Καιρό είχα να εμφανισθώ και να με διαβάσετε. Για το λόγο αυτό επανέρχομαι, κατόπιν μεγάλου και σφοδρού αιτήματος των εκατομμυρίων αναγνωστών μου ανά τον κόσμο.
Το λοιπό, για να μη χρονοτριβούμε, ας μπούμε στο θέμα.
Ελλάς, η χώρα του ήλιου, η χώρα του Σεφέρη, η χώρα των μεγάλων αντιθέσεων, η χώρα με το πιο υπέροχο μπλε θάλασσας, που κάνει την Καραβακική να σκυλιάζει και να τρέχει από πίσω της, όπως εγώ πίσω από περπατούμενους κουβάδες με Μερέντα, η χώρα του Δημοσίου Υπαλλήλου Νόντα Ξαπλοπουλοτσουγκρανάκη… Μαντέψτε σε τι θα αναφερθώ…. Όου γιες, σε αυτό, που κανείς δεν ακουμπά δημοσίως διότι είτε είναι ο ίδιος είτε κάποιο μέλος της οικογενείας του Νόντας Ξαπλοπουλοτσουγκρανάκης (εφεξής καλούμενος χάριν συντομίας “ωνασουγα”). Το είδος “ωνασουγα”, είναι ένα ευρέως διαδεδομένο είδος στους κόλπους του ελληνικού Δημοσίου, παρέχοντας στο κοινό εξυπηρέτησης, τι άλλο; Καμία εξυπηρέτηση! Εκπληκτικό; Μα ποιος να το περίμενε; Μάριε, εσύ το περίμενες; Κώστα; Γιάννη; Σωκράτη; Κανείς ε; (παρεμπιπτόντως το κείμενο είναι φαλλοκρατικό και καθόλου φιλικό προς το γυναικείο είδος. Αι γυναίκαι να αποχωρήσουν διότι σήμερα ξύπνησα βαρύς και ντελαμαγκέν).
Συνήθως ο “ωνασουγα” συναντάται σε κάθε λογής υπηρεσία, σε οποιαδήποτε ώρα και κυρίως την πιο ακατάλληλη. Παραδείγματα; Πλείστα όσα. Θα αναφερθώ σε κανένα; Εμ, θα δω. Το εκπληκτικό είναι ότι είναι άθρωποι ανώτερης εκπαίδευσης με γραμματικές γνώσεις μπόλικες. Μπορεί να είναι δικαστές, δικαστικοί υπάλληλοι, συνάδελφοι (ο Βούδας να τους κάνει) δικηγόροι, πελάτες, ξαδέλφια, φίλοι, η κοπέλα σου, ο διπλανός σου, εσύ που διαβάζεις το παρόν... Δεν το περίμενες να σε προσβάλλω μέσα στη μούρη σου, ε; Το κάνω. Τι θα κάνεις τώρα; Ε; Τι;
Το αγαπημένο του επάγγελμα μη εξυπηρέτησης: ο διαβασμένος(;;) δικηγόρος, που μπήκε στο μαγαζάκι του μπάρμπα του και του χαλάει την ηρεμία του. Η χαρακτηριστική ατάκα και η προσφιλέστερη (μασώντας τσίχλα ή καπνίζοντας ή ατμίζοντας-σε περίπτωση, που είναι μπρούκλης-), θα τολμούσα να πω, είναι “κάνεις λάθος σε αυτό, που λες. Δικηγόρος είσαι, θα έπρεπε να το ξέρεις” ή παραλλαγή αυτού “εγώ έχω τελειώσει Νομική (ή Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης) και το ξέρω αυτό που σου λέω. Άκου να μαθαίνεις”. Το κακό είναι ότι όσο δίκιο και να έχεις, ο “ωνασουγα” έχει περισσότερο. Όσο και να σκας ότι ξέρεις τι λες, να επικαλείσαι νόμους να γδέρνεις επί ασπαλάθων τον λαιμό σου για να του δείξεις την αμάθειά του, όχι, αυτός ξέρει. Όταν λοιπόν τίθεις (αλά Λαίδη) το ζήτημα του ότι ξέρεις τι λες και ότι είσαι διαβασμένος σου απαντά ότι έχεις διαβάσει και κατανοήσει λάθος το νόμο. Φυσικά και είσαι νομικός επιστήμονας και καταρτισμένος αλλά τα είπαμε και πιο πάνω, αυτός έχει τελειώσει Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Ξέρει καλύτερα.
Βέβαια, υπάρχουν και στιγμές, κατά τις οποίες όντως ξέρει καλύτερα και πας να πληροφορηθείς, καθώς στην Ελλάδα ζεις. Για το ίδιο θέμα υπάρχουν το λιγότερο 122 νόμοι. Σήμερα. Αύριο μπορεί να είναι 200. Ε, τότε φίλε είναι, που θα σε γλεντήσει σαν κρητικό γλέντι για 5 μερόνυχτα καλώντας και τους συναδέλφους του συνάμα. Στάλα στάλα το κορμάκι σου θα μετρά. Αφού σε ξεφτιλίσει και σε κάνει να νιώθεις γυμνός στο σκοτάδι του Άδη, περικυκλωμένος από ντροπή και σιχαμάρα θα κορυφώσει λέγοντάς σου το γνωστό: “Δικηγόρος είσαι, θα έπρεπε να ξέρεις. Ε, ρε να μην είμαι διευθυντής να σου δείξω εγώ”. Να σου δείξει…. Ποιος; Το τσουτσέκι, που την είδε αρχιστράτηγος. Ο κόμπλας του σχολείου με τον γνωστό στο υπουργείο. Βρε σάλτα και……
Έναν τέτοιο αρχιστράτηγο, όλοι μας έχουμε πετύχει είτε με την ιδιότητά μας ως πολίτες είτε ως δικηγόροι. Ξεχνάει όμως ο “ωνασουγα” ότι κάποια στιγμή κάτι θα χρειαστεί και από εμάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα προσωπικής εμπειρίας, αποτελεί δικαστικός υπάλληλος πρωτοδικείου σε κάποιο μέρος της χώρας, η οποία θεωρούσε σωστό να με προσβάλλει και να μου τη λέει για την ώρα προσέλευσής μου στη γραμματεία (σας προλαβαίνω, εντός ωραρίου εξυπηρέτησης) επειδή απλώς και μόνο λίμαρε τα νύχια της (true story). Όταν, λοιπόν, συνέλαβαν το γιόκα της και το άκουσα, τη ρώτησα πού τον κρατάνε. Και ω του θαύματος! Στο συγκεκριμένο Α.Τ. υπηρετούσε ένας πολύ καλός φίλος. Διακριτικά, αφήνω να εννοηθεί ότι κάποιον ξέρω εκεί και μπορώ να κάνω τα δέοντα για να μην περάσει άσχημα το τέκνο της. Σουίτ Τζίζους, είναι η ώρα μου να λάμψω. Την κοίταξα, της είπα: “Να σας πω κάτι; Όχι μόνο δε θα βοηθήσω αλλά θα φροντίσω να περάσει το δυνατόν χειρότερα στα πλαίσια του νομίμου”. Τότε είδα την ίδια απόγνωση στα μάτια της, με αυτή που είχαν τα δικά μου, κάθε φορά που πήγαινα με την ψυχή στο στόμα να καταθέσω κάτι που έληγε η προθεσμία και έδινα μάχη να το δεχθεί. Και συνέχισα: “Βλέπεις πως είναι να έχεις τη δύναμη να κάνεις το καλό και να μην το κάνεις επειδή είσαι σκατόψυχος; Σου αρέσει αυτό; Εσύ το έφερες πάνω σου. Να τον περιμένεις μαύρο. Χαίρετε….”
Εννοείται ότι όπως βγήκα από εκεί, καμία κουβέντα μου δεν πραγματοποίησα, πήρα τηλέφωνο και ρώτησα το φίλο μου τι ακριβώς έχει γίνει και του είπα να κάνει ότι μπορεί να περάσει το δυνατόν πιο ανώδυνα. Έτσι και έγινε. Μέρες μετά ξαναπήγα στο δικαστήριο και συνάντησα μια άλλη “ωνασουγα”. Είχε γίνει άνθρωπος. Έμαθε για το τηλεφώνημά μου και μου είπε ότι ήμουν σκληρός μαζί της αλλά το μάθημά της το πήρε και ότι δεν θα ξανακάνει τη ζωή δύσκολη σε κανέναν νέο δικηγόρο, που τρέχει από το πρωί σε όλο το Λεκανοπέδιο διότι ο τροχός γυρνάει. Εντύπωση μου έκανε αυτό. Από τότε και φίλοι γίναμε και πάντα εξυπηρετεί… (Κυρία Ε. το είπα ότι θα το αναφέρω σε κάποιο κείμενό μου, ούτως πράττω κιόλας).
Πολλά μπορούν να ειπωθούν και ακόμη περισσότερα να γραφούν. Επιφυλάσσομαι για τη συνέχεια. Μέχρι τότες, γεια.
(Υ.Γ. Κοντά στην ώρα του φαγητού, έχετε παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι “ωνασουγα” έχουν μια ηλίθια, μοχθηρή φάτσα του στυλ “Σφύριξα και έληξες. Φύγε πριν σε φύγω”;)
* Ο Αντώνιος Ζαπάντης είναι Δικηγόρος Αθηνών.
