Θυμάμαι ήδη από το 2007 googlαρα "Superman Batman movie", κατέβαζα fake posters και είχα αφήσει τον εαυτό μου να πιστέψει πως το The Dark Knight Rises 2012 θα είναι η ταινία που θα μας φέρει τον Superman στην μεγάλη οθόνη για άλλη μια φορά. Τελικά η τριλογία του Chris Nolan (Batman Begins, The Dark Knight, The Dark Knight Rises) είναι η δική της ξεχωριστή ιστορία και το παρόν κινηματογραφικό σύμπαν του Batman v. Supeman είναι συνέχεια του Man of Steel. Σε πολύ γενικές γραμμές ο Batman και ο Superman γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ο Batman φοβάται τον Superman λόγω του ανέλεγκτου και παντοδύναμου του, ενώ ο Superman δεν εγκρίνει τις εκδικητικές μεθόδους του Batman. Και μετά το Lex Luthor τους βάζει να πλακωθούν, ενώ ο ίδιος δημιουργεί τον Doomsday ( ένα τέρας) που *spoiler alert* σκοτώνει τον Superman.
Τώρα θα απευθυνθώ στον σκηνοθέτη της ταινίας Zack Synder.
Το ήξερα. Το ήξερα ότι θα έχεζες το πράμα Zack. Το ήξερα. Σε μισώ. Το έλεγα και στην κριτική για το Man of Steel ότι δεν θα πάει καλά η ιστορία, και να . Κατέστρεψες την παιδική μου ηλικία. Οκ, εντάξει δεν ήταν τελείως καταστροφή η ταινία, αλλά έγινε ότι περίμενα ότι θα γίνει, χωρίς εκπλήξεις και ανατροπές ( οκ, ίσως μια ανατροπή). Batman v. Superman λοιπόν, μια από από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.
Δεν μπορώ ωστόσο παρά να αναγνωρίσω και θετικά στην ταινία. To the Batmobile!
Τα αυτά.
-> You are not brave, men are brave. Ben Affleck.
Μπορεί να φαίνεται περίεργο τώρα, καθώς όταν ανακοινώθηκε ότι θα ήταν ο νέος Batman είχα φρίξει, αλλά αργά αλλά σταθερά κέρδισε την εμπιστοσύνη μου με το Gone Girl και το Argo. Είναι ο καλύτερος Batman/Bruce Wayne μετά τον Michael Keaton. Έκλεβε κάθε σκηνή που συμμετείχε, ήταν ένα τέρας γυμναστικής, έδειχνε πως ήταν μεγαλύτερος και δεν τον ένοιαζε καθόλου εάν οι εχθροί του θα επιβιώσουν από την εκάστοτε μάχη. Μεγάλη κριτική είχε το γεγονός ότι σκότωνε ή τραυμάτιζε θανάσιμα. Η αλήθεια είναι πως δεν τον είδες να σκοτώνει με κατηγορηματικό τρόπο, ούτε υπήρχε καμία ένδειξη "Ω, τέρας τον σκότωσες" αλλά, ναι , οκ η ταινία σου άφηνε πάρα πολλές λαβές για να υποδείξει πως σκότωνε.
I mean....πέταξε μια χειροβομβίδα μπροστά τους, έσπασε λαιμούς κτλ. Ποιος έζησε απο εδώ; Και τους έκαψε μετά. (Υ.Γ. Τι ξυλίκι Θεέ μου Ο_Ο)
Προσωπικά δεν είχα θέμα. Μεγάλωσα με τον Batman του Tim Burton. Σε αυτό ο Batman είναι στο αεροπλάνο του και στοχεύει τον Joker για να τον σκοτώσει, ρίχνει τύπους από καμπαναριά, καίει με την τουρμπίνα την αυτοκινήτου του, βάζει δυναμίτη στο βρακί ενός και τον πετάει σε ένα χαντάκι και δένει τον Joker από ένα άγαλμα και τον πετάει στο κενό. Αυτός είναι ο Batman. Το γεγονός ότι δεν σκοτώνει στην τριλογία του Nolan θεωρώ ότι είναι κατ'εξαίρεση και ανάγκη της εποχής μας να ταυτιστούμε και να συμπαθήσουμε απλοϊκά τον πρωταγωνιστή και να μισήσουμε τον κακό ( Με την έννοια : " Αυτός δεν σκοτώνει, άρα είναι ο καλός, αυτός σκοτώνει, άρα είναι ο κακός".) Δεν λέω να είσαι psychotic murderer αλλά ο Batman υπερασπίζεται την κοινωνία και ναι μεν σέβεται την ανθρώπινη αξία, ωστόσο στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν πάντα τέλειες λύσεις, τέλειες διέξοδοι ή προβλήματα που λύνονται μόνα τους. Disclaimer : Δεν λέω ότι να σφάζει κόσμο έτσι στο άσχετο, ούτε λέω να βάλετε κοστούμι και να δέρνετε μέχρι θανάτου κακοποιούς ή άσχετους, απλά λέω ότι εφόσον δεν είναι σε τρομακτικά πλεονεκτική θέση (όπως θα ήταν ο Superman με κοινούς κακοποιούς ώστε να είναι άνετος) δεν μπορεί να τους δένει με ιστό στον τοίχο την ώρα που τον πυροβολάνε.
->Όνειρα.
Δεν άρεσε σε πολλούς, ωστόσο θεωρώ ότι το 80% των ψευδαισθήσεων, ονείρων κτλ των χαρακτήρων ήταν αρκετά on spot. Μου άρεσε η οπτικοποίηση των "δαιμόνων" του καθενός, ειδικά οι περισσότερο αφηρημένοι*. Ειδικά η σκηνή με τον Superman όπου βλέπει τον πατέρα του στην κορυφή του βουνού, και απλά μιλάνε, οκ εντάξει λύγισα. Υποστήριζα Batman μέχρι τότε, αλλά πετάει την ατάκα ο Superman "I miss you too dad" και εντάξει με εξευτέλισε. Αυτό ήταν. Ήθελα ο Superman να σαπίσει τους πάντες μετά. Είναι ένα από τα κλασσικά θέματα των ταινιών του Zack, εκεί που σε βαράει με lame αντρίλα, αψυχολόγητες αποφάσεις και ό,τι να ναι, ξαφνικά ανακαλύπτεις ένα διαμάντι emotional qualification. Από το πουθενά. Ξαφνικά, μετά από 2 ταινίες σου, κυριολεκτικά από το πουθενά ο Zack μας έδειξε ότι όχι μόνο δεν έχει λυμένα όλα τα του θέματα, αλλά υπάρχουν και θέματα που δεν θα λύσει ποτέ. Και εκεί ανοίγουν άλλες πόρτες ( οκ, εντάξει μπορεί να ήθελα και εγώ να ανοίξουν). Ότι αυτός στον οποίο όλοι κοιτούν (look up to) για λύσεις, έχει και ο ίδιος τα προβλήματα του, τα φαντάσματα και γενικώς πράγματα που δεν θα ξεπεράσει ποτέ. Είναι και αυτός άνθρωπος, δεν σημαίνει ότι επειδή φοράει την κόκκινη κάπα του και δεν εμφανίζεται να έχει προβλήματα πως είναι πραγματικά αδιάφθαρτος και υπεράνω όλων. Ακόμα και οι γονείς σου, προς τους οποίους έχεις μόνο απαιτήσεις ( στις νεαρές ηλικίες) παρότι φαίνεται πως είναι "gods", δεν είναι στην πραγματικότητα. Και αυτό στο είπε με ένα "I miss you dad.". Απίστευτο.
->Χρώματα/director of photography κτλ
Οκ αυτό είναι το στοιχείο του Zack Synder και το παραδέχομαι. Η ταινία έχει απίστευτα χρώματα. Εάν κάνεις pause οποιαδήποτε στιγμή θα νιώσεις ότι ξεφυλλίζεις κόμικ. Γενικά ήταν πολύ κουλ οπτικά δεν μπορώ να πω. Με πολύ κουλ ατάκες "You are not brave. Men are brave" , "Black and blue. Day versus night", " I bet your parents taught you that you mean something, that you're here for a reason. My parents taught me a different lesson, dying in the gutter for no reason at all... They taught me the world only makes sense if you force it to.". "Twenty years in Gotham, Alfred; we've seen what promises are worth."
Πραγματικά δεν είναι σαν πίνακας;
->Are you branding people now? Οι σκηνές δράσεις ήταν απίστευτες. Είδα την ταινία δύο φορές στους κινηματογράφους, και στις δύο σκηνές στην αποθήκη όπου ο Batman ξυλοφορτώνει ένα μάτσο τυπάδες, φώναζα τύπου "Όουυυ, snap". Πιστεύω ότι ο Zack έλυσε το πρόβλημα με την πολλαπλή δράση, δηλαδή όταν ένας μόνος του μαλώνει με πολλούς. Γενικά είναι δύσκολο να μην φαίνεται γελοίο, και συνήθως το πρόβλημα λύνεται με τους κακούς να έρχονται ένας ένας προς τον καλό. Τώρα είμαστε οκ. Ο Batman πλακώνονταν παράλληλα με τέσσερις, και δούλευε φίλε. Δεν φαινόταν γελοίο.
OOOOOOOOOΗ!!
Τα meh.
->Ο Superman. Πέρα από 2-3 σκηνές ( στο βουνό με τον πατέρα, στο μπαλκόνι με τη Λόις, και στην μπανιέρα -πάλι με τη Λόις-) ήταν απλά σαν χαζός. Σκεφθείτε ότι είχε 42-43 ατάκες σε όλη την ταινία, και το όνομα του είναι στον τίτλο for fuck's sake. Και οι περισσότερες ατάκες είναι μια πρόταση με 5-6 λέξεις. Τον έκαναν κλαψιάρη, χαζό και εντελώς ξένο. Έχω πλέον καταλήξει ότι ο Zack μισεί τον Superman. Στην πρώτη ταινία δεν εξερεύνησε καθόλου την ψυχοσύνθεση του, γιατί θέλει να ζώσει ανθρώπους και γιατί ψήνεται γενικά να μην κλέβει μπύρες και κοτόπουλα, γιατί και να τον πιάσουν......τι θα του κάνουν; Σε αυτή την ταινία μου φάνηκε πως έκανε copy-paste την προσωπικότητα του από την σειρά, αλλά και πάλι τον αγνόησε εντελώς.
->Ο Lex Luthor. Ε, τι ήταν αυτό; Ήταν ο Joker; Ό,τι και να έκανε δεν είχε κανένα μα κανένα απολύτως νόημα. Γιατί μισεί τον Superman; Οκ, γιατί είναι η απόδειξη του Θεού στη γη και νιώθει αδύναμος γίατι μέχρι πρότεινος ήταν ο Lex στην αφρόκρεμα με τα money του. Ναι, οκ, αλλά από αυτό στο "Θα φτιάξω ένα άλλο τέρας για να καταστρέψει το Superman, και μετά όμως δεν ξέρω τι θα κάνω για να το σταματήσω" απεχεί πολύ. Για να μην αρχίσω για τον τρόπο που έπαιζε. Ήταν χάλια. Σαν κόμικ. Σαν την Μάσκα με τον Jim Carrey. Κυριολεκτικά σαν τον Buggs Bunny.
->Σενάριο σαν να είχε πάθει καρδιακό. 4 ταινίες σε μία. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας κατά τη γνώμη μου. Η ταινία ήταν "Man of Steel 2 : Η επόμενη ημέρα" ένα πολιτικό θρίλερ, όπου διαπραγματευόμασταν την θέση του Superman στον κόσμο και τις συνέπειες ενός υπερδύναμου όντος, όπου θέτει θέματα προτεραιότητας για το ανθρώπινο είδος και τον κίνδυνο συγκέντρωσης όλων των δυνάμεων ( εξουσιών δηλαδή) σε έναν , ήταν "Batman : Arkahm City", μια ταινία δράσης/μυστηρίου/origin για τον Batman όπου ξαναθυμόμαστε την ιστορία του κτλ, ήταν "Batman v. Superman", μια ιδεολογική ταινία δράσης όπου Batman και Superman πλακώνονται και μια ταινία "Justice League Rising" όπου έρχεται η Wonder Woman και τα λοιπά μέλη της J.League. Παράλληλα σετάρει Wonderwoman: The Movie, σετάρει το Cyborg και παράλληλα Lex Luthor. Επίσης ο Lex έμαθε ποιος ήταν ο Superman , o Batman και τους έβαλε να παλέψουν μια βολική νύχτα. Έμαθε για τους υπόλοιπους κακούς, έφτιαξε τον Doomsday, βρήκα κρυπτονίτη καιιιιιιιιιιι........ΠΩΣ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΑΥΤΑ; Στην αρχή η ταινία ήταν άσχετε σκηνές μεταξύ τους. Κανείς δεν είχε κίνητρο να κάνει το οτιδήποτε, το γεγονός ότι ο Superman πάει να πλακωθεί επειδή απήγαγαν την μάνα του κάνει undermind στο ιδεολογικό υπόβαθρο της ταινίας, και η μεγάλη φόλα τώρα.....MARTHA;;;;; MARTHA ;;;;;;;; Όταν η μάχη έχει σχεδόν τελειώσει, ο Batman πάει να σκοτώσει τον Superman ( ναι κέρδισε επειδή πουλάει παραπάνω φιγούρες) και κάποια στιγμή ο Superman ξεστομίζει τον λόγο για τον οποίο ήταν στη μάχη. Και το λέει σαν καθυστερημένος "Martha, you must save Martha" δεν λέει "You must save my mom" πράγμα που θα έλεγαν όλοι, και τελικά αποκαλύπτεται ότι και η μάνα του Batman λέγεται Martha και τον σταματάει. Και γίνονται φίλοι. Ναι καλά. Ο Batman ήταν τόσο καυλωμένος σε όλη την ταινία ( μέσα, συμφωνώ με τα κίνητρα του προσωπικά, Superman is too dangerous) που ένα απλό όνομα δεν θα τον σταματούσε ακόμα και εάν ήταν "Σπύρος Σκιαδόπουλος" 😛 😛 . Ακόμα και εάν τότε ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι ήταν και αυτός ένας απο εμάς, άνθρωπος κτλ κτλ και πάλι δεν είναι αρκετό για να σταματήσει έναν άνθρωπο ο οποίος επί 18 μήνες προετοιμάζει τον θάνατο του Θεού, που τον θεωρεί υπεύθυνο για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και είναι τόσο επικίνδυνος που πρέπει να τον σταματήσουμε. Δυστυχώς τη μάνα μου δεν την λένε Martha, οπότε θα της φάω, αλλά προς όλους τους κακοποιούς εκεί έξω : Εάν τη μάνα σας την λένε Martha, you are cool guys!!!!! Rape the city !!!!!!!!!!
->Ο Zack Synder. Μπορεί να είναι cheat αυτό, αλλά είναι το κλασσικό θέμα του στις ταινίες : Κάτι είναι προτιμότερο να φαίνεται κουλ παρά να έχει ουσία, περιεχόμενο ή ηθικό δίδαγμα. Κάποιες φορές κάνει την προσπάθεια να θέσει κάποια θέματα, αλλά μην ψαρώνεις, είναι παγίδα!!! Η ταινία ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να θέσει ερωτήματα σχετικά με την σύνδεση ασφάλειας και ελευθερίας, κατά ποσό μπορείς να θυσιάσεις ελευθερία ώστε να εξασφαλίσεις και είναι θεμιτό να υπάρχει κάποιος ώστε να ελέγχει; Πόσο μπορείς να εμπισευτείς αυτόν; Είμαστε στο σωστό δρόμο.......και μετά χαζή, άλογη δράση,ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ ΝΙΙΙΙΟΥΥΥΥΒΡΡΡΡΡΡΡΡΡ ΝΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ. H πάλη Batman και Superman είναι κυρίως ιδεολογική, όχι προσωπική αλλά ούτε καν σωματική. Δεν έχει νόημα να είναι σωματική εξάλλου. Είναι η μάχη με τη ζωή. Λόγου χάρη, περίπου στην μέση η ταινία θέτει το θέμα " Must there be a Superman?". Ο Superman θα μπορούσε να είναι ένας παραλληλισμός για τον Θεό ( ναι οκ, είναι κυριολεκτικά ο Χριστός) αλλά και για τη ζωή. Αντιμετωπίζοντας τον Superman ( την ιδέα του Superman δηλαδή) αντιμετωπίζεις κάτι μεγαλύτερο από εσένα, κάτι πραγματικά ανίκητο που απαιτεί όλη σου τη δύναμη για να επιβιώσεις έστω και δύο δευτερόλεπτα. Γιαυτό ο Batman είναι συμπαθής σε εμάς από την αρχή ακριβώς επειδή είμαστε εμείς εναντίον ενός ασταμάτητου τέρατος, που είναι η ζωή ( άλλο ότι ο Zack τον κάνει τον ίδιο τον διάβολο προσπαθώντας προφανώς να περιγράψει την αντίθεση Θεού-Διαβόλου). Αλλάααα όοοοοοχι, μετά ΜΠΑΜ ΜΠΑΜ, ΜΠΟΥΜ, ΠΙΤΣΙΟΥ ΠΙΤΣΙΟΥ, ΒΡΟΥΜ, ΝΙΑΡ, ΚΑΜΠΟΟΟΟΟΥΥΥΥΜ. Και αυτό. Η ταινία ίσως αγγίζει λίγο λίγο την κορυφή κάποιων θεμάτων (ίσως), αλλά το παρατάει εντελώς από την μέση και μετά, στηριζόμενη περισσότερα στα οπτικά εφέ, στη χαζή δράση και στις όμορφες εικόνες.
Ά γαμήσου μαλάκα, μας ταϊζεις σκουπίδια.
Overall.
47/100.
Νομίζω πως το 27/100 που έχει στο Rotten Tomatoes ήταν υπερβολικά λίγο. Εντάξει δεν ήταν τραγικό. Ήταν απλά κακό, με πολλές χαμένες προοπτικές. Ωστόσο σώζει ( άδικα) την ταινία ότι οι χαρακτήρες είναι ο Batman και ο Superman. Αν ήταν δύο άσχετοι τύποι πχ Σπύρος v. Ζάνατος : Η αυγή του Αυγολέμονου, θα είχαμε πατώσει και αυτό διότι δεν θα είχαμε το αντίστοιχο emotional connection που έχουν οι δυο πιο γνωστοί υπερήρωες του κόσμου.
*Θα κάνω και μια παρένθεση εδώ, θα πω ότι προτιμώ την οπτικοποίηση των δαιμόνων παρά την ανάλυση τους σε ψυχολογικό προφίλ. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα χάσμα των παλαιότερων ταινιών σε σχέση με τις νεώτερες. Π.χ. όταν ο Michael Keaton ήταν Batman δεν είχαν θιγεί παρά πολλά θέματα σχετικά με το τι έκανε, που πήγε, τι ένιωθε, γιατί έκανε αυτό που έκανε. Είχε δώσει την απάντηση του "Γιατί πρέπει. Γιατί κανείς άλλος δεν μπορείς να το κάνει.". Δεν μου είπε εάν ήταν σωστό ή λάθος, αλλά κατάλαβα, ούτε ο ίδιος είχε ακριβή απάντηση, ωστόσο μου έδειχνε τον πόνο του, την σκέψη του, την ιστορία του, με κινήσεις, εκφράσεις, με έπειθε πως ήταν τρελός με ψυχολογικά, αλλά δεν επισκίασε την υπόλοιπη ταινία. Αντίστοιχα όταν ο Christian Bale ήταν Batman κάθετι έπρεπε να αναλυθεί εις βάθος με λόγια, "ότι αυτό το κάνω γιαυτό το λόγο, και έχω εκείνο το gadget για να κάνω αυτό συγκεκριμένα και αυτό και αυτό και αυτό". Νιώθω πως κλίνω προς την τακτική παλαιότερων ταινιών ( #old) καθώς αφήνει πολύ μεγαλύτερο πεδίο ερμηνείας.
Κοίτα τον τρελάρα. ΚΟΙΤΑ ΤΟΝ. ΤΟΝ ΤΡΕΛΑΡΑ. Ο τύπος είναι σε χειμερία νάρκη και ενεργοποιείται με το βλέπει το σήμα, ο Bruce Wayne είναι η περσόνα. Προφανώς και είναι τρελάρας. Τον βλέπω. Τον νιώθω. Τα φρύδια του σου φωνάζουν " Είμαι τρελός, εννοείται ότι βλέπω φαντασιώσεις με νυχτερίδες και μαλακίες και τις σφάζω".
To Batman v Superman είναι μία παραφορτωμένη εκκωφαντική υπερηρωική ταινία , μία μιλιταριστική αλληγορία για την σύγκρουση Θείου και Ανθρώπινου , εξωγήινου και γήινου , φωτός και σκοταδιού .