Η χθεσινή απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ως αντισυνταγματικό το νόμο Παππά ερμηνεύθηκε ως νίκη της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης απο τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Βάσει των διδαγμάτων της κλασσικής πολιτειολογίας και των καθοριστικών γνωρισμάτων που συνθέτουν την φιλελεύθερη συνταγματική τάξη, μπορεί πράγματι η ετυμηγορία των δικαστών να νοηθεί ως μια άμυνα του κράτους δικαίου, της πολυφωνίας και της ελευθερίας της πληροφόρησης ενάντια στην χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης που επιχειρούν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες. Τούτο, όμως, δεν αρκεί για την υπεράσπιση και συνακόλουθα την εμπραγμάτωση της δημοκρατικής αρχής.
Ύστερα απο την δημοσίευση της απόφασης, η συριζαία <<αριστερή>> κυβέρνηση έσπευσε να διαφυλάξει το αυταρχικό της προφίλ, διαβεβαιώνοντας ότι θα καταστρατηγήσει εκ νέου το Σύνταγμα, φέροντας προς ψήφιση έναν νέο νόμο Παππά, που θα πλήττει εξίσου την πολυφωνία και τον πλουραλισμό. Επιπροσθέτως, κατα παράβαση της διάκρισης των εξουσιών, προέβη σε μια ανευ προηγουμένου εκβιαστική επίθεση ενάντια στην ελληνική δικαιοσύνη, κηρύσσοντας τον <<πόλεμο>> με τους δικαστικούς λειτουργούς δια στόματος Πολάκη.
Είναι πλέον πασιφανές πως η φιλελεύθερη συνταγματική τάξη διέρχεται μια σοβαρή κρίση στην χώρα μας. Σε αυτό το σημείο, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους κυβερνώντες την αλφάβητο του Συνταγματικού Δικαίου και της Πολιτικής Επιστήμης, όσα δηλαδή διδαχθήκαμε στο πρώτο έτος. Η αρχή του κράτους δικαίου, ως συστατικό γνώρισμα της φιλελεύθερης <<δημοκρατίας>> δυτικού τύπου επιτάσσει την τήρηση της νομιμότητας. Βάσει της δικαιοκρατικής αρχής, το Σύνταγμα ως ο θεμελιώδης νόμος με αυξημένη τυπική ισχύ, παράλληλα με την κατοχύρωση των ελευθεριών, θέτει περιορισμούς στην ελεύθερη δράση των ατόμων, όταν αυτή αντίκειται στην νομιμότητα. Η φιλελεύθερη συνταγματική θεωρία υποστηρίζει το εξής: << Ότι δεν απαγορεύεται απο το δίκαιο, επιτρέπεται. Απο την αρχή της νομιμότητας δεν εξαιρείται η δράση της κρατικής εξουσίας, με την διαφορά ότι το κράτος σε όλες τους τις εκφάνσεις λειτουργεί ως <<θεματοφύλακας>> της νομιμότητας, διαθέτοντας το μονοπώλιο του έννομου καταναγκασμού. Η κρατική εξουσία μπορεί να λειτουργήσει μόνον εντός των ορίων που θέτει το Σύνταγμα, απέχοντας απο τις επεμβάσεις στην ιδιωτική σφαίρα των πολιτών. Οι πράξεις της εξουσίας περιορίζονται και από τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων. Ο έλεγχος της συνταγματικότητας των νόμων διενεργείται απο την δικαιοσύνη και αποσκοπεί τόσο στην δέσμευση του νομοθέτη έναντι του κράτους δικαίου, όσο και στην τήρηση της συνταγματικής νομιμότητας.
Το τρίγωνο της διαπλοκής που διείπε την μεταπολιτευτική ζωή της χώρας δεν αντιμετωπίζεται με την άσκηση περιορισμών στην ελευθερία της ενημέρωσης και την παράκαμψη της συνταγματικής νομιμότητας. Πολλώ δε μάλλον, δεν <<χτυπάται>> με την εγκαθίδρυση μιας νέας διαπλοκής που αποσκοπεί στον αυταρχικό έλεγχο του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου, την χειραγώγηση της πληροφόρησης και κατ’ επέκταση της ελληνικής κοινωνίας. Ας μην λησμονούμε πως πολιτειακό πρότυπο του πρωθυπουργού Α.Τσίπρα αποτελεί η Μπολιβαριανή <<Δημοκρατία>> του αειμνήστου προέδρου Τσάβεζ στην Βενεζουέλα, η οποία κατατάσσεται στην 164η θέση σε σύνολο 195 χωρών, ως προς τον δείκτη της ελευθερίας του τύπου.
Καταλήγοντας, η χθεσινή απόφαση του ΣτΕ προκάλεσε πολιτική θύελλα. Βέβαια, ο συριζαίος παραλογισμός δεν δαμάζεται εύκολα, καθώς η εξουσιομανία και ο τυχοδιωκτισμός της παρούσας κυβέρνησης δεν της αφηνει περιθώρια συμμόρφωσης με το κράτος δικαίου. Θα βιώσουμε κι άλλα πολιτειακά παράδοξα, τα οποία θα μας υπενθυμίζουν την αυταρχική ροπή της εκάστοτε εξουσίας, που αυτοκαλείται <<δημοκρατική>>, δίχως να σέβεται τις θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος.
