Με επίκεντρο το μεταναστευτικό πρόβλημα πραγματοποιήθηκε διυπουργική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε αυτή συμμετείχαν η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου Θοδωρής Δρίτσας και ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γιάννης Πανούσης.
Όπως φαίνεται, έρχεται μία δύσκολη μεταναστευτική χρονιά για την οποία θα αναγκασθεί να προετοιμαστεί η Ευρώπη καθώς εντός του 2015 αναμένεται να φθάσουν στην Ελλάδα έως 100.000 πρόσφυγες ∙ η Ε.Ε. έχει ανακοινώσει πως είναι έτοιμη να στηρίξει τα κράτη - μέλη και ιδιαίτερα εκείνα που πλήττονται περισσότερο και έχουν μεγαλύτερες ανάγκες.
Τα μέτρα που θα ληφθούν σε πολύ γενικές γραμμές είναι τα εξής : α) Η μεταφορά των νεοεισελθέντων από τα νησιά σε κέντρα υποδοχής στην ηπειρωτική Ελλάδα και ο διαχωρισμός τους εκεί σε πρόσφυγες και σε μετανάστες, β) Στους Σύρους πρόσφυγες που δικαιούνται άσυλο θα δίνονται άμεσα, τα νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα με τα οποία μπορούν να ταξιδέψουν στη χώρα προτίμησής τους, γ) Εγκρίθηκε σχέδιο για τη διαμόρφωση ειδικών χώρων διαμονής σε κλειστούς χώρους, σε καταυλισμούς αλλά και σε υπάρχουσες υποδομές όπου θα γίνονται και όλες οι απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις και θα τηρούνται όλοι οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας, δ) Εν όψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ αλλά και στη Σύνοδο των αρμόδιων Υπουργών η κυβέρνηση θα προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη και να υπάρξει αναλογικός καταμερισμός των προσφύγων σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Η Ευρωπαϊκή στάση.
Συνεχώς λέμε ( ίσως σωστά) πως «το μεταναστευτικό πρόβλημα είναι και ευρωπαϊκό πρόβλημα» και ζητούμε ( όχι επισήμως, μάλλον εμμέσως με παράπονα) βοήθεια και προστασία από τις χώρες της Ευρώπης. Δεν το έχουν λύσει ήδη οι υπόλοιποι δηλαδή; Γιατί να ασχοληθούν (μαζί μας ) παραπάνω; Ήδη με το Δουβλίνο 2 , και την πολιτική της επιστροφής στην χώρα εισόδου για επαναπροώθηση, το «ευρωπαϊκό» πρόβλημα έχει ήδη λυθεί σε ένα ικανοποιητικό ποσοστό ( εντελώς δεν λύνεται ποτέ) οπότε από την οπτική της Ευρώπης, το πρόβλημα είναι της Ελλάδας. Σίγουρα θα λέει «ναι να βοηθήσουμε με την Frontex, ναι να τους διαθέσουμε λίγα παραπάνω κονδύλια» αλλά ποτέ δεν θα σπεύσει να το εκλάβει ως δικό της πρόβλημά. Πρέπει να ξυπνήσουμε από αυτό το λήθαργο και να ξεκινήσουμε να κάνουμε έντονα και συνεχή αιτήματα ώστε να το φέρουμε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής προσοχής.
Η ελληνική αντιμετώπιση.
Το βασικό πρόβλημα είναι πως δεν γνωρίζουμε πώς να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Από την μια ΣΥΡΙΖΑ-αριστερή πλατφόρμα ζητούν μια αντιμετώπιση από το κράτος που παραπέμπει περισσότερο σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Από την άλλη, η μέχρι τώρα αντιμετώπιση ήταν σαφώς επιθετική, και σε πολλές περιπτώσεις παραβιάζονταν δικαιώματα υγείας και ακεραιότητας των μεταναστών.
Οι χαοτικές λύσεις που προτείνονται ανάμεσα από τις διάφορες κυβερνήσεις σίγουρα έχουν δυσκολέψει το εγχείρημα να ανιχνεύσουμε την πραγματικότητα. Μια χώρα αδυνατεί να αφομοιώνει/φιλοξενεί ( δεν θα τα χαλάσουμε στην ορολογία) περισσότερο από το 7-11% των αλλοδαπών σε σχέση με τον πληθυσμό της. Εφόσον τα ποσοστά αυτά ανεβαίνουν όχι μόνο η περίθαλψη/φιλοξενία/επαναπροώθηση δυσκολεύει, αλλά «απλώνεται» τόσο στους μετανάστες που μοιάζει ανύπαρκτη. Φανταστείτε ένα πλήθος ανθρώπων να περιφέρονται, να λιάζονται, να κοιμούνται, να πεινούν, να μην γνωρίζουν τη γλώσσα, να προέρχονται από κοινωνίες με εντελώς διαφορετικό αξιακό σύστημα σε σχέση με την αξία της ζωής να είναι αδύνατο να ελεγχθούν καθώς δεν υπάρχουν τα μέσα. Τώρα που το σκέφτομαι, μην το φανταστείτε, κατεβείτε μια βόλτα στο Σύνταγμα.
De facto δεν είναι όλοι εγκληματίες.
De facto όμως η κατάσταση δεν λύνεται αφήνοντας τους να περιφέρονται.
Πλέον η κυβέρνηση αναζητεί εγκαταλειμμένα κτήρια του Δημοσίου και του Στρατού, κυρίως στα νησιά, προκειμένου να φιλοξενήσει τους πρόσφυγες σε πρόχειρούς καταυλισμούς.
Μια γενικευμένη αντιμετώπιση των μεταναστών δεν φαίνεται να είναι σωστή. Μερική ένταξη, μερική επαναπροώθηση και επαναδιαπραγμάτευση του Δουβλίνου 2 ίσως μπορούν να είναι μια πρώτη ανάσα στην υπερπληθώρα.
Όπως και έχει , η συζήτηση «για τη μετανάστευση» όπως έχουν αποδείξει τα γεγονότα μέχρι τώρα νομιμοποιεί ακραίες λύσεις, είτε αριστερές, είτε δεξιές.
Μια περισσότερο μετριοπαθής νομοθετική-πρακτική επιχείρηση μάλλον έχει την δυνατότητα να ελέγξει και να αντιληφθεί τις ιδιαιτερότητες και των δύο πλευρών. Μπορεί από τη μία να προστατεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών, αλλά από την άλλη δεν θα πρέπει να τα χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία αδράνειας και επανάπαυσης. Και εδώ εντοπίζεται ένα παράδοξο, που μαστίζει την ελληνική σκέψη∙ δεν είναι δυνατόν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να παραβιάζονται τα ίδια ή παρόμοια απλά διαφορετικών φορέων , χωρίς να τίθεται ζήτημα σε αυτή την περίπτωση παραβίασης.
Βλέποντας την άλλη πλευρά, οι κακές συνθήκες διαβίωσης και η κακομεταχείριση των μεταναστών είναι αδιαμφισβήτητες. Από ψηφοθηρική άποψη , είδαμε τους μετανάστες να ζητωκραυγάζουν σε πολιτικές πορείες, ενώ η ψήφος τους ήταν έτοιμη να καταχραστεί από το πολιτικό σύστημα…μέχρι που κρίθηκε αντισυνταγματικό από το ΣτΕ. Ρατσιστικές ή φυλετικές επιθέσεις, δεν θα πρέπει να ανέχονται αντίστοιχα , καθώς σκοπός δεν είναι ο εμφύλιος φυλετικός πόλεμος , αλλά η ειρηνική κοινωνική συμβίωση. Στον αντίποδα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως όσο περισσότερο άτομα συνωστίζονται με διαφορετικό αξιακό σύστημα, αλλά και άμεσες ανάγκες τόσο περισσότερο κινδυνεύει η ασφάλεια των πολιτών.
Καλός και ο ήλιος, αλλά μπορεί να πάθουμε και ηλίαση.
