Η Νομική όπως δεν σ’την περιέγραψαν, της Ειρήνης Μαργαριτίνη

Είσαι 17 χρονών και άριστος μαθητής. Διαβάζεις ολημερίς, στερείσαι τις χαρές της εφηβικής ζωής, τις βόλτες, την ανεμελιά, τις σχέσεις και ό,τι θα έπρεπε να κάνεις στα 17 σου. Στην ερώτηση: «Τι σχολή θα δηλώσεις;» απαντάς, σηκώνοντας τους ώμους, :«Δεν ξέρω ακόμη.» και οι γύρω σου δεν ανησυχούν που δεν ξέρεις τι δουλειά θέλεις να κάνεις γιατί το παν είναι να αριστεύσεις στις Πανελλήνιες για να έχεις πολλές επιλογές στο μηχανογραφικό σου.

Και όντως αριστεύεις και έχεις πολλές επιλογές, από σχολές με λίγα μόρια (π.χ.Γαλλική Φιλολογία) μέχρι τη Νομική Αθηνών. Και εσένα η καρδούλα σου θέλει να γίνεις φιλόλογος, δασκάλα, ψυχολόγος αλλά ξαφνικά όλοι πέφτουν πάνω σου και σου λένε «Με 18.000 μόρια θα γίνεις φιλόλογος να τρέχεις από φροντιστήριο σε ιδιαίτερο και πάλι πίσω; Θα χαραμιστείς. Είναι κορεσμένο το επάγγελμα. Δήλωσε Νομική. Η Νομική ανοίγει πόρτες.»

«Η Νομική ανοίγει πόρτες» σου έλεγαν οι καθηγητές στο σχολείο, οι φροντιστηριάδες, κάτι θείες και μπαρμπάδες που ανάθεμα και αν είχαν την παραμικρή ιδέα τι εστί Νομική και εν συνεχεία, Δικηγορία. Και οι μεν φροντιστηριάδες ασκούσαν πίεση σε σένα και στους δικούς σου να δηλώσεις Νομική για να έχουν μια ακόμη επιτυχία για το φροντιστήριό τους, οι δε συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι απλώς έβλεπαν πολύ «Άκρως Οικογενειακό» και ήθελαν να γίνεις και συ ένας νέος Κούγιας.

«Η Νομική ανοίγει πόρτες» σου έλεγαν και έφερναν σαν παράδειγμα τον Ευαγγελάτο και άλλους δημοσιογράφους που και αυτοί Νομική τελείωσαν. «Μπορείς να γίνεις συμβολαιογράφος,Δικαστής κλπ.» σου έλεγαν. Κανείς, όμως, δεν σου είπε πώς γίνεσαι Δικαστής, σε ποια ηλικία, με ποιον τρόπο και κανείς μας στα 17 του δεν είχε το μυαλό να το ψάξει παραπάνω ούτε φυσικά είχες κάποια καθοδήγηση από το σχολείο.

Κανείς δεν σου είπε, όμως, ότι μετά τη Νομική,θα κάνεις 18μήνες άσκηση με μηδέν δικαιώματα αλλά με πολλές υποχρεώσεις, ότι θα αυτασφαλίζεσαι, θα δουλεύεις τρελά ωράρια με ελάχιστο εισόδημα και ότι όταν τελικά γίνεις Δικηγόρος, η δικηγορία δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που ονειρεύτηκες. Η Δικηγορία έχει τρελό άγχος, συνεχές διάβασμα, καθημερινή επαφή με πολλούς και διαφορετικούς επαγγελματίες (εφοριακούς, λογιστές, μηχανικούς και φυσικά δικαστικούς υπαλλήλους και Δικαστές), πολλά λειτουργικά έξοδα, συνεχώς μειούμενα έσοδα, μεγάλη ανασφάλεια (οι νόμοι αλλάζουν όλη την ώρα και πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση για να μην πεις κάτι που πια δεν ευσταθεί) και δεν χαίρει καμιάς εκτίμησης ή φιλικής αντιμετώπισης από το κράτος το οποίο σε θεωρεί τον «φοροφυγά του μήνα» και γι’αυτό σε πριμοδοτεί με υψηλή φορολογία, τέλος επιτηδεύματος (πληρώνεις δηλαδή επειδή διάλεξες να γίνεις ελεύθερος επαγγελματίας) και υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές.

Τέλος, κανείς δεν σου είπε ότι μετά από 4-5 χρόνια στη σχολή, 18 μήνες άσκηση και κάποια χρόνια δικηγορίας, δυσκολεύεσαι να αφήσεις αυτή τη δουλειά γιατί στο μεταξύ έμαθες να την αγαπάς με τις χαρές και τις λύπες της (υπερδιπλάσιες από τις χαρές).

Έμαθες ή αναγκάστηκες να την αγαπάς;

* Η Ειρήνη Μαργαριτίνη είναι Δικηγόρος Πειραιώς