Γράφει ο Χρήστος Λιτζερίνος*
Μετά τον θεσμό των ποδεστάτων (διαμεσολαβητές) του Μεσαίωνα - ο θεσμός των οποίων ουκ ολίγες φορές οδηγήθηκε σε σοβαρές παρεκτροπές εξαιτίας της μη δέσμευσης των διαμεσολαβητών από το δικαιικό σύστημα, με χαρακτηριστικότερη αυτή της εξέγερσης των «αγανακτισμένων» πολιτών της Φλωρεντίας το 1295 όπου κάποιος ευγενής ονόματι Κόρσο Ντονάτι, έστειλε τους μπράβους του να ξυλοκοπήσουν έναν άλλον ευγενή (και συγγενή του), τον Σιμόνε Γκαλαστρόνε με αποτέλεσμα από τη συμπλοκή μεταξύ αντίπαλων σωματοφυλάκων υπήρξε ένας νεκρός, ο Λομβαρδός ποδεστάτος Ιωάννης του Λουτσίνο δικαίωσε τον Ντονάτι που είχε ξεκινήσει την ιστορία! Η κρίση του ποδεστάτου προκάλεσε την οργή των πολιτών της Φλωρεντίας, οι οποίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους φωνάζοντας συνθήματα που θυμίζουν τους σύγχρονους «αγανακτισμένους»: «Θάνατος στον Ποδεστάτο» και «Να καεί, να καεί το μέγαρο του ποδεστάτου» ( τι μας θυμίζει…) – η Γαλλική Επανάσταση και οι διαφωτιστές Beccaria, Thomasius, Rousseau, Voltaire με τα έργα τους θέτουν τις βάσεις ενός φιλελεύθερου συστήματος απονομής δικαιοσύνης όμοιου με αυτό που ισχύει και σήμερα στα περισσότερα δημοκρατικά κράτη της Δύσης. Έτσι ίσχυσαν στα πλαίσια της δίκης οι εξής αρχές:
1.Της δημοσιότητας
2.Της προφορικότητας
3.Της αμεσότητας
4.Της συνεχούς διαδικασίας
Βασικοί δε πυλώνες αυτού του συστήματος απονομής δικαιοσύνης καθορίσθηκαν οι δικηγόροι. Αυτά στο μακρινό 1789.
Σήμερα η Ελληνική πολιτεία στα πλαίσια του νέου δόγματος της ταχείας απονομής δικαιοσύνης (fast justice) νομοθετεί στηριζόμενη στους «διαφωτιστές» καθηγητάδες νομικούς των τραπεζών και αποφαίνεται ότι αυτές οι βασικές αρχές απονομής δικαιοσύνης είναι πλέον παρωχημένες στον σύγχρονο κόσμο των αγορών και της πληροφορίας και οι διαφορές μπορεί να λύνονται είτε από σύγχρονους ποδεστάτους που εκπαιδεύονται ταχύρυθμα αντί αδράς αμοιβής από πανεπιστημιακούς φωστήρες που ενδεχομένως δεν έχουν καν διδαχθεί διαμεσολάβηση, είτε από δικαστές αλλά σε αίθουσες με κλειστές πόρτες, χωρίς προφορική διαδικασία, χωρίς καμμία αμεσότητα και δημοσιότητα και μάλιστα σε υποθέσεις με μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον (πλειστηριασμοί περιουσιών) !!
Αλήθεια κανείς από τους «διαφωτιστές» νομοθέτες των τραπεζών δεν σκέφτηκε για ποια ταχεία δικαιοσύνη μιλάμε σήμερα όταν η κρατική εξουσία νομοθετεί διαρκώς, όταν η ίδια η εξουσία δημιουργεί πληθωρισμό διαφορών που πρέπει να διευθετηθούν δικαστικά με τα εχέγγυα μιας δίκαιης δίκης που μόνο οι τέσσερεις βασικές αρχές των διαφωτιστών της Γαλλικής Επανάστασης μπορούν να εγγυηθούν; Η μήπως το σκέφτηκαν, αλλά πλέον έχει υποχωρήσει απίστευτα η κεντρική εξουσία μπροστά στην σαρωτική εξουσία της «δημοκρατίας» των αγορών;
Πισωγύρισμα στον Μεσαίωνα ή δικαίωση των επιλογών εκείνης της εποχής που όμως αποδείχθηκαν λανθασμένες από την Ιστορία;
*Ο Χρήστος Λιτζερίνος είναι δικηγόρος Πολύγυρου
