, να απαιτούμε περισσότερο και να είμαστε και εμείς έτοιμοι για αλλαγές. Να μην τους περνάει. Δεν έχει να κάνει αν είσαι δεξιός, αριστερός, κεντρώος, ακροαριστερός, ακροδεξιός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής ή αναρχικός, βαρουφακικός ή σαμαρικός (που έχουν χαθεί αυτοί οι δύο δεν ξέρω) .

Έχει να κάνει με απλούστατους κανόνες λογικής, από όποια πλευρά και αν το δεις, ανθρωπιστική, οικονομική, νομική.

Σπύρος Σκιαδόπουλος

Πρώτα ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω developer, μετά ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος, και μετά πολιτικός μηχανικός. Τελικά έγινα περίπου δικηγόρος. Τι συνέβη;

Leave a reply