Διώξαμε το ΠΑΣΟΚ επειδή κυριαρχούσε η οικογενειοκρατία το ρουσφετολόι, η αδικία, το μέσο και η διαπλοκή, σωστά; Όλο αυτό όμως πλέον ανήκει στο παρελθόν, αφού πλέον ξεπλύναμε το τοπίο με την εκλογή ΣΥΡΙΖΑ, που έχει και «δικαίως» ηθικό πλεονέκτημα έναντι όλων αυτών των  παλαιών κυβερνήσεων αφού δεν έχει επιδοθεί ποτέ σε τέτοιου είδους λαϊκισμό ή πρακτικές και ήρθε για να βρεθεί σε ρήξη με το υπάρχον σύστημα, να αντιμετωπίσει το σαθρό σύστημα και να διώξει την οικογενειο-συγγενοκρατία.

Και όλα αυτά τα έκανε ως εξής:

->Με την ανάθεση της θέσης της προέδρου του Υπηρεσιακού Συμβουλίου του ΕΣΡ στην Ορσαλία Αλεξίου, μητέρα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία υπήρξε μέχρι πρότινος αντιπρόεδρος του ΕΣΡ.

->Με την ανάθεση της θέσης του Γενικού γραμματέα Οικονομικών Σχέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών στον Γιώργο Τσίπρα, α' ξάδερφο του Αλέξη Τσίπρα,  διεθνολόγου και αρθρογράφου.

->Με την ανάθεση της θέσης του ειδικού συμβούλου επί πολιτικών θεμάτων από την  αναπληρώτρια υπουργός Τουρισμού Ελενα Κουντουρά  στον αδελφό της Νίκο Κουντουρά.

->Με την τοποθέτηση του κ. Δούρο, αδερφό της Ρένας Δούρου στη θέση του συμβούλου Υπουργού Πολιτισμού,.

->Με το διορισμό της κόρης και της γραμματέας της στο γραφείο του ΥΕΘΑ από τη Μαρίνα Χρυσοβελώνη ,Εκπρόσωπου Τύπου των ΑΝΕΛ.

Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, εγώ ωστόσο δεν είχα στο μυαλό μου έτσι την κατάρρευση του ρουσφετιού/βολέματος/συγγενοκρατίας.  Θα μου πείτε «Και που ξέρεις εσύ ότι δεν είναι ικανοί και καλοί άνθρωποι και ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους;». Θα συμφωνήσω μαζί σας αλλά θα προσθέσω πως «κάτι βρωμάει».

Το αν είσαι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ δεν σημαίνει πως δεν «πάσχεις» από τα ίδια «κατάλοιπα» του «παλαιού συστήματος». Η σημαία σου δεν σου παρέχει αμνηστία ή ξέπλυμα του παλιού σου εαυτού.

Ακόμα δεν έχετε πειστεί; Μπορώ να περάσω σε πρόσωπα.

Ο Μανώλης Γλέζος,  ο οποίος ήταν βουλευτής και ευρωβουλευτής του  ΠΑΣΟΚ το 1981 και το 1984, πλέον είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Νίκος Κοτζιάς, καθηγητής Πολιτικών Θεωριών και Ευρωπαϊκών Σπουδών, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ο οποίος παλαιότερα είχε διατελέσει συνεργάτης του Θεόδωρου Πάγκαλου και στη συνέχεια του Γιώργου Παπανδρέου,  πλέον είναι Υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αντώνης Κοτσακάς, πρώην υφυπουργός Εργασίας και Υπουργός Αιγαίου, στενός συνεργάτης του Ακη Τσοχατζόπουλου είναι στην οργανωτική επιτροπή ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, αθόρυβα θα λέγαμε.

Ο Γιάννης Βαρουφάκης, σύμβουλός του Γεωργίου Παπανδρέου ως το 2006, είναι πλέον Υπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Σύριζα.

Μπορώ να αναφέρω ακόμα 120 άτομα, που κατέχουν θέσεις και παραθέσεις σε Υπουργεία-Παρυπουργεία, επιτροπές, παρεπιτροπές. Θα μου πείτε «Μα το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ είναι από δύο πολύ συγγενικές πολιτικές ρίζες. Είναι πιο εύκολο να μεταπηδήσει ο ένας στον άλλο, παρά πχ σε ένα φιλελεύθερο κόμμα.». 

Εδώ θα διαφωνήσουμε λίγο.

Ας υποθέσουμε ότι το ΣΥΡΙΖΑ είναι πράγματι αριστερό. Πρέπει πρώτα απόλα να αποφασίσουμε ποια ήταν η πραγματική πολιτική που προωθούσε το ΠΑΣΟΚ στα χρόνια της κυβέρνησης του, γιατί από την εξουσία τεστάρεται πραγματικά τι είσαι. Ήταν σοσιαλιστικό/κέντροαριστερό ή εκσυγχρονιστικό, στα όρια του φιλελεύθερου; Δεν γίνεται σε κάθε συζήτηση που γίνεται να είναι ό,τι μας βολεύει ∙ όταν μεν λέω ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερό έρχονται γέλωτες και όταν δε ότι είναι φιλελεύθερο να έρχονται ξανά γέλια. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να συγκεράσω και να εξηγήσω την κατάσταση είναι πως ήταν οπορτουνιστικής ιδεολογίας (όχι τόσο η βάση όσο τα βαριά στελέχη) , οπότε θα μπορούσε να είχε το οποιοδήποτε πολιτικό στίγμα ήθελε εκείνη τη στιγμή. Μιλούσε με τη βάση του; Ήταν αριστερό, και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο δεν πάει. Μιλούσε με επιχειρηματίες Κινέζους για την εξαγορά του λιμανιού; Ήταν ακόμα πιο σκληρός επιχειρηματίας από τους ίδιους τους επενδυτές.

 Ένα τέτοιο κόμμα, έχει πραγματικά ιδεολογία; Δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτια ∙ αυτή η αντιμετώπιση έκανε και τα βαριά του στελέχη πιο οπορτουνιστικά, ώστε να μπορούν να δουν πως όταν βουλιάξει η βάρκα έχουν τη δυνατότητα να ανέβουν αλλού. Οπότε, όπως το βλέπω το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καθόλου συγγενικές πολιτικές ρίζες, και θα ήταν αδύνατο καθαρά πολιτικά το ένα να προσχωρεί στο άλλο, για τον λόγο ότι το πρώτο  ( τα στελέχη) δεν έχουν καθαρό πολιτικό πυρήνα. Τα στελέχη αμφιβάλω  ότι μετά από 30 χρόνια πολιτικής πορείας άλλαξαν ξαφνικά πυρήνα. Η μεταπήδηση γίνεται για άλλους λόγους, με μανδύα το επιχείρημα « είμαστε αριστεροί, τώρα είδαμε το φως, στηρίζουμε το αντιμνημόνιο» μεταφέροντας εννοείται την οπορτουνιστική πρακτική και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορώ να περάσω σε περιστατικά.

Η υπογραφή των συμφωνητικών από τον αναπληρωτή Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, κ.Κατρούγκαλο για αμοιβές της τάξης του 12%, που υποτίθεται ότι δεν θα αμειβόταν (αλλά κάποιος συνάδελφος, λες και δεν είναι πρακτική αυτή στο δικηγορικό κόσμο όταν ένας συνάδελφος έχει κώλυμα) δεν παραπέμπει σε πρακτική του «παλαιού» συστήματος;

(Πλέον ο καθηγητής μου θα με χαρακτήριζε λασπολόγο.)

Η wild συμπεριφορά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, μην διευθύνοντας τη συζήτηση ως  μια αντικειμενική Πρόεδρος της Βουλής, δεν παραπέμπει στην παλαιότερη οχλαγωγία της Βουλής που κατά κάποιους δεν ήταν θεσμοθετικό όργανο αλλά παιδική χαρά;

Ο ΕΝΦΙΑ που θα καταργούνταν και δεν καταργήθηκε; Δεν θυμίζει όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του «παλαιού κομματικού συστήματος» που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν ή ξεχάστηκαν;

Η πλάνη για την δήθεν «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις κύριες σύνταξης» που εφευρέθηκε μόνο και μόνο για να φανεί πως είχαμε κατακτήσεις στη διαπραγμάτευση, δεν είναι λαϊκισμός;

Οι δηλώσεις Βαρουφάκης κάθε φορά, και την επόμενη ημέρα δηλώσεις τύπου «ανακαλώ την χτεσινή μου δήλωση ή με παρερμήνευσαν», δεν παραπέμπουν στο «είπα-ξείπα» της παλαιάς εποχής;

(Πλέον έχω ξεκινήσει και σας φαίνομαι υπέρμαχος του μνημονίου, δοσίλογος και γερμανοτραφής, αν και πήρα μόνο το B1 και παρά τα προηγούμενα άρθρα μου )

Και τι χρειάζεται ώστε όλα αυτά τα γεγονότα να μην έχουν κανέναν αντίκτυπο στην κοινή γνώμη; Για να αποτιναχθεί ο χαρακτηρισμός «Το ΣΥΡΙΖΑ είναι το νέο ΠΑΣΟΚ»; Απλά να βγει η κυβέρνηση να αρνηθεί, να αποκαλέσει τους υπόλοιπους «γερμανοτσολιάδες» και να «παρέχει κάλυψη/στήριξη» σε όποιον την χρειάζεται.

Και τέλος, αυτό ήταν.

Έτσι λειτούργει η δημοκρατία;

Ακριβώς τα ίδια αντικειμενικά γεγονότα και οι ίδιες πρακτικές εφαρμόζονταν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ωστόσο υπήρχε μια γενικευμένη αντίδραση. Γιατί τώρα απλά τα προσπερνάμε; Επειδή υπάρχει το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα;

Τι είναι αυτό το ηθικό πλεονέκτημα, και στο κάτω κάτω, υπάρχει πραγματικά ή είναι ένα επίπλαστο μόρφωμα για να χορηγήσει στην κυβέρνηση άλλοθι ώστε να προχωρεί σε κινήσεις που σε άλλες εποχές ( ακόμα και τις «καλές») ήταν κατακριτέες, καταγγελτέες και ανήθικες.

Το «ηθικό πλεονέκτημα» σου παρέχει τη δυνατότητα να είσαι ανήθικος χωρίς να κατακρίνεσαι (ήθελα να βάλω ερωτηματικό εδώ, αλλά αποφάσισα να βάλω τελεία).

Γιατί λειτουργεί ακόμα; Γιατί έχουμε ακόμα το στοιχείο του «καινούργιου», της «εθνικής υπερηφάνειας» και της «κοινωνικής δικαιοσύνης».

Ε, να το βράσω  το καινούργιο σας, όταν το καινούργιο είναι απλά το παλιό σε νέο περιτύλιγμα.

(Υπότιτλο θα μπορούσα να βάλω : You want to be left? Be damn left.)