Του Σωκράτη Τσαχιρίδη, Δικηγόρου, ΜΔ Πάντειου Πανεπιστημίου
Διαβάζω συνέχεια για δικαστικές αποφάσεις που απορρίπτουν αιτήσεις του ν. 3869/2010 ως προς τα χρέη προς το Ελληνικό Δημόσιο, τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης και άλλους δημόσιους φορείς και δημιουργήθηκε αβίαστα η κάτωθι νομική απορία της ημέρας.
Το επιχείρημα φαίνεται να είναι ότι η ρύθμιση του ν. 43362015 (ΦΕΚ Α/94/14.8.2015) που περιέλαβε στις οφειλές που δύναται να ρυθμιστούν δικαστικά και τις ανωτέρω οφειλές είναι αντισυνταγματική.
Διερωτώμαι όμως, έχουν τα πολιτικά δικαστήρια την δικαιοδοσία και την αρμοδιότητα να κρίνουν την διάταξη του άρθρ. 1 παρ. 2 του ν. 3869/2010, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει μετά τον ν. 4336/2015 ως αντισυνταγματική; Η κρίση για την συνταγματικότητα των νόμων δεν ανήκει στην αρμοδιότητα των διοικητικών δικαστηρίων και δη του Συμβουλίου της Επικρατείας; Ωστόσο, ακόμα και αν κρινόταν η ως άνω διάταξη από το συγκεκριμένο δικαστήριο ως αντισυνταγματική, αυτό σημαίνει ότι ξόφλησαν οι οφειλέτες του εν γένει Ελληνικού Δημοσίου; Και τα μνημόνια δεν κρίθηκαν αντισυνταγματικά από το Συμβούλιο της Επικρατείας, όμως, εφαρμόζονται περίτρανα και τυραννικά σε βάρος του Ελληνικού λαού; Δηλαδή, η συνταγματικότητα ή η αντισυνταγματικότητα λειτουργεί όπως θέλουμε κάθε φορά; Δηλαδή, είναι μία καραμέλα που την γλύφουμε όπως μας αρέσει και όπως μας βολεύει σε κάθε περίπτωση;
Και εντάξει, αντιλαμβάνομαι ότι η σχετική ένσταση περί αντισυνταγματικότητας υπαγωγής των εν λόγω οφειλών στην διαδικασία του ν. 3869/2010 θα έχει προταθεί από τους πάρεδρους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους συναδέλφους, όμως οι Προέδροι γιατί την δέχονται; Αφού οι ανάγκες της κοινωνίας ήταν να ρυθμιστούν και αυτά τα χρέη και το αποφάσισε με πλήρη ευστοχία και η νομοπαρασκευαστική επιτροπή του ν. 4336/2015, πως έρχονται στη συνέχεια οι πολιτικοί δικαστές και τα απορρίπτουν όλα αυτά;
Εξάλλου, ας δούμε λίγο και την οικονομική πλευρά του ζητήματος. Είμαι εγώ υπερχρεωμένο φυσικό πρόσωπο και έχω υποβάλει παλαιότερα αίτηση του ν. 3869/2010 και περιμένω την εκδίκασή της. Μετά ψηφίζεται ο ν. 4336/2015 και μπορώ να ρυθμίσω δικαστικά και τα χρέη μου στο Ελληνικό Δημόσιο. Λέω στο δικηγόρο μου να το κάνει και καταθέτουμε νέα αίτηση παραιτούμενοι από την παλιά. Ωραία. Τι ωραία δηλαδή; Επιβαρύνθηκα με νέα γραμμάτια και λοιπά έξοδα (ιδίως φωτοτυπίες, επιδόσεις, μεγαρόσημα και ενδεχομένως πρόσθετη αμοιβή του δικηγόρου) και επιβάρυνα την γραμματεία του δικαστηρίου, που της φόρτωσα νέα δουλεία, σαν να μην έχει καθόλου. Όλα αυτά για ποιο λόγο; Για το λόγο της ελπίδας να ρυθμίσω τα χρέη μου προς το Ελληνικό Δημόσιο με δικαστική απόφαση, η οποία ωστόσο, αποφασίζει ότι η ρύθμιση του νόμου περί δικαστικής ρύθμιση των εν λόγω χρεών μου είναι αντισυνταγματική.
Και εντάξει ας πούμε ότι θα δείξω ανοχή σε όλα αυτά τα (μάλλον) απαράδεκτα, αλλά αν η εν λόγω διάταξη κρίνεται αντισυνταγματική με βάση την νομολογία που διαμορφώνεται, τότε γιατί στο σχέδιο νόμου περί εξωδικαστικής ρύθμισης των χρεών των επιχειρήσεων συζητείται πάλι και είναι το πιθανότερο να περιληφθούν και οι εν λόγω «αντισυνταγματικές» οφειλές; Γράμμα κενό καταντάει στις ημέρες μας ο νόμος; Ερωτήματα δημιουργούνται πολλά για την μνημονιακή νομοθεσία που θεσπίζεται στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και όλο το ανωτέρω κείμενο ήταν μονάχα ένα (1).
Ο Σωκράτης Τσαχιρίδης είναι δικηγόρος Αθηνών, μεταπτυχιακός διπλωματούχος Πάντειου Πανεπιστημίου και ειδικος σε θέματα ρύθμισης οφειλών Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να καλέσετε στο 211 400 5285. .
