Ενός ασκούμενου ..
Όλοι μας, από την πρώτη στιγμή που περάσαμε στην Νομική Σχολή, σκεφτόμασταν τη στιγμή που θα γίνουμε δικηγόροι. Για το σκοπό αυτό περάσαμε, μετά κόπων και βασάνων, περίπου πενήντα (50) μαθήματα. Στη συνέχεια, ήρθε η ορκωμοσία, όπου νομίζαμε ότι κατακτήσαμε ξαφνικά τον κόσμο όλο. Χαχαχα, που να ξέραμε, όμως, τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Επόμενο βήμα, εγγραφή στον οικείο δικηγορικό σύλλογο και έναρξη της δεκαοκτάμηνης (18) πρακτικής άσκησης πλησίον ενός δικηγόρου. Όταν ξεκίνησα την δική μου άσκηση ήμουν καταενθουσιασμένος με το αντικείμενο και τυχερός, γιατί είχα εξαιρετικούς ανθρώπους και επαγγελματίες να με καθοδηγούν στα πρώτα μου βήματα. Δε λέω, αποκόμισα πολλά, αλλά έχω να μάθω ακόμα περισσότερα. Ωστόσο, όσο περνούσε αυτός ο άτιμος ο χρόνος, όλο και υποχωρούσε ο ενθουσιασμός μου. Γιατί αυτό; Γιατί θεωρώ ότι οι δεκαοκτώ μήνες είναι πολύς καιρός για άσκηση, γιατί επιτελούς ήθελα να πάω στο επόμενο στάδιο, γιατί βαρέθηκα να κάνω τα πάντα, εκτός από το να δικάζω. Μάλλον θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα γιατί, αλλά ας αρκεστώ σε αυτά τα λίγα, αλλά σημαντικά.
Next challenge: πανελλήνιες δικηγορικές εξετάστεις. Το σύστημα των εξετάσεων έχει αλλάξει πλήρως. Πλέον είναι μόνο γραπτά. Πέρα από τα κλασικά (αστικό, πολιτική δικονομία, ποινικό, ποινική δικονομία, εμπορικό και δημόσιο) προβλέπεται εξέταση και στον Κώδικα Δικηγόρων. Θεωρώ χρήσιμο, γιατί δεν νοείται δικηγόρος, που να μην ξέρει τον Κώδικα που τον διέπει. Αν δεν υπήρχε ως εξεταζόμενο μάθημα δεν ξέρω πόσοι θα τον άνοιγαν. Επομένως, μάλλον είναι ένα συν. Πάντως, ρε παιδιά δεν αντέχω άλλες εξετάσεις. Τι είναι τούτο πια;; Να σημειώσω ότι είναι δύσκολο να βρεις χρόνο να προετοιμαστείς για τις ως άνω εξετάσεις και να δουλεύεις παράλληλα, αλλά ποιος είπε ότι είναι όλα εύκολα στη ζωή. Ουπςςςς, ξεφεύγω από το θέμα. Στο δια ταύτα, η επιτυχής συμμετοχή στις πανελλήνιες δικηγορικές εξετάσεις είναι το τελευταίο εμπόδιο μπροστά στο όνειρό που έκανες όταν μπήκες στην Νομική Σχολή, να γίνεις, δηλαδή, δικηγόρος.
Πλέον, όμως, αυτό που κάποτε ήταν όνειρο, τώρα μοιάζει λίγο με εφιάλτη. Γιατί; Γιατί τα έξοδά σου αυξάνονται κατακόρυφα. Ασφαλιστικές εισφορές, προκαταβολή φόρου, ΦΠΑ 24% κτλ. Βλέπω μία έντονη ανησυχία στους νέους επιστήμονες να κάνουν την αρχή, να κάνουν έναρξη επαγγέλματος. Γιατί; Γιατί αυτή η αρχή θα είναι ένα ατελειώτο μονοπάτι εξόδων. Δηλαδή, ουσιαστικά καλείσαι να δουλεύεις, για να πληρώνεις. Εκεί που περιμέναμε όλοι τη στιγμή που θα γίνουμε δικηγόροι, ξαφνικά τώρα λέμε, σίγουρα;;; Μήπως να μην ..;;; Έρχονται σκέψεις, δημιουργούνται ενδοιασμοί, μου φαίνεται λογικοί, βάσει της ελληνικής πραγματικότητας.
Προσωπικά, μου αρέσει πολύ η δουλειά μας, θεωρώ ότι πλέον δύσκολα θα έκανα κάτι άλλο στη ζωή μου. Όμως, είναι αρκετή αυτή η αγάπη, για να πατήσεις enter. Μήπως πρέπει να σκεφτούμε και το delete; Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς έχετε το ίδιο με εμένα δίλημμα. Ελπίζω να κατασταλάξουμε σύντομα, ελπίζω να πάρουμε τη σωστή απόφαση, ελπίζω να μην το μετανιώσουμε ότι και αν κάνουμε.
