Εντός των επόμενων ημερών, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος θα καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο για τον νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας στο πλαίσιο της σημερινής απόφασης της Συνόδου Κορυφής. Να υπενθυμίσουμε ότι οι «περιπέτειες» του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας έχουν ξεκινήσει από το περασμένο έτος, με τους δικηγόρους να καταψηφίζουν τις νέες διατάξεις στο σχετικό πανελλαδικό δημοψήφισμα που είχε διεξαχθεί σε όλους τους Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας.
Και επειδή ασφαλώς μετά το ηχηρό «Όχι» του ελληνικού λαού, στάθηκε αδύνατον για τους Ευρωπαίους δανειστές μας να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια, στη νέα συμφωνία περιελήφθησαν και ριζικές αλλαγές στο τομέα της Πολιτικής Δικονομίας, καθώς ένα από τα πρώτα νομοθετήματα που καλείται να ψηφίσει αύριο η Βουλή, αφορά το λεγόμενο σημείο του «νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας». Ενδεχομένως, εκ πρώτης όψεως κάποιος να θεωρήσει πολύ πιο σημαντικές τις αλλαγές που η νέα αυτή συμφωνία επιφέρει σε άλλους καίριους τομείς όπως το ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων, η αναίρεση των νομοθετημάτων της κυβέρνησης, ο ΦΠΑ, η απελευθέρωση των απολύσεων κλπ.
Είναι όμως πράγματι ήσσονος σπουδαιότητας η συγκεκριμένη αλλαγή και πως άραγε επηρεάζει τους εργαζόμενους;
Να σημειώσουμε ότι μέσα στον καταιγισμό των τελευταίων εξελίξεων, μάλλον απαρατήρητη πέρασε μια ακραία αντεργατική διάταξη που περιλαμβάνεται στην κατά τα άλλα «καλή» πρόταση της κυβέρνησης προς τους θεσμούς, και η οποία προβλέπει τη δραστική συρρίκνωση ή και ολοσχερή κατάργηση στην πράξη των αποζημιώσεων που δικαιούνται οι πρώην (και συνήθως άνεργοι) εργαζόμενοι των χρεοκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων, προς όφελος των τραπεζών και λοιπών ενυπόθηκων πιστωτών τους! Εν ολίγοις, όταν μια επιχείρηση χρεοκοπεί κι εκκαθαρίζεται, οι πιστωτές της (ως τέτοιοι λογίζονται και οι εργαζόμενοι που τους οφείλονται αποζημιώσεις, δεδουλευμένα κλπ), κατατάσσονται βάσει του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας σε διάφορες κατηγορίες, ορισμένες από τις οποίες έχουν προτεραιότητα στην ικανοποίηση των απαιτήσεών τους και συγκαταλέγονται στην ομάδα των λεγόμενων «προνομιούχων» πιστωτών, καθόσον ικανοποιούνται προνομιακά σε σχέση με κάποιες άλλες ομάδες που ικανοποιούνται από ό, τι (και αν) απομείνει. Θα μπορούσε λοιπόν να λεχθεί ότι η τοποθέτηση των εργαζομένων σ’ αυτή την κλίμακα σε σχέση με τις απαιτήσεις άλλων πιστωτών, ιδίως των τραπεζών (ενυπόθηκοι δανειστές), αποτυπώνει με τον σαφέστερο δυνατό τρόπο τις πραγματικές κοινωνικές ευαισθησίες μιας κυβέρνησης.
Τα προαναφερθέντα αφορούν στις μέχρι σήμερα ισχύουσες διατάξεις για την κατάταξη και ικανοποίηση των πιστωτών.
Ωστόσο, στο δακτυλογραφημένο κείμενο των κυβερνητικών προτάσεων προς τους θεσμούς που δόθηκε προχθές στη δημοσιότητα, διαβάζουμε τα σχετικά με τις προτεινόμενες αλλαγές στην πτωχευτική νομοθεσία, και σύμφωνα με τα οποία προβλέπεται τροποποίηση του άρθρου 977 ΚΠολΔ αναφορικά με την κατάταξη των πιστωτών. Αναλυτικότερα, από τις απαιτήσεις που περιλαμβάνονται στις ρυθμίσεις του άρθρου 975, εκείνες που βασίζονται στην παροχή εξαρτημένης εργασίας και οι αναλογικές ασφαλιστικές εισφορές θα εκτελούνται προνομιακά (εξαιρουμένων όμως των αποζημιώσεων). Από το εναπομείναν ποσό, οι εμπράγματα διασφαλισμένοι (ενυπόθηκοι) πιστωτές θα εξυπηρετούνται αναλογικά με το 70%, οι δε υπόλοιποι (μη εμπράγματα ενυπόθηκοι) και οι μη προνομιούχοι από το 30%.
Αν το μεταφράσουμε αυτό σε απλά ελληνικά προκύπτει ότι, ενώ μέχρι τώρα οι αποζημιώσεις των εργαζομένων προηγούνταν από την ικανοποίηση των δικαιωμάτων των τραπεζών πάνω στην εκποιούμενη περιουσία της κηρυχθείσης σε πτώχευση επιχείρησης, στο εξής θα αποτελούν «φτωχό συγγενή» απέναντι στα τελευταία. Και τούτο διότι η ως άνω προτεινόμενη εκ μέρους της κυβέρνησης τροποποίηση δίνει σαφές προβάδισμα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των τραπεζών, και δευτερευόντως σε αυτήν των λοιπών πιστωτών στους οποίους φυσικά συμπεριλαμβάνονται και οι προνομιούχοι (εργαζόμενοι).
Βεβαίως, δεν έχει καταστεί απολύτως σαφές αν η κυβερνητική αυτή δέσμευση συνιστά μονομερή απαίτηση της τρόικας ή αποτελεί συναινετικό «δωράκι» των δυο πλευρών προς τους τραπεζίτες, τα χαρτοφυλάκια των οποίων απαλλάσσονται μια και καλή από το βάρος των εργατικών αποζημιώσεων.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι δημιουργεί πελώρια προβλήματα σε χιλιάδες μισθωτούς που έχασαν τις δουλειές τους τα τελευταία χρόνια. Ανθρώπους που ελπίζουν κάποια μέρα να «ξελασπώσουν» τα (εκκρεμή ή καινούρια) χρέη τους χάρη σ’ ένα μέρος τουλάχιστον από εκείνες τις έρμες τις αποζημιώσεις, που η Κυβέρνηση προσφέρεται τώρα να χαρίσει στους πιστωτές των αφεντικών τους…
Κάποιοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ένα τέτοιο μέτρο τουλάχιστον επαχθές με ροπή προς την κοινωνική αδικία, ακόμη όμως δεν έχει ψηφιστεί από το ελληνικό κοινοβούλιο. Απομένει λοιπόν να δούμε ποια θα είναι η εξέλιξή του….
