Έχετε δει το Karate Kid; Ποιο απ’όλα; Το πρώτο εννοείται.
1984. Ο Ντάνιελ Λαρούσο μετακομίζει με την μητέρα του στην Καλιφόρνια. Αφού τον τραμπουκίζουν στο σχολείο οι νταήδες, μεταξύ των οποίων και ο Τζόνι Λόρενς του Καράτε Ντόζο «Κόμπρα Κάι», ο Ντάνιελ βρίσκει έναν δάσκαλο καράτε, τον κύριο Μιγιάγκι, και συμφωνεί να λύσει τις διαφορές του με τον Τζόνι στο τοπικό πρωτάθλημα Καράτε για Εφήβους ( τι να σας πω, το καράτε εκεί είναι σημαντικό). Ο Ντάνιελ καταφέρνει να κερδίσει τον Τζόνι, κερδίζει τον σεβασμό όλων, κερδίζει την κοπέλα (που πριν ήταν κοπέλα του Τζόνι) και ξεπερνά τα προβλήματα του.
Θυμάσαι την κλωτσά; Την θυμάσαι; Ήταν παράνομη κίνηση!! -> https://www.overthinkingit.com/2008/12/08/disqualify-daniel-larusso/
Το Cobra Kai είναι διαδικτυακή σειρά του Youtube Red, η οποία ακολουθεί τον Τζόνι 34 χρόνια μετά την ήττα του. 34 χρόνια μετά.
2018. Ο Τζόνι Λόρενς, ακόμα θυμάται την ήττα του από τον Ντάνιελ, και πλέον είναι ένα παιδί για όλες τις δουλειές, ίσως ηλεκτρολόγος, ίσως τεχνίτης, ίσως δεν ξέρει και ίδιος. Γρήγορα χάνει την δουλειά του και ανοίγει το Καράτε Ντότζο «Κόμπρα Κάι» για να μπορέσει να βγάλει κανένα χρήμα. Ο Ντάνιελ, πωλητής/ριτέιλερ/αντιπρόσωπος αυτοκινήτων πλέον, αναζητά τρόπους να κλείσει το Κόμπρα Κάι, καθώς οι μνήμες του μπούλινγκ που εισέπραττε από το Κόμπρα Κάι και τον Τζόνι οργιάζουν.
Όβερολ. Η σειρά θα μπορούσε να πάρει λάθος δρόμο με όλους τους πιθανούς τρόπους. Να κάνει επίθεση νοσταλγίας, αλλά να μην προσφέρει τίποτα καινούργιο στο τραπέζι (σαν το Φόρς Αγούεικνς), να φανεί σαν ένα μεγάλο «cash-grab» (όπως όλοι οι Εξολοθρευτές μετά το νούμερο 3), να αγνοούσε την καθεστηκυία κατάσταση, και πολλά άλλα. Η σειρά αποφεύγει κάθε ένα από τα παραπάνω προβλήματα και πολύ γρήγορα γίνεται κάτι δικό της, διηγούμενη τη δική της ιστορία. Πολύ γρήγορα αφηγείται δυο βασικά πράγματα τις παραπάνω προιστορίας που θα πρέπει να ξέρουμε : Υπήρχε μια έχθρα μεταξύ του Ντάνιελ και του Τζόνι, έλυναν τα προβλήματα με καράτε καιιιι πάμε.
Ένα μεγάλο μάθημα περί μπούλινγκ
Θεματικά συνεχίζει και εξελίσσει την θεματική του μπούλινγκ από το ορίτζιναλ Karate Kid. Ωστόσο εκεί που το αρχικό είχε μια πολύ περισσότερο σαφή δομή τύπου «πρέπει να γίνεις καλύτερος για να πολεμήσεις τον νταή σου», με πολύ έξυπνο τρόπο, η σειρά εξερευνά την θεματική του «νταή» του σχολείου, αφού ταπεινωθεί και φθαρεί η αυτοπεποίθηση του, χωρίς την στήριξη των φίλων του, του «στρατού» του ή άλλων παραγόντων της ζωής του. Ο νταής, λοιπόν, φαίνεται ότι είναι ένα παιδάκι που δεν μπορεί να συνέλθει και να μετατρέψει την ζωή του σε κάτι θετικό. Ο Τζόνι, λοιπόν γίνεται ένα παιδί για όλες τις δουλειές. Παραμένει εξαιρετικά ευέξαπτος, θεωρώντας πως ο κόσμος δεν έχει προχωρήσει καθόλου, βασίζεται στις ίδιες αξίες που κυριαρχούσαν το ’80, στις ίδιες ατάκες πεσίματος που κυριαρχούσαν το ’80, βλέπει ταινίες που είχαν βγει το ’80, ακούει μουσική του ‘80. Γενικά, φαίνεται ξεκάθαρα ότι δεν έχει κάνει κανένα βήμα στη ζωή του εσωτερικά, και όλες οι εξωτερικές αλλαγές που έχει κάνει είναι καθαρά προσχηματικές. Κατά τα άλλα ζει σε αυτό που λέμε «σύγχρονη κόλαση». Απαράλλαχτος, λοιπόν προσπαθεί μέσα από τα μάτια του μαθητή του Μιγκέλ να καταλάβει τον καινούργιο κόσμο, την πολιτική ορθότητα, να καταλάβει ότι οι παλιοί τρόποι, και οι τρόποι που εκπαιδευόταν εκείνος, δεν λειτουργούν πια. Ανοίγει το Κόμπρα Κάι, χωρίς να έχει ιδέα από γραφειοκρατικά ζητήματα, χωρίς χρήματα, με μόνη την βοήθεια του Μιγκέλ. Αυτόματα ο Τζόνι είναι ο συμπαθής της υπόθεσης, αλλά όχι τόσο συμπαθής όσο για λύπηση, ειδικά για εκείνους που δεν έχουν δει το ορίτζιναλ Karate Kid. Εκπαιδεύει λοιπόν τον Μιγκέλ, που εάν πρέπει να το θέσουμε σε όρους «φόρμουλας του franchise», θα πρέπει να τον θεωρήσουμε ως το επόμενο Karate Kid, με τα (ίβιλ κατά την αρχική ανάγνωση) μαθήματα του Κόμπρα Κάι.
Ο πρώτος μαθητής που αναλαμβάνει ο Τζόνι, ο Μιγκέλ, λοιπόν είναι ένας από τους λιγότερο δημοφιλής του σχολείου. Τον κακομεταχειρίζονται οι υπόλοιποι, δεν έχει κοπέλα, είναι καλός στα μαθήματα του. Βρίσκει διέξοδο, σιγουριά και ίσως μια πατρική φιγούρα στο πρόσωπο του Τζόνι. Η σειρά δεν χάνει ευκαιρία να διακωμωδεί το γεγονός ότι παρότι στην σημερινή εποχή υπάρχουν πλέον πιο ενισχυμένοι θεσμοί και γνώση εναντίον του μπούλινγκ, αυτό τελικά λειτουργεί ως ένα ωραίο περιτύλιγμα για τους ίδιους τους θεσμούς (σχολείο,γονείς κτλ) και ως αυτοεπιβεβαίωση για την χρησιμότητα τους, παρά για τα ίδια τα θύματα. Ο Μιγκέλ, λοιπόν, ακριβώς όπως ο Ντάνιελ το 1984, και παρότι όλοι καταδικάζουν το μπούλινγκ και έχουν δημιουργήσει «μηχανισμούς» εναντίον του, επιστρέφει στην ίδια ακριβώς λύση : στο καράτε. Αλλά αυτή τη φορά το θύμα του μπούλινγκ δεν μπαίνει στον ισορροπημένο και γεμάτο σοφία της ζωής και του καράτε κόσμο κου Μιγιάγκι, αλλά στον στρεβλό και γεμάτο μίσος κόσμο του Τζόνι και του Κόμπρα Κάι. Ο Μιγκέλ, αργά αλλά σταθερά απορροφάται από το μίσος εναντίον των νταήδων, και στην συνέχεια όποιον αντιλαμβάνεται ο ίδιος πλέον ως «νταή». Αυτό φαίνεται σοκαριστικά, επίπονα κατανοητό πως μετά την τελική απόρριψη του από την Σάμ, και με κάθε χτύπημα στον αντίπαλο του στον τελικό του τουρνουά, κάθε τι ανθρώπινο και συμπονετικό φεύγει από το βλέμμα του και αντικαθίσταται με μίσος. Όταν ο Τζόνι βλέπει τον Μιγκέλ να είναι τυφλωμένος από το μίσος του, σοκαρισμένος προσπαθεί να τον επαναφέρει, ωστόσο είναι πολύ αργά. Του δίδαξε ένα μάθημα, που σίγουρα δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα τον επηρέαζε έτσι.
Μόνο μίσος
Strike First.
Strike Hard.
No Mercy.
Αυτό που ξεκίνησε, ως μια συμπαθής αναζήτηση παραπάνω όπλων για προστασία και άμυνα κατά του «νταή», με τα λάθος χέρια καταλήγει σε έναν ακόμα νταή. Ο καθένας εάν βρεθεί σε θέση ισχύος, εναντίον του αντιπάλου του (ή του συστήματος, όπως πλέον θα βλέπει ο Μιγκέλ), θα μπορέσει να κάνει λογική χρήση των όπλων του ή θα κάνει κατάχρηση; Μπορεί να διερωτηθεί κανείς εάν χρειάζεται κανείς και προδιάθεση ή εάν αρκεί μόνο η καθοδήγηση. Θα πρέπει να πω ότι εξαρτάται η καθοδήγηση, και τα μαθήματα της Κόμπρα Κάι, προϋποθέτουν πάντα δράση. «Strike First. Strike Hard». Ο Τζόνι, αν και σοκαρισμένος στο τέλος με το αποτέλεσμα που αντικρίζει, ξεκίνησε να εκπαιδεύει τον Μιγκέλ για να μην είναι «φλώρος» ή «pussy», ποτέ για αυτοάμυνα. Ποτέ για ευγενής σκοπούς. Μάλιστα ο Τζόνι αναφέρει ότι «Η καλύτερη άμυνα είναι περισσότερη επίθεση». Το γεγονός ότι σοκαρίζεται στο τέλος από το αποτέλεσμα πρέπει να το καταλογίσω στην απειρία του Τζόνι ως Σένσε, και στην αδυναμία του να καταλάβει ότι τα μαθήματα της Κόμπρα Κάι οδηγούν στο μίσος, αφού από την δική του εμπειρία δεν είχε ποτέ ορατά προβλήματα στο λύκειο, μέχρι που ο Ντάνιελ του έριξε την κλωτσιά στην μούρη.
Ωστόσο, ποτέ δεν κρίνονται ευθέως τα μαθήματα της Κόμπρα Κάι, αλλά μόνο ίσως εκ των πραγμάτων. Ο ίδιος ο Τζόνι θα έλεγε, εάν μπορούσε να το βάλει σε λέξεις πως «Χτύπησα τον νταή μου. Τώρα εγώ είμαι ο νταής. Δεν είμαι «pussy». Τι πειράζει; Τι πειράζει που αναπαράγω το σύστημα; Δεν λειτουργεί το σύστημα μέχρι σήμερα; Ότι και εάν έκανε ο σύγχρονος κόσμος για το μπούλινγκ, δεν δούλεψε, δεν βοήθησε κανέναν. Πρέπει να σηκωθείς μόνο σου. Η ζωή σε κάνει νταή.».
Από την πλευρά του, ο Ντάνιελ εισάγεται ως ανταγωνιστής κυρίως, στον συμπαθή και παρατημένο Τζόνι. Άλλη μια ενδιαφέρουσα επιλογή πάνω στο μπούλινγκ, δείχνοντας πως από την πολύ επιτυχία, έχει χάσει το δρόμο του. Ο Ντάνιελ δεν φτάνει ποτέ σε χωράφια «villain», αλλά όπως πολλές φορές υπονοείται από τη σειρά, έχει χάσει την ισορροπία του. Ο Ντάνιελ πολλές φορές φαίνεται ως αντιπαθής χαρακτήρας, ειδικά όταν δρα με πλάγιους τρόπους (και πραγματικά το κάνει), ωστόσο σε σχεδόν ισόποσες φορές γίνεται συμπαθητικός, κατανοητικός, και γενικά πολύ λογικός. Είναι μια όμορφη δυναμική για να μας καταδείξει ότι τελικά, εάν θες να είσαι στην κορυφή, πρέπει να ακολουθείς και λίγο πιο σκληρές μεθόδους. Κάθε φορά που συναντά τον Τζόνι, φαίνεται στοιχειωμένος από το παρελθόν, αλλά με τόσο αμυντικό τρόπο που μοιάζει σαν να είναι αυτός που του κάνει μπούλινγκ πλέον. Όταν αυτοί οι δύο είναι μαζί, παρά το ότι είναι 50άρηδες, φέρονται σαν λυκειόπαιδα.
Έχει κάποια δικά του φαντάσματα, ευθύνες, άλυτα θέματα κτλ.
Έχουμε αναδίπλωση της αφήγησης από το ορίτζιναλ Karate Kid, και αυτό όμως γίνεται με μεγάλη προσοχή, αφού και ο ίδιος ο Τζόνι αμφισβητεί το δρόμο της Κόμπρα Κάι, όταν τον βλέπει σε εφαρμογή. Το ορίτζιναλ Karate Kid ποτέ δεν αμφισβήτησε τις πράξεις του Daniel ούτε το αξιακό του σύστημα. Η ταυτότητα της Κόμπρα Κάι στο τέλος της σεζόν είναι πλέον υπό αμφισβήτηση σε ένα σημείο. Σίγουρα μένει ρευστή, και το που θα «συρθεί» προσωπικά με κρατάει για την δεύτερη σεζόν.
Τεχνικά δεν είδα κάτι εξαιρετικό. Το μόνο ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται σκηνές από το ορίτζιναλ Karate Kid. Φαίνεται λίγο άσχετο με το υπόλοιπο, αλλά συμπληρώνει τις θεματικές που θίγονται. Χρησιμοποιούνται κάποια μέρη της μουσικής από το πρώτο, αλλά τίποτα εξαιρετικό.
Το πιο αδιάφορο κομμάτι για εμένα ήταν ο γιος του Τζόνι. Καταλαβαίνω τι κάνει η σειρά, χρειάζεται κάποιον με «πρόσωπο» για τον Μιγκέλ να αντιμετωπίσει στον τελικό, είναι εξαιρετικά άβολο για τον Τζόνι το γεγονός ότι τον εκπαιδεύει το Ντάνιελ, και βλέπουμε το χάσμα μεταξύ Τζόνι και υιού μέσω και από τις διαφορετικές ιδεολογίες των Ντότζο τους. Δεν είχα πολύ ενδιαφέρον γι’αυτή την υπο-πλοκή, ειδικά όταν ο γιός είχε μόνος του screentime. Ίσως ο ηθοποιός δεν ήταν αρκετά χαρισματικός, σίγουρα η φάτσα του δεν βοηθούσε καθόλου. Ίσως την εκτιμήσω στο μέλλον.
Το θαύμα είναι ότι η σειρά τοποθετείται 34 χρόνια από την αρχική διαμάχη, ωστόσο δεν φαίνεται σε καμία περίπτωση βεβιασμένη ή νεκρό λίπος για το franchise. Παίρνει τις αρχικές θεματικές και όχι μόνο τις εξελίσσει αλλά δεν φοβάται να ρισκάρει με αυτές. Το κάνει οργανικά, με καταπληκτικά κοινωνικά σχόλια (ειδικά «ο άντρας του παρελθόντος στον σημερινό πολιτικά-ορθό κόσμο»), και καταφέρνει να στέκεται θεματικά άξια δίπλα στα μαθήματα που έδωσε το ορίτζιναλ Karate Kid.
Wax on, wax off ??
Τα ημίμετρα τελείωσαν γέρο.
