Του Αντωνίου Ζαπάντη
Πριν ξεκινήσω το νέο μου κείμενο, θα ήθελα εκ προοιμίου να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που μου έστελναν μηνύματα όλον αυτόν τον καιρό της απουσίας μου από τη συγγραφή, λόγω σοβαρού προσωπικού θέματος και για την αγάπη που έλαβα. Είστε ο λόγος για να συνεχίσω. Σας ευχαριστώ και πάλι! Θα ήταν παράλειψή μου να μην τους αναφέρω ονομαστικά: Γιώργος Κ., Σταμάτης Α., Ευτέρπη Χ., Τάνια Γ., Στέφη Ζ., Κατερίνα Μ., Νιόβη Γ., Κωνσταντίνα Θ.
Στα δικά μας τώρα. Παιδιά, I’m back! Θυμάστε τη λίστα με τα γνωρίσματά μας; Τι;;;!!! Δεν είχες διαβάσει το κείμενο;;;!!!! Φτού σου!! (Γρήγορα πάτα εδώ και ενημερώσου. Μετά ξαναέλα στο παρόν και συνέχισε την ανάγνωση) Ε, ήρθε η ώρα να εμπλουτιστεί και να συνεχίσει… Άλλωστε το είχα υποσχεθεί ότι θα επανέλθει η λίστα… Και εγώ κρατώ το λόγο μου…
Γνώρισμα 5:
Θα το πω συνάδελφοι, όχι θα το πω. Πάντα, μα πάντα, όταν αγνοείς κάτι στα νομικά και είσαι σε ραντεβού με τον πελάτη, θα πεις τη μαγική φράση κλειδί: (ύφος σοβαρού επιστήμονος) «Εμ, θα το κοιτάξω και θα σας απαντήσω κ. Μπεχλιμπανίδη μου, διότι έγινε προσφάτως μια νομοθετική μεταβολή και άλλαξε άρδην το συγκεκριμένο αντικείμενο». Ανατρέχεις προσευχόμενος σε 10 θεούς και 2,5 δαίμονες να έχει γίνει πρόσφατα αλλαγή. Κοιτάς. Τελευταία αλλαγή: Αύγουστος 1952. Ξεκινάς να πίνεις, να τραβάς τη γραβάτα σου να αναστενάζεις, όπως προχθές που συνάντησες την πρώην σου και ήταν αεράτη και ωραία… Εν πάση περιπτώσει, κάπως το μπαλώνεις. Πως μπαλώνεις όμως το γεγονός ότι λόγω της αγνοίας σου και μη θέλοντας να δείξεις αδιάβαστος μπροστά στον πελάτη τα είπες όλα αντίθετα από ότι είναι; Εκεί αισθάνεσαι λίγο σαν τον Wile (όχι τον μαύρο θερμαστή από το Τζιμπουτί, τον άλλονα, τον Coyote ντε), που πέφτει πάνω του το αμόνι της ACME. Το έχω πάθει ουκ ολίγες φορές και μυαλό δε βάζω. Συνεχίζω ακάθεκτος στο ίδιο μοτίβο με τους πελάτες να με θεωρούν ενός είδους ηλίθιο. Ε, μετά παίρνουν το φάκελό τους και φεύγουν.
Γνώρισμα 6:
Έχεις πρόβλημα όταν γίνονται γραμματικά ή ορθογραφικά λάθη. Εν ολίγοις, είσαι ένας Grammar Nazi (προς χάριν εξοικονόμησης χρόνου από τούδε και εφεξής καλούμενος ως GN). Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα. Είσαι στο χωριό για διακοπές. Πας στο καφενείο με τους μπαρμπάδες και ακούς αυτό το εξαιρετικό “εξ απανέκαθε”. Το εγκεφαλικό ανεύρυσμα προ των πυλών. Οκ, μεγάλοι άνθρωποι, δεν ξέρουν. Ας σε προσγειώσω σε καθημερινό επίπεδο είτε εργασιακού περιβάλλοντος, είτε κοινωνικού. Αυτήν τη μαγκούφα την προστακτική που τη δολοφονούν όλοι, μα όλοι ή αυτό το ρημάδι το “ότι” και το “ό,τι”. Ε ρε φίλε. Να θες να αγιάσεις και να μην μπορείς. Επίσης αυτό το “πληρεί τις προϋποθέσεις” με –ει. Όχι βρε απαράδεκτε τύπε! Γράφεται με -οι. Πληρόω- πληρώ είναι το συνηρημένο ρήμα, βόιδουλα. Δεν σου επιτρέπονται αυτά τα λάθη. Δεν θυμάσαι τη φιλόλογο στο σχολείο που είχε σαπίσει μέχρι να σε κάνει να το καταλάβεις; Είχε γίνει σαν εκείνο το ψαρομπαλόνι που φουσκώνει και έχει αγκαθάκια (σαν το Σάικ, αν έχεις δει τον ανυπέρβλητο “Καρχαριομάχο”) από τα νεύρα της που την κοίταγες ως μπούφος (αναφέρομαι στο συμπαθές πετούμενο πουλάκι) τη στιγμή της 10ης εξήγησης... Α, και μην μου κάνεις παρατήρηση και εμένα τώρα. Και ο πιγκουίνος πουλάκι είναι, μα όχι πετούμενο. Nailed it!
Γνώρισμα 7:
Δεν έχεις ποτές μα ποτές χρόνο… Κοίτα, ξέρω τα ωράρια, και εγώ δουλεύω νυχθημερόν ως άλλο λιγκόνι (το μυρμήγκι στα Κεφαλλονίτικα) κοντά στις 16 ώρες εκάστη των ημερών της εβδομάδας. Μην τρελαίνεσαι. Όταν σε παίρνει ο Μπάμπης ή Γιώργος για ποτό ή η Κατερίνα και η Στέφη, μην τους λες ότι δεν μπορείς βρε ξεραμένο φραγκόσυκο. Δεύρο έξω! Υπάρχει κάτι εκεί έξω που λέγεται κοινωνική ζωή! Είναι ένα αμάγαλμα από διαφορετικές προσωπικότητες και επαγγέλματα. Βέβαια, αν θες, μπορείς να αθληθείς. Βασικά, τι μπορείς; Τράβα να αθληθείς κύριε χλαπάτσα! Και πρώτος εγώ, που έχω γίνει σαν το Ζυμαρούλη της Πίλσμπουρι. Πολύ παχύς ρε παιδάκι μου. Σκύβω να μαζέψω τα πεσμένα χαρτιά και ακούγονται όλη την ώρα χρατς και χρατς από τα παντελόνια μου που σκίζονται κοντά στην περιοχή του καβάλου. Η μάνα μου δεν προλαβαίνει να τα πηγαίνει στη μοδίστρα (παρεμπιπτόντως, μάνα σε ευχαριστώ. Και εσάς ευχαριστώ κυρά μοδίστρα). Πες όχι στην παραμονή σου στο γραφείο μετά τις 19:00 και πήγαινε κάνε κάτι. Στο τέλος, θα σε χωρίσει η κοπέλα σου και ο σκύλος σου θα αναζητήσει νέο ιδιοκτήτη. Το να βγάλεις 10 σελίδες παραπάνω σήμερα, δεν λέει τίποτα, διότι αύριο θα έρθουν άλλες 300. Οπότε χαλάρωσε, φραπεδάκι, μπουρμπουλήθρες φραπεδιάρικες και αναθεώρησε την κατάσταση. Θα δεις ότι τελικά έχεις χρόνο, που χαλάς στο facebook ή στο να διαβάζεις τα ανόητα κείμενά μου. Μην το κάνεις αυτό. Κάνει κακό. Τζιζ, αν θες. Καλύτερα φάε μια γρανίτα ή μια λάχτα.
Γνώρισμα 8:
Είσαι γλείφτης. Ναι ρε, το είπα. Τι θα μου κάνεις, ε; Τι; Είσαι, είμαι, είμαστε. Μην ξεκινάς σε παρακαλώ, να χαρείς. Ξέρουμε ξέρουμε, εσύ δεν είσαι. Εσύ διαφέρεις. Δεν είσαι σαν τους άλλους. Χμ, αυτό μου είπε και η πρώην κοπέλα μου λίγο πριν μου φερθεί ακριβώς όπως όλες οι άλλες… Ναι… Τι έλεγα; Α, ναι. Γλείφεις. Και δεν μιλάω για τα μέγαρα και τα επικυρώσιμα (αχ και να ‘ξερες που ήταν προηγουμένως αυτά που βάζεις στη γλωσσίτσα σου…). Όλοι το έχουμε κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας. Είτε επειδή έπεσες πάνω στην κυρά Ζωίτσα, τη γραμματέα που κατέβηκε από το Πάνω Τσουκνιδοχώρι είτε επειδή η κατάσταση το απαιτούσε για το συμφέρον του εντολέα σου. Δεν είναι ντροπή, αρκεί να το έκανες μια φορά μόνο. Είμαι βέβαιος ότι και εσύ έχεις συναντήσει αυτόν το συνάδελφο κάπου, σε κάποιο δικαστήριο που αφήνει μια γραμμή από σάλια όταν περνάει και βγάζουν πινακίδες “Προσοχή ολισθηρό δάπεδο” και κάνει τον Γκάρυ (από τον Μπομπ Σφουγγαράκη) να φαντάζει πιο στεγνό και άνυδρο και από την έρημο Ατακάμα. Σου έρχεται να τον δείρεις, το ξέρω και εγώ το έχω πάθει. Μην γίνεις σαν αυτόν. Μπορείς να παραμείνεις ο έντιμος, ευκαιριακός, ευγενής και ευπροσάρμοστος γλείφτης που απαιτεί η ελληνική πραγματικότητα ή οι περιστάσεις τις εκάστοτε υπόθεσης. Αυτό είναι επιτρεπτό και ως ένα σημείο επιθυμητό αγαπητέ υγρέ συνάδελφε (παρακαλώ οι πονηρές σκέψεις, άμεσα να αποχωρήσουν).
Γνώρισμα 9:
Ώρες ώρες μάνα μου, είσαι και πολύ δήθεν να πούμε. Τόσο δήθεν που αν σε έβλεπες σε καθρέφτη, θα σε έσπαζες στο ξύλο. Πουλάς προεδριλίκι. Λες και είσαι κανένας παράγοντας με πούρο και παχύ μουστάκι… Που πας βρε κακομοίρη, χαμάλη πολυτελείας; Χαρτιά κουβαλάς, γράφεις και κάνεις ρητορείες… Είναι καλοκαίρι και πουλάς μούρη για το πόσο καλοντυμένος είσαι με το κουστούμι σου ενώ από μέσα σου είσαι λες και έχεις γυρίσει από τη θάλασσα. Γι’ αυτό και το κουστούμι σου είναι πάντοτε κουμπωμένο. Τουλάχιστο, φαίνεσαι σ ένιος. Όταν είσαι με κόσμο που δεν σε ξέρει, κάνεις ότι μιλάς με ένα πολύ σοβαρό πελάτη στο τηλέφωνο και ότι του τα χώνεις που δεν σε πληρώνει και εσύ δουλεύεις ενώ από μέσα είναι ο Βαγγέλης που σε πήρε να πάτε για καφέ και απορεί τι μύγα σε τσίμπησε και λες τέτοιες ασυναρτησίες. Αποτέλεσμα; Μετά από λίγο όντως σε παίρνει αυτός ο πελάτης και είσαι σούζα ενώ ο Βαγγέλης έχει τσαντιστεί και χάνεις και τον καφέ (μιλάω από προσωπική εμπειρία. Ναι, το έχω κάνει και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό). Φοράς τα καλά σου, τ΄ ακριβό τ’ άρωμά σου και κυκλοφορείς. Και όταν περπατάς πανικό σκορπάς, ωσάν άλλος Βανδικός ανήρ. Μπούρδες. Ε ψιτ. Ναι εσύ. Για πες μας για την τρύπια τη σκάρτσα (κάλτσα) σου μέσα στο παπούτσι Βοss… Όχι πες. Μην αρχίσεις όχι δεν έχω, δεν φοράω κ.λ.π. Το κάνεις! Σε έχω δει. Όπως επίσης σε έχω δει να φοράς και καλτσοκουνελάκια πολύχρωμα μικρέ κακόγουστε κύριε! Κατά τα άλλα πουλάς προεδριλίκι και σκληράδα εντός και εκτός αιθουσών… Ου να μου χαθείς να χάνεσαι, επηρμένε κατσαπλιά!
(Υ.Γ. Το ξέρω, έβγαλα τα άπλυτά μας στη φόρα. Αλλά ήταν καιρός επιτέλους κάποιος να πει “αρκετά, ως εδώ με το φαίνεσθαι των δικηγόρων”. Ελπίζω να μην με κυνηγάτε με πυρσούς, πίσσα και πίπουλα για ό,τι έκανα. Σε κάθε περίπτωση δηλώνω παραφροσύνη και όλως επικουρικώς διατάραξη πνευματικών λειτουργιών και συνείδησης. Εις το επανιδείν αναλυσιώτες!!!)