Μια μέρα στην "αγροτική" Αθήνα

Ή  Η γη που με μεγάλωσε δίνει κουράγιο στην καρδιά μου..

Οι μνήμες και οι αναμνήσεις είναι πολλές,αλλά οι  καταστάσεις του παρόντος τις κάνουν ακόμα πιο έντονες και καθαρές. Δεν είναι πλέον θολές αναμνήσεις αλλά ζωντανές στιγμές που παίρνουν σάρκα και οστά.

-09.00 : Έχω ραντεβού στον παθολόγο της σχολής και ενώ ετοιμάζω τα πράγματά μου για να φύγω , συνειδητοποιώ ότι το βιβλιάριο του ΟΓΑ δεν είναι θεωρημένο.Παίρνω τηλέφωνο τον πατέρα μου και του λέω ότι θέλω να πάω στο γιατρό και τον ρωτάω για το βιβλιάριο.Μου λέει πως δεν τον έχει πληρώσει  και πανικοβάλλομαι. Μου εξηγεί πως το 90% τον αγροτών έχει απλήρωτο τον ΟΓΑ και συνηδητοποιώ την πραγματικότητα.Κλείνω το τηλέφωνο και φεύγω απτο σπίτι,ευχόμενη να μη μου πει ο γιατρός πως είμαι ανασφάλιστη και πως δεν μπορεί να με εξετάσει.

-09.45 : Στην αίθουσα αναμονής του γιατρού Παρακολουθώ ένα βίντεο με τους αγρότες να έχουν κατακλείσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και τα ΜΑΤ να τους βρίζουν και να τους γιουχάρουν. Οι αγρότες τους ζητούν να αφήσουν τα όπλα και να έρθουν με το μέρος τους γιατί έχουν όλοι κοινό σκοπό. Τα ΜΑΤ συνεχίζουν το γιουχάρισμα και τότε αρχίζει το μακελειό. Καθώς το βλέπω επιβεβαιώνω στον εαυτό μου ότι το απογευματινό δελτίο ειδήσεων θα δείξει ΜΟΝΟ το σημείο που οι αγρότες παίζουν ξυλιές με τις μπαστούνες στους αστυνομικούς.

-10.00 : Μπαίνω στο Γραφείο του Γιατρού και του δίνω τρέμοντας το βιβλιάριο. Το ανοίγει στην 1η σελίδα και κάνει ένα σπάσιμο στα χείλια που με αφήνει να διακρίνω την οδοντοστοιχία του. Με κοιτάζει και μου λέει να τακτοποιήσω το θέμα με το βιβλιάριο Υγείας. Του λέω ότι δεν είναι στο χέρι μου και μου λέει να ξαπλώσω να με εξετάσει. Μετά από 10 λεπτά κατευθύνομαι προς το αναγνωστήριο του Πανεπιστημίου.

-10.30 : Έχω φτάσει στο αναγνωστήριο, έχω ανοίξει όλες τις σημειώσεις και τις κοιτάζω χωρίς να διαβάζω.Κάποια παιδιά πίσω μου λένε πως οι γονείς τους έρχονται από Πελοπόννησο με τα τρακτέρ και πως οι αστυνομικοί δεν τους αφήνουν να περάσουν από τον Ισθμό της Κορίνθου.Κάποια άλλα παιδιά παραπέρα λένε πως έχει κλείσει ο δρόμος προς αεροδρόμιο.Ανασηκώνομαι να ξεπιαστώ και αναρωτιέμαι αν βρισκόμουν εδώ στην Αθήνα στο Πανεπιστήμιο αν οι γονείς μου δεν είχαν στερηθεί τόσα πολλά.Θυμάμαι πόσες φορές όταν ήμουν στο λύκειο εξαρτιόταν από το ‘’αν θα πάρουν τις ντομάτες’’ όπως άκουγα αν θα έχουμε να πληρώσουμε το φροντιστήριο και να πάει η μαμά στο σούπερ μάρκετ. Ρούχα και παπούτσια ήταν μια πολυτέλεια που την είχαμε μόνο μια φορά το χρόνο όταν έμπαινε η επιδότηση της μαμάς ή το επίδομα για τα τρία παιδιά που κι αυτό είχε ξεφτιλιστεί σαν ποσό.

-11.40: Μπαίνει μέσα στο αναγνωστήριο η υπεύθυνη και μας καλεί να εκκενώσουμε το χώρο και το Πανεπιστήμιο. Τι συμβαίνει; Οι αγρότες είναι στο ύψος του Χαϊδαρίου και κινδυνεύουμε από τα επεισόδια, μας λέει.

-12.30: Φτάνω στο σπίτι με όλες εκείνες τις σκέψεις να μου ταλανίζουν το μυαλό.Θυμάμαι το πατέρα μου που με κρύο και με βροχή έβγαινε χαράματα απ’το σπίτι να πάει στο χωράφι και που μια Κυριακή δεν είχαμε φάει όλοι μαζί γιατί η μαμά είχε κόψιμο κι ο μπαμπάς είχε πότισμα. Μια φορά είχα παραπονεθεί πως δεν περνάμε χρόνο  αρκετό όλοι μαζί και μου είχε πει " Όταν είσαι αγρότης ,είσαι δέσμιος στο χωράφι 365 μέρες το χρόνο’’.Πάντα μου έλειπε που δεν είχαμε στιγμές όλοι μαζί σαν οικογένεια και που ποτέ δεν πήγαμε διακοπές όλοι μαζί.

-12.55: Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω κάποιον από τους 300 να σχολιάζει τα επεισόδια λέγοντας πως οι αγρότες είναι τραμπούκοι και μάγκες της κρητικής υπαίθρου, δεν αποτελούν φυσικά το αγροτικό κίνημα και δεν εκφράζουν τις αγωνίες των αληθινών αγροτών.Κάθονται λέει όλη μέρα στις καφετέριες και δίνουν διαταγές. Σκέφτομαι τον πατέρα μου που έχει 3 στρέμματα δικά του και νοικιάζει άλλα 6. Πως θα τα βγάλει πέρα;

 Ναι, σίγουρα υπάρχουν μεγαλοεπιχειρηματίες αγρότες και σίγουρα κάποιοι έχουν χτίσει βίλες από επιδοτήσεις, όμως αυτό είναι ένα 20% των αγροτών.

-14.00: Είναι από τις σπάνιες φορές που η τηλεόραση έχει παραμείνει τόση ώρα ανοιχτή και εγώ είμαι ένα στάδιο πριν την πετάξω απτο μπαλκόνι.Βάζω τα αθλητικά μου και ένα μπουφάν και πάω στο Σύνταγμα.

-16.30: Κάνω μια βόλτα στις σκηνές που είναι εγκατεστημένες στο Σύνταγμα. Κάποιοι μοιράζουν μανταρίνια και γκρέιπφρουτ.Πιο πέρα πίνουνε ρακί και δίνουνε καρύδια..Θυμήθηκα τη τελευταία φορά που είχα δέμα , η γιαγιά μου χε στείλει ένα κουτί καθαρισμένα καρύδια και μέσα σε μια χαρτοπετσέτα τη ‘’καλή χέρα.’’ Τότε , με τραβάει μια μυρωδιά..Εκείνη η μυρωδιά που μυρίζει χωριό και μου θυμίζει τα κουρασμένα χέρια της Γιαγιάς της Μαρίας…Δυο γέροντες κάνουνε βραστό και έχω φτάσει την ώρα που το ξαφρίζουνε. Πάω κοντά τη στιγμή που ρίχνουν το λάδι , μετά το ξάφρισμα και παρακολουθώ τη διαδικασία από 2 ζευγάρια κουρασμένα και ταλαιπωρημένα χέρια.Μου λένε να μου βάλουνε μια ρακί και τους υπενθυμίζω να μην ξεχάσουν να βάλουν το ολόκληρο κρεμμύδι μέσα στο τσουκάλι για να πάρει τη μυρωδιά…

-17.15:Έχω περάσει σχεδόν από όλα τα σημεία της διαδήλωσης και αποφασίζω να πάω σε εκείνο το πεντένι για να βλέπω από ψηλά.

-17.45:Ο κόσμος φωνάζει συνθήματα και στα μεγάφωνα υπάρχει μια γυναικεία φωνή που ξεσηκώνει τον κόσμο.Τα ηχεία είναι σε κομβικά σημεία και το Σύνταγμα βουλιάζει κυριολεκτικά.

-18.00: Βλέπω τον παππού απ’την Κρήτη που είχα δει το πρωί στο βίντεο να λέει στο ματατζή να αφήσει το όπλο και να ρθει μαζί του. Οι δυνάμεις των Ματ έχουν περικυκλώσει τη Βουλή και είναι έτοιμοι για οποιαδήποτε σπασμωδική κίνηση. Όμως οι αγρότες δεν ήρθαν για να κάνουν επεισόδια όσο κι αν αυτοί οι 300 θέλουν σφάξιμο και κρέμασμα (συμφωνα με την προσωπική μου άποψη). Βλέπω δυο Γεραπετρίτες με την ελληνική σημαία να σκεπάζουν το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.Πάω κοντά και βλέπω πως πάνω στη σημαία,υπάρχει ένα κλαδί ελιάς και τους ακούω που λένε ‘’Για σένα Άγνωστε στρατιώτη’’.Μετά πάνε πίσω μαζί με τους υπόλοιπους και αρχίζουν να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο..Ισως αυτή να ήταν η πιο ανατριχιαστική στιγμή της ημέρας..Μαζεύουν μερικά λιόκλαδα και τους βάζουν φωτιά θέλοντας να δείξουν πως το Κρητικό ελαιόλαδο,εκείνο το χρυσάφι που όπως λένε οι παλιοί είναι γιατρικό ,υποτιμάται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο..

-18.15: Aρχίζουν να φτάνουν τα 17 τρακτέρ(τα μόνα που άφησαν από τα χιλιάδες) από το μπλόκα.Κορναρίσματα, φωνές,συνθήματα και στο βάθος ακούγεται το ‘’Πότε θα κάμει ξαστεριά...’’ του Ξυλούρη.

-18.30: Tα τρακτέρ είναι σταματημένα μπροστά στη Βουλή και είναι Ίσως η μοναδική στιγμή που αγρότες απ' ΟΛΗ την Ελλάδα είναι ενωμένοι για ενα κοινό σκοπό... Η μοναδική στιγμή που γίνεται κάτι τέτοιο στο κέντρο της Αθήνας.. Και εγώ είμαι εδώ και είμαι τόσο περήφανη γι’αυτό. Χαίρομαι που δεν κάθομαι στον καναπέ του σπιτιού να το παρακολουθώ εντελώς μονόπλευρα και κατευθυνόμενα.Σκέφτομαι πως αν με αξιώσει ο Θεός να δω παιδιά και εγγόνια και θα τα κάνουνε όλα αυτά  στην ιστορία και θα με ρωτήσουνε , θα τους πω πως ΝΑΙ,ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΖΗΣΑ..μα πάνω απ’όλα τα ΕΝΙΩΣΑ γιατί αν δεν ήταν οι γονείς μου αγρότες και μεροκαματιάρηδες, αν δεν ήταν σαν κι αυτούς που φώναζαν και διαμαρτύρονταν εκείνη τη στιγμή ίσως να μην σπούδαζα και να μην είχα τη δυνατότητα να  είμαι εδώ.

-19.00:Aρχίζει να βρέχει. Ακούω κάποιον να λέει ‘’Θα μας τα χαλάσει η βροχή’’ και κάποιον άλλον ‘’Πάει η διαδήλωση όλοι θα φύγουν’’ Καταλαβαίνουν μωρέ οι αγρότες από βροχές και χιόνια; Αυτοί βγαίνουν απτο ξημέρωμα στο παγετό και στις χαμηλές θερμοκρασίες .Αυτοί είναι που έχουν δει τις καλλιέργειές τους να καταστρέφονται από τον καιρό και θα τον φοβηθούν; Μην ξεχνάμε ότι λόγω της σκληραγώγησης στην αγροτιά, δεν μασάνε εύκολα..

-20.00: Αποφασίζω με βαριά καρδιά να γυρίσω στο σπίτι.Περνάω πάλι μπροστά απ’τις σκηνές και κοιτάζω τους ανθρώπους εκεί με ένα κρυφό θαυμασμό.’’Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου απ’τον κόσμο,εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’’ ακούω καθώς μπαίνω στην υπόγα (όπως παρομοιάζει  κι ενας συντοπίτης φίλος μου το μετρό).

-20.45: Φτιάχνω μια σαλάτα με αγγούρι,ντομάτα και πιπεριά.Σκέφτομαι που οφείλονται και σε ποιους το χρωστάω που τα έχω.Νιώθω ευλογημένη γι’αυτό.ΔΕΝ ανοίγω την τηλεόραση.

13.2.16(Επόμενη Μέρα)

-10.00 το πρωί: Βρίσκω ένα βίντεο που δείχνει τι είπαν οι αγρότες μετά τη διαδήλωση.Μου έμεινε χαρακτηριστικά η φράση  ενός γέροντα όταν τον ρώτησε η δημοσιογράφος αν θα κοιμηθεί’’Μια ζωή είμαι άυπνος,επειδή έχω ένα μήνα να κοιμηθώ θα φοβηθώ;’’. Ένας άλλος απ’το Μεσολλόγι  είπε..’’Την ξέρετε την Έξοδο του Μεσσολογγίου; Η ιστορία επαναλαμβάνεται και αν περάσουν αυτά τα πράγματα θα την ξαναζήσουμε’’

-12.30: Μου στέλνει μήνυμα η αγαπημένη μου δασκάλα και με παροτρύνει να δημοσιεύσω όλα όσα προανέφερα και που παρ’ότι δεν της τα διηγήθηκα ξέρει καλά πόσο τα νιώθω.Ξέρει πόσο αγαπώ τις ρίζες μου και ότι εκτιμώ τους κόπους των γονιών μου.Ξέρει πως προσπαθώ με κάθε τρόπο να μην τους επιβαρύνω παρότι πάντα σκέφτομαι ότι είμαι ένα μεγάλο έξοδο για εκείνους ακόμη κι αν εκείνοι δεν το παραδέχονται.

Θυμάμαι μια φορά ρώτησα τον πατέρα μου αν καταναλώνω πολλά χρήματα εδώ στην Αθήνα  και μου απάντησε ‘’Όχι, δεν καταναλώνεις και μακάρι να είχα πιο πολλά να σου στείλω παιδί μου..’’

Να εκτιμάται τους γονείς σας παρά τις φωνές και τους καυγάδες γιατί έχουνε κάνει το σκατό τους παξιμάδι για να μας μεγαλώσουν.Αμόρφωτοι ή μορφωμένοι,αγρότες,έμποροι,καθηγητές,γιατροί,δικηγόροι,ΟΛΟΙ. να είστε περήφανοι για αυτούς γιατί το μόνο που θέλουν είναι τα παιδιά τους ευτυχισμένα.Έστω κι αν κάποιες φορές το δείχνουν με λάθος τρόπο.

ΥΓ.Ας εκτιμήσουμε τη γη που μας δίνει ζωή,γιατί κι ο Θεός έχει όλο τον ουρανό ,αλλά Λαχταράει τη Γη.

* Γράφει η  Σοφία Τσαγκαράκη, προπτυχιακή στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με καταγωγή απο την Κρήτη

Σπύρος Σκιαδόπουλος

Πρώτα ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω developer, μετά ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος, και μετά πολιτικός μηχανικός. Τελικά έγινα περίπου δικηγόρος. Τι συνέβη;

Leave a reply