Της Jeena Cho
Η συναίσθηση είναι η πρακτική που βοηθάει στο να υπάρχει καθαρή σκέψη και προσοχή σε ό, τι συμβαίνει την παρούσα στιγμή. Αυτή η φαινομενικά απλή πρακτική αποδείχτηκε ότι έχει ένα ευρύ φάσμα ωφελειών, συμπεριλαμβανομένης της μείωσης του στρες και του άγχους. Ο διαλογισμός είναι το κύριο εργαλείο για την άσκηση της συναίσθησης σε τακτική βάση.
Ξεκίνησα την εξάσκηση της συναίσθησης και τον διαλογισμό για να ξεπεράσω την κοινωνική αγχώδη διαταραχή και το υπερβολικό στρες. Η εξάσκηση αυτή με απάλλαξε από τις αρνητικές σκέψεις και τα συνεχή συναισθήματα άγχους και ανησυχίας. Η δική μου εμπειρία μού δημιούργησε τη βαθιά επιθυμία να βοηθήσω τους δικηγόρους που ενδιαφέρονται για την ενσωμάτωση της συναίσθησης και του διαλογισμού στην καθημερινή τους ζωή. Όταν διδάσκω εργαστήρια ευημερίας και συναίσθησης σε δικηγόρους, προκύπτει ένα κοινό θέμα: Οι περισσότεροι δικηγόροι θα παραδεχτούν εύκολα ότι αισθάνονται σχεδόν πάντα άγχος και στρες, αλλά μόνο λίγοι από αυτούς διαθέτουν στρατηγικές για τη διαχείριση αυτών των δυσκολιών.
Έτσι έχουν τα πράγματα με την άσκηση της δικηγορίας: Πολλοί από εμάς ανήκουμε στην επιχείρηση του ανθρώπινου πόνου, όπου οι πελάτες έρχονται να μας δουν με περίπλοκα προβλήματα, τόσο νομικά όσο και συναισθηματικά. Είναι ένα αγχωτικό επάγγελμα όπου τοποθετούμε κατ' ανάγκη τις ανάγκες του πελάτη στη πρώτη θέση. Συνήθως διακυβεύονται σημαντικά συμφέροντα και υπάρχουν πολλές απαιτήσεις. Πολλές φορές μας ζητείται να παραδώσουμε σχεδόν αδύνατα αποτελέσματα. Η δικονομική φύση του νομικού μας συστήματος οδηγεί σε απερισκεψία. Ωστόσο, υπάρχει πολύ περιορισμένη αναφορά στις επιπτώσεις που έχει η εργασία αυτή στην ευημερία μας. Οι δικηγόροι συχνά μαθαίνουν να αγνοούν τη συναισθηματική τους ευημερία, αλλά αυτό είναι λάθος, τόσο για το δικηγόρο ως άτομο όσο και για τον συνήγορο του πελάτη.
Το άγχος ορίζεται ως μια αντίδραση σε ένα ερέθισμα που διαταράσσει τη σωματική ή ψυχική ισορροπία κάποιου. Συχνά, όταν διδάσκω εργαστήρια διαχείρισης άγχους, οι δικηγόροι μιλούν για τα διάφορα ερεθίσματα, αλλά σπάνια μιλούν για τις δικές τους αντιδράσεις σε αυτά. Λένε ότι θέλουν να αναγκάσουν την αντίδικο να αλλάξει γνώμη, να την κάνουν να σταματήσει να συμπεριφέρεται άσχημα ή να σταματήσει να παρουσιάζει άλλες ενοχλητικές συμπεριφορές. Αυτό είναι συχνά μια άκαρπη προσπάθεια και πιθανώς σπατάλη γνωστικής ενέργειας.
Εξετάζοντας τον ορισμό του άγχους, είναι σαφές ότι το μόνο κομμάτι του άγχους για το οποίο κάποιος έχει τον πλήρη έλεγχο είναι η δική του αντίδραση. Εδώ βοηθά μια εξάσκηση της συναίσθησης μας. Με το να γνωρίσουμε τις δικές μας αντανακλαστικές αντιδράσεις, μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα στην αλλαγή των αυτόματων σκέψεων και συμπεριφορών μας.
Ο παράγοντασ «φοβοσ»
Συνήθιζα να αγχώνομαι πολύ πριν από κάθε εμφάνιση στο δικαστήριο. Εβδομάδες πριν την ακρόαση, άρχιζα τις πρόβες και σκεφτόμουν όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να πάνε στραβά. Ήταν σαν ένας σπασμένος δίσκο που δεν μπορούσα να σταματήσω να παίζω στο κεφάλι μου. Κάθε σενάριο οδηγούσε στα απολύτως χειρότερα αποτελέσματα. Συχνά έπεφτα για ύπνο σκεπτόμενη την ακρόαση, ξυπνούσα στη μέση της νύχτας πανικόβλητη και σκεφτόμουν την υπόθεση ακριβώς μόλις άνοιγα τα μάτια μου το πρωί. Το μυαλό μου επαναλάμβανε κάθε αρνητική εμπειρία που είχα ποτέ στο δικαστήριο. Τότε βίωνα πανικό, πονοκεφάλους από την ένταση και σφίξιμο στο στήθος.
Αυτό που έμαθα ήταν ότι με την προσοχή σε ολόκληρη την εμπειρία αυτού του κύκλου άγχους, μπορώ να διακόψω το οικείο μοτίβο και να έχω πιο χρήσιμες αντιδράσεις. Για παράδειγμα, όταν το μυαλό μου παράγει τη σκέψη: "Θα χάσεις αυτή την ακρόαση και η πελάτης σου θα χάσει το σπίτι της," οδηγούμαι σε μια φυσιολογική αντίδραση όπως κοφτές ανάσες. Αντί να επιτρέψω το μυαλό μου να συνεχίσει αυτόματα και να παράσχει πιο καταστροφικές σκέψεις, έμαθα να κάνω μια στιγμιαία παύση μεταξύ του ερεθίσματος και της αντιδράσεως. Αν καταφέρω να ησυχάσω, τότε μπορώ να δω ότι η σκέψη αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές πιθανότητες και τα δυνατά αποτελέσματα. Μπορώ να μάθω να αμφισβητώ τις σκέψεις μου, και για παράδειγμα, να ρωτάω: Τι στοιχεία έχω ότι αυτή η σκέψη είναι αληθινή; Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις; Κι αν ισχύει το αντίθετο; Ποιο είναι το καλύτερο σενάριο; Άλλες φορές, έβρισκα τη σκέψη τόσο συναρπαστική που ήταν αδύνατο να τη διακόψω. Πάλι, χρησιμοποιώντας την συναίσθηση, μπορούσα να αναγνωρίσω ότι είχα δυσκολία να ξεφύγω από αυτή την ανησυχητική σκέψη, αλλά μπορούσα να ξεπεράσω το άγχος μου με προσοχή σε ό,τι συμβαίνει στο σώμα μου. Μπορώ να παρατηρήσω πόσο γρήγορη και κοφτή είναι η αναπνοή μου και να μειώσω σκόπιμα τον ρυθμό της αναπνοής μου αναπνέοντας από το διάφραγμα.
ΧΑΛΑΡΩΣΕ
Αντί να επιτρέψω στον εαυτό μου να κάθομαι στο γραφείο μου για ώρες, να αισθάνομαι την απεραντοσύνη του άγχους και του στρες, επέλεγα να πάω για μια βόλτα έξω στον καθαρό αέρα και η κίνηση βοηθούσε στη μείωση ή ακόμη και στην εξαφάνιση του καταστροφικού μοτίβο των σκέψεων μου. Με τον καιρό, έγινα πιο επιδέξια στο να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να εκπίπτει σε κατάσταση πλήρους πανικού. Ήμουν σε θέση να διακόπτω τα μοτίβα των αρνητικών σκέψεων που έπονται από αισθήματα άγχους και πανικού στο σώμα.
Ήταν έκπληξη για εμένα να αναγνωρίσω ότι, ενώ το εξωτερικό ερέθισμα (η ακρόαση) ήταν η αφορμή για το στρες και τα συναισθήματα άγχους μου, η αλλαγή της δικής μου αντίδρασης (οι ίδιες αρνητικές σκέψεις) ήταν πραγματικά το κλειδί για την απελευθέρωση του εαυτού μου από τις συνεχείς ανησυχίες που με κρατούσαν ξύπνια τα βράδια.
Το άλλο σημαντικό μάθημα που έμαθα ήταν να αποφεύγω αυτό που μερικές φορές αναφέρεται ως το δεύτερο βέλος. Το πρώτο βέλος είναι η αρχική οδυνηρή σκέψη, σε αυτή την περίπτωση: «Θα χάσω την ακρόαση.» Αλλά συχνά, πρόσθετα σε αυτήν δικές μου αρνητικές σκέψεις: «Είσαι τόσο αγχωμένη. Όλοι θα μπορούν να δουν πόσο αγχωμένη είσαι. Ποια είσαι εσύ που νομίζεις ότι έχεις πιθανότητες να κερδίσεις;» Μπόρεσα να αναγνωρίσω αυτές τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις ως το σύνδρομο απατεώνα. Δεν βασιζόταν στην πραγματικότητα ή τα γεγονότα, αλλά απλά σε ένα ψυχολογικό φαινόμενο που με το οποίο πολλοί άλλοι δικηγόροι επίσης δυσκολεύονται
Εκτός από την συναίσθηση, το άλλο κλειδί για τη διαχείριση του στρες και το άγχους πιο αποτελεσματικά είναι η τακτική συμμετοχή σε δραστηριότητες που προάγουν την προσωπική φροντίδα. Μπορείτε να έχετε συναίσθηση σε ό,τι κάνετε, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής φροντίδας. Το τι κάνω για την προσωπική μου φροντίδα αλλάζει καθημερινά, δίνοντας προσοχή στο πώς αισθάνομαι, στο πρόγραμμά μου και με έμφαση σε δραστηριότητες που ενισχύουν την αίσθηση της ευτυχίας. Η προσωπική φροντίδα μου επιτρέπει να αποβάλλω το άγχος και το στρες σε τακτική βάση και να επιστρέφω στην ομοιόσταση.
Το άγχος και το στρες είναι ένα φυσικό κομμάτι της άσκησης της δικηγορίας, αλλά όταν έμαθα ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω εσκεμμένες πρακτικές για να το υπερνικήσω ήταν πραγματικά απελευθερωτικό. Η ομορφιά της συναίσθησης και των πρακτικών διαλογισμού είναι ότι δεν χρειάζονται πολύ χρόνο: Μερικά λεπτά είναι αρκετά για να δείτε τα πολλά οφέλη. Δοκιμάστε το. Τι έχετε να χάσετε, εκτός ίσως από την συνεχή, ενοχλητική ανησυχία;
*Μετάφραση από την Ελπίδα Δαλιέτου, Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας Κέρκυρας (http://www.abajournal.com/magazine/article/rethinking-reactions-to-stress?)
