«Όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας».
Μέσα σε δύο γραμμές η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, δέχεται αυταπόδεικτα τους ακρογωνιαίους λίθους της ανθρώπινης ύπαρξης. Δυστυχώς τις τελευταίες ημέρες, το κράτος που ήταν παράδειγμα για την ενσωμάτωση τόσων διαφορετικών φυλών καίγεται. Φαίνεται ότι ήταν εντελώς ψεύτικη αυτή η άποψη και από πίσω υπάρχει μια σαθρή δομή της κοινωνίας, η οποία έχοντας σαν Θεό το δολάριο και προσανατολισμένη στον υλισμό μετά από τόσα χρόνια, θεωρεί ακόμη τους έγχρωμους, σκλάβους. Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, έβαλε φωτιά στα θεμέλια του αμερικανικού κράτους. Μια δολοφονία, που μας δείχνει ότι η Ελευθερία του ατόμου και τα ανθρώπινα ιδεώδη, για τα οποία έχουν χαθεί αμέτρητες ζωές, πλέον αμφισβητούνται.
Το κύριο ερώτημα που τίθεται, είναι τι κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά; Γιατί οι πολιτικοί ηγέτες των μεγάλων κρατών πλέον προσπαθούν να διοικήσουν με απολυταρχικές απόψεις; Γιατί αντιπαλεύονται το δικαίωμα του καθενός από εμάς στη ζωή; Γιατί δεν επενδύουν στην Ελευθερία και μέσω αυτής στην πειθώ και την δημιουργικότητα που μπορεί να εκφράσει ένας ελεύθερος άνθρωπος; Μήπως είμαστε μάρτυρες της αλλαγής των δημοκρατιών και του καπιταλιστικού συστήματος που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα;
Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι οι σημερινοί αρχηγοί κρατών είναι ανεπαρκείς. Δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους λαούς. Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος που απαιτείται να έχει ένας ηγέτης. Δεν μπορούν να δώσουν ένα όραμα στο νέους. Είναι πλήρως εξαρτώμενοι, από μεγάλες πολυεθνικές και εξαγορασμένοι από διάφορα καρτέλ συμφερόντων ανά τον κόσμο.
Οι εικόνες που βλέπουμε στις ΗΠΑ τις τελευταίες ημέρες έχουν βαθύτερο νόημα. Μια εικόνα αποτυπώνεται στο ασυνείδητο και ασκεί επιρροή χωρίς καν να το καταλάβουμε. Η τακτική του εκφοβισμού, της γενικής καταστολής και της υπακοής, ακολουθείται πλέον σε όλα τα μεγάλα κράτη. Μην ξεχνάμε τις σκληρές εικόνες διαμαρτυρίας στην Κίνα και στη Γαλλία, ένα από τα κράτη που ενέπνευσε με την Γαλλική επανάσταση την Ελευθερία και την Ισότητα με ένα τεράστιο κόστος ανθρώπινων ζωών. Όλοι και όλα μετριούνται πλέον σε αριθμούς. Στο βωμό του χρήματος, συνειδήσεις εξαγοράζονται. Η παγκοσμιοποίηση που πολλοί ευαγγελίζονταν και άλλοι αντιπαλεύονταν, μάλλον ήταν μια καραμέλα για να υποκινηθούν άλλες καταστάσεις.
Μπορούν τελικά τα κράτη να λειτουργήσουν όταν υπάρχει τόσο μεγάλη φυλετική και θρησκευτική ανομοιογένεια του πληθυσμού; Υπάρχει Ελευθερία ή πρέπει να αναθεωρήσουμε οτιδήποτε ξέραμε γι’ αυτήν μέχρι σήμερα; Μήπως πρέπει να εμπνευστούμε νεότερες ιδέες που θα εκπροσωπήσουν επαρκώς τα καινούρια δεδομένα που ζούμε;
Διογένης ο Κυνικός
Εύγε στον αρθρογράφο! Συγχαρητήρια για το πνεύμα του κειμένου συνολικά και ιδίως για την κατακλείδα:
“Μπορούν τελικά τα κράτη να λειτουργήσουν όταν υπάρχει τόσο μεγάλη φυλετική και θρησκευτική ανομοιογένεια του πληθυσμού; ”
Η απάντηση είναι σκέτα: ΟΧΙ -και είναι αδιάφορο αν αυτή η κρίση αξιολογηθεί ως αντιδραστικός αφορισμός…
Εν προκειμένω, όπως λέει και η γνωστή ρήση που διδασκόμασταν στο Δημοτικό (ή έστω στο Σχολαρχείο οι παλαιότεροι), την ιστορία την γράφει ο νικητής. Τι γράφηκε λοιπόν μέχρι στιγμής;
Οι μακραίωνες συγκρούσεις Άγγλων και Ισπανών για τον έλεγχο του κόλπου του Μεξικού και της Καραϊβικής, συνεπώς και για την πρωτοκαθεδρία της αποικιοκρατικής πυραμίδας, έληξε με την νίκη των πρώτων. Έκτοτε οι Αγγλοσάξονες (πολλώ δε μάλλον μετά το 1783) άρχισαν να ξετυλίγουν το διαφωτιστικό ιδεολόγημα του δικαιωματισμού, το οποίο επανεισήχθη θριαμβευτικώς στην Γηραιά Ήπειρο το 1789, ενισχυμένο με την αίγλη ενός Βάσινγκτον και ενός Λα Φαγιέτ. Τα επόμενα χρόνια, πίσω στην Αμερική, η επικράτηση των Βορείων κατά της Συνομοσπονδίας το 1865 θεμελίωσε στα χαρτιά την απόλυτη θέσπιση της κοινωνίας της ανοχής -απελευθερώνοντας τύποις τους Νέγρους δουλοπάροικους του αγροτικού Νότου – και χαρίζοντας στρατιές μαύρων εργατών στην εργοδοσία των ανερχόμενων βιομηχανιών του Ντιτρόιτ και των άλλων βόρειων πολιτειών. Έκτοτε η Αμέρικα δοξάζεται ως η πατρίδα της φυλετικής και εθνικής ανοχής.
Η αλήθεια όμως είναι λίγο διαφορετική:
Στην Λατινική Αμερική αιώνες πριν την αμερικανική και την γαλλική επανάσταση, ήδη με τους ισπανικούς νόμους της 16/4/1495 η encomienda, το νομικό καθεστώς που καθόριζε τους όρους παραχώρησης και εκμετάλλευσης των κατεκτημένων γαιών ανάμεσα στο Στέμμα και τους αποίκους, απαγόρευε ρητώς την δουλοκτησία και την δουλοπαροικία! Μέσα από αυτό το πνεύμα συνύπαρξης Ισπανών κατακτητών και προσήλυτων Ινδιάνων ανεπτύχθηκε με τρόπο εξαιρετικώς ενδιαφέροντα από ιστορικής απόψεως το mestizaje (μεστιθάχε), μια διαδικασία ομοιογενοποίησης του πληθυσμού των ντόπιων και των αποίκων, η οποία θυμίζει την πολιτισμική ώσμωση των ελληνιστικών βασιλείων. Οπωσδήποτε η διαδικασία αυτή επιτεύχθηκε και με όρους βίας, αλλά εντέλει γέννησε ένα νέον εθνολογικό και ανθρωπολογικό τύπο, τον mestizo, αυτόν που πατάει ισότιμα σε δύο παραδόσεις συγχρόνως, την ισπανοπορτογάλικη και την ινδιάνικη. Αντιθέτως στα κέντρα του καπιταλισμού (άρα και στις ΗΠΑ), οι Ινδιάνοι αντιμετωπίστηκαν μόνο ως γραφικές καρικατούρες, οι δε νέγροι μη μπορώντας να κομίσουν τον πρωτογενή δικό τους αφρικανικό πολιτισμό, όντας αλυσοδεμένοι στα δουλεμπορικά αμπάρια, αναγκάστηκαν να χτίσουν μία νέα ταυτότητα σχεδόν από το μηδέν, κρατώντας εν μέρει οι ίδιοι αποστάσεις από τον κυρίαρχο λευκό πληθυσμό. Έτσι εκεί όπου γεννήθηκαν και επεκράτησαν τα χοντρά λόγια της Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο από το προσδοκώμενο: παρά τις άπειρες νομολογίες η κοινωνική ανισότητα στηρίζεται ακόμα στην εθνολογική διαφορά.
Συμπέρασμα: οι προβιομηχανικοί πολιτισμοί συκοφαντήθηκαν ως σκοταδιστικοί, αλλά τουλάχιστον όσον αφορά τα αποικιοκρατούμενα εδάφη της Λατινικής Αμερικής πέτυχαν μία αξιοθαύμαστη υπέρβαση των εθνολογικών ανισοτήτων. Αντιθέτως οι ΗΠΑ περιφρονώντας τους ιθαγενείς ως εργατική δύναμη απέτυχαν στην ομοιογενοποίηση της κοινωνίας τους. Στην αποτυχία τους αυτή οι Αγγλοσάξονες (και οι απανταχού προοδευτικοί) αντιδρούν με συνθήματα και διαμαρτυρίες, αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημα δεν έγκειται μόνον στην τήρηση των νόμων ή στην άμβλυνση των ταξικών διαφορών, αλλά σε κάτι πολύ πιο σύνθετο και θεμελιώδες, δηλαδή στην αδυναμία εθνολογικής/πολιτισμικής αφομοίωσης των ετερόκλητων.
Με άλλα λόγια τα περί παγκοσμιοποίησης και ανοικτής κοινωνίας είναι προπέτασμα καπνού, γιαυτό και τα πρόσφατα γεγονότα των ΗΠΑ δεν ξενίζουν παρά μόνον τους ανυποψίαστους.
Πραγματικά με συνεπήρε ο αρθρογράφος. Τέτοια άρθρα πρέπει να δημοσιοποιούνται και να διαβάζονται απ όλους. Πολύ σωστά ερωτήματα που πραγματικά αν κάτσει κάποιος να τα σκεφτεί θα δει από άλλο πρίσμα τη ζωή. Συγχαρητήρια και στο site σας που κρατάει ένα πολύ υψηλό επίπεδο και με τέτοια άρθρα μόνο ψηλά μπορεί να πάει.. Συγχαρητήρια και πάλι..