Μια σύντομη αιτιολόγηση των λόγων για τους οποίους η αποφυλάκιση Παπαγεωργόπουλου δεν είναι σκάνδαλο. Ή είναι;
Η υπόθεση του τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης Β. Παπαγεωργόπουλου, είναι μια περίπτωση που απασχόλησε τα ποινικά χρονικά της χώρας μας καθότι σε αυτήν ετέθησαν επί τάπητος φλέγοντα ζητήματα του δόγματος του ποινικού δικαίου τα οποία έχουν διχάσει την θεωρία και την νομολογία μας, όπως το αν μπορεί να χορηγηθεί το ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου βίου ( 84.2α ΠΚ ) στο κατ εξακολούθηση έγκλημα, ιδίως μάλιστα όταν οι εξακολουθητικές ομοειδείς εγκληματικές πράξεις τελούνται σε μεγάλο χρονικό διάστημα.
Για την πληρότητα του παρόντος, σπεύδω να υπενθυμίσω ότι ο τέως δήμαρχος καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης για κατ' εξακολούθηση άμεση συνέργεια δια παραλείψεως στην διακεκριμένη κακουργηματική παραλλαγή της υπεξαίρεσης του άρθρου 375.2β του Ποινικού Κώδικα με τις επιβαρυντικές περιστάσεις του νόμου περί καταχραστών του δημοσίου ( Ν.1608/1950 ), σε ισόβια κάθειρξη, ενώ μετά την άσκηση εφέσεως, το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης προέβη σε επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας σε απλή συνέργεια στα ανωτέρω ποινικά αδικήματα και του επέβαλλε ποινή καθείρξεως 12 ετών.
Στασιάζεται, αυτές τις μέρες, από πολλούς συμπολίτες μας το αν είναι νόμιμο ή/και δίκαιο ή/και ηθικό το γεγονός της αποφυλάκισης του κατάδικου τέως δημάρχου, ο οποίος αφότου εξέτισε 2,5 έτη στερητικής της ελευθερίας ποινής, αφέθηκε ελεύθερος από το κατάστημα κράτησης των Διαβατών, προ ολίγων ημερών. Το αν είναι ηθικό ή δίκαιο( υπό την έννοια του κοινού αισθήματος περί δικαίου) είμαι άκρως αναρμόδιος να το κρίνω, αν και μάλλον οι πρώτες αμήχανες αντιδράσεις αρκετών εκ των συμπολιτών μας είναι επικριτικές και οξείες. Το αν , όμως, είναι νόμιμο, σπεύδω να σας το απαντήσω ευθύς αμέσως.
Ναι. Είναι νομιμότατο.
Από πότε; Θα μου πείτε, και ευλόγως. Ο διακεκριμένος καθηγητής ποινικού δικαίου και νυν Υπουργός Δικαιοσύνης, Παρασκευόπουλος Νικόλαος, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει ένα από τα πυώδη τραύματα του σωφρονιστικού μας συστήματος που χαίνει, ήτοι την συμφόρηση των καταστημάτων κράτησης, και καταβάλλοντας ,παράλληλα, επαινετέα προσπάθεια εξορθολογισμού του σωφρονιστικού μηχανισμού και άμβλυνσης των παράλογων όρων κράτησης κρατουμένων με σημαντικά προβλήματα υγείας, εισηγήθηκε ,μεταξύ άλλων, την τροποποίηση του άρθρου 110Α του Ποινικού Κώδικα με το άρθρο 6ο παράγραφος 6η του Ν.4322/2015. Να επισημάνω αμέσως, ότι στο άρθρο 110Α του Ποινικού Κώδικα προσδιορίζονται οι όροι υπό τους οποίους χορηγείται απόλυση υπό όρο στους ,υπό σοβαρών νοσημάτων, πληγέντες κρατουμένους. Με την τροποποίηση του άρθρου 110Α που επήλθε με τον προαναφερθέντα νόμο του 2015, ορίστηκε ότι «Η απόλυση χορηγείται, […]στις πιο κάτω περιπτώσεις, που έχει επιβληθεί πρόσκαιρη στερητική της ελευθερίας ποινή: [..] β) στους καταδίκους με ποσοστό αναπηρίας εξήντα επτά τοις εκατό (67%) και άνω. Σε περίπτωση πρόσκαιρης κάθειρξης, απαιτείται να έχει εκτιθεί με οποιονδήποτε τρόπο το ένα πέμπτο της ποινής.» Ο Παπαγεωργόπουλος, και συγκεκριμένα ο συνήγορός του, πράττοντας άριστα προέβη στα εξής: εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο κατάδικος είχε υποστεί δις έμφραγμα του μυοκαρδίου υπέβαλε αίτηση αποφυλάκισης ισχυριζόμενος ότι ο εντολέας του πάσχει από αναπηρία άνω του 67%. (Σπεύδω εδώ να διευκρινίσω ότι ανάπηρος δεν είναι εκείνος μόνο που είναι παραπληγικός ή ημιπληγικός. Ως αναπηρίες αντιμετωπίζονται από τον νομοθέτη πολλές περιπτώσεις σοβαρών προβλημάτων υγείας όπως είναι και τα καρδιολογικά προβλήματα.) Και έπραξε ο συνήγορος τούτο, πολύ σοφά προκειμένου να εκμεταλλευτεί την ανωτέρω ευεργετική διάταξη, αφού αν πράγματι διαπιστωνόταν –όπως και έγινε- ότι ο τέως δήμαρχος είχε αναπηρία άνω του 67%, θα άνοιγε η κερκόπορτα για την αποφυλάκισή του. Πώς γίνεται αυτό;
Πολύ απλά: ο εισαγγελέας που παρέλαβε το δικόγραφο της αίτησης αποφυλάκισης εισηγήθηκε την διενέργεια πραγματογνωμοσύνης για την διαπίστωση του ποσοστού αναπηρίας, εκτός αν ο αιτηθείς είχε ήδη πιστοποίηση περί αναπηρίας άνω του 67% από Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πράγματι εξακριβώθηκε ότι Παπαγεωργόπουλος είχε αναπηρία άνω του 67%.
Σημειώσατε, δε, ότι μέχρι προχτές είχε εκτίσει περίπου 2,5 έτη ποινής στις φυλακές, ήτοι άνω του 1/5 της ποινής, που είναι η δεύτερη προϋπόθεση της ανωτέρω διάταξης. Νομίζω, τώρα, είναι προφανές το ορθό και αιτιολογημένο του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών που απεφάνθη την απόλυση υπό όρο του Παπαγεωργόπουλου: άνω του 67% αναπηρία και έκτιση του 1/5 της ποινής. Το δικαστικό συμβούλιο, λοιπόν, δεν έκανε τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το να διαπιστώσει την συνδρομή των όρων του νόμου Παρασκευόπουλου και να προβεί στα νόμιμα δηλαδή στην αποφυλάκιση του εν λόγω κυρίου.
Το ερώτημα που εδώ τίθεται, λοιπόν, είναι άλλο: ήξερε άραγε ο αγαπητός Υπουργός μας τι συνέπειες θα έχει η ψήφιση ενός τέτοιου νομοθετήματος; Διότι πράγματι, αντικειμενικά εύλογος είναι και ο συλλογισμός αρκετών συμπολιτών μας που λένε « Μια χαρά ο τέως Δήμαρχος. Εξέτισε 2,5 χρονάκια και τώρα βγήκε να χαρεί τα «μαρούλια» που έλαβε ως αντάλλαγμα για να κάνει τα στραβά τα μάτια στην μεγάλη υπεξαίρεση του Δήμου».
Είναι όμως έτσι; Προσωπικά, επειδή τάσσομαι υπέρ της απόψεως ότι ύψιστος σκοπός του ποινικού δικαίου είναι η γενική πρόληψη, δηλαδή η εδραίωση του κοινού περί δικαίου αισθήματος και η αποτροπή τρίτων από την τέλεση πανομοιότυπου ή ομοίου εγκλήματος με αυτό που έπραξε ο καταδικασθείς, είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι τέτοιου είδους διατάξεις «χάδι» στον ώμο του εγκληματία , πολύ περισσότερο δημιουργούν ανασφάλεια δικαίου και -τρόπον τινά- παρακινούν και τρίτους να αποδεχθούν την τέλεση οικονομικών εγκλημάτων –αφού με 3 χρονάκια και ένα έμφραγμα θα είναι έξω να χαίρονται την λεία τους. Νομίζω ότι αυτές οι διατάξεις τελικά, περισσότερο κλυδωνίζουν την σταθερότητα της πορείας του ποινικού δικονομικού και σωφρονιστικού συστήματος μας, παρά την θωρακίζουν. Εξάλλου με την διάταξη αυτή και ο ίδιος ο δράστης, τρόπον τινά, θωπεύεται αντί να τιμωρείται με αποτέλεσμα τελικώς να μην επιτυγχάνεται ο σωφρονισμός του, αλλά ο εκμαυλισμός του σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό. Καταλήγω με μία διαπίστωση πολύ ενδιαφέρουσα, που διάβασα σε κάποιο άρθρο ηλεκτρονικού εντύπου: «τελικά το ελληνικό κράτος δεν γνωρίζει ούτε το πώς να επαινέσει αλλά ούτε και το πώς να τιμωρήσει»
Νίκος Κ. Κουμουλέντζος
Δικηγόρος Αθηνών
Μ.Δ.Ε Ποινικού Δικαίου
απο οσο γνωριζω το ποσοστο αναπηριας επανεξεταζεται ανα τακτα χρονικα διαστηματα και ετσι πρεπει να γινει και σε αυτη την περιπτωση …Επισης νομιζω πως το ποστο 67% προεκυπσε απο τα 7 στεντ που απο τον Ιατρο του Παπαγεωργιου βεβαιωθηκε οτι τοποθετηθηκαν στις καρδιακες αρτηριες του κρατουμενου…7 στεντ σε 4 μερες νοσηλειας…!!! Συνηθως χρειαζονται επαναλαμβανομενες συνεδριες σε διαρκεια μερικων ετων για να συμπληρωθει ο αριθμος αυτος. Να σημειωθει οτι με μια απλη ακτινογραφια μπορει να πιστοποιηθει ο αριθμος των στεντ σε συντομο διαστημα απο την τοποθετηση τους και ισως επρεπε να ζητηθει κατι τετοιο…τωρα ειναι μαλλον αργα διοτι ειμαι σιγουρος οτι βεβαιωνεται η χρηση βιολογικων στεντ που θεωριτικα πια εχουν αποροφηθει απο τον οργανισμο!!!!!