Ο δρόμος προς την ανάκαμψη διατρέχει μεγάλο κίνδυνο, εάν επιλέξουμε να πιστέψουμε πως κάτι τέτοιο είναι έστω και στο ελάχιστο πιθανό. Ακόμα πιο μακρινή φαίνεται η ολοκλήρωση της αξιολόγησης διάσωσης της Ελλάδας, η ελάφρυνση του χρέους και στη συνέχεια η εισαγωγή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Οι υπάλληλοι που εκπροσωπούν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και το ΔΝΤ άφησαν την Αθήνα την Τρίτη χωρίς καμία δέσμευση σχετικά με τη διάσωση της χώρας. Από την πλευρά του ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών Γερούν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος προεδρεύει του Eurogroup των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, δήλωσε στο Bloomberg ότι «…..Οι υπάλληλοι που εκπροσωπούν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και το ΔΝΤ έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο στις συνομιλίες με την Αθήνα, και οι περαιτέρω μεταρρυθμίσεις πρέπει να στραφούμε στην εξέταση των αγορών εργασίας και στις ιδιωτικοποιήσεις».
Η Ευρωομάδα έχει επιπλέον εξουσιοδότηση χαλάρωσης των μέτρων και είναι έτοιμη "αν χρειαστεί" για την περίπτωση που το ελληνικό πρόγραμμα έρθει σε ένα τέλος το 2018, να καλέσει τις ελληνικές τράπεζες να ανταλλάξουν ομόλογα του EFSF κυμαινόμενου επιτοκίου ύψους 33 δισ. ευρώ, έναντι 30ετών τίτλων σταθερού επιτοκίου, με βάση το σχέδιο της Ευρωζώνης να διασφαλίσει την Αθήνα έναντι
μελλοντικών αυξήσεων επιτοκίων. Όχι βέβαια ότι θα τους δυσκολέψει ιδιαίτερη με την έννοια ότι φημολογείται έντονα η επέκταση του προγράμματος αγορών ομολόγων πέραν του Μαρτίου 2017.
Και πάλι θα κράταγα μικρό καλάθι.
Για ακόμη μια φορά, τα αιτήματα των δανειστών για τις παραπάνω πιθανές ενέργειες είναι όλα τα δήθεν «αλώβητα» προπύργια της κυβέρνησης πχ ομαδικές απολύσεις ή τα (ακόμα) κόκκινα δάνεια. Η έλλειψη πρόσβασης στις αγορές, η αβεβαιότητα για έγκαιρη εκταμίευση κεφαλαίων από τους θεσμούς και οι σφιχτές συνθήκες ρευστότητας στον εγχώριο τραπεζικό κλάδο, ασκούν ακραίες πιέσεις στην ελληνική κρατική χρηματοδότηση, και λειτουργούν από μόνα τους ως μέτρα πίεσης για την υπογραφή οποιασδήποτε συμφωνίας. Στον αντίποδα, οι βασικές τακτικές της κυβέρνησης είναι όμοιες με οποιασδήποτε προηγούμενης, δηλαδή αποπροσανατολισμός από το πρόβλημα (βλ. θάνατο Φιντέλ κάστρο) , ημίμετρα και κουκούλωμα της πραγματικότητας.
Η αποφυγή του προβλήματος και η συμφωνία την τελευταία στιγμή είναι αν όχι ελληνική πρωτοτυπία, πνευματικό τέκνο της χώρας. Ωστόσο πότε λειτούργησε στην παρούσα κατάσταση της διαπραγμάτευσης; Ποτέ.
Ξέρουμε την κατάληξη της αξιολόγησης, σωστά; Ή σκληρά μέτρα, ή εκλογές. Γιατί έτσι για αλλαγή να μην έχουμε μια διαφορετική πορεία;
«Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα», είχε πει ο Αβραάμ Λίνκολν. Ο Τσίπρας βρίσκεται αναμφίβολα στην κατηγορία «πολλούς για λίγο».
Πως είναι δυνατόν η συνεχιζόμενη φορομάστιγα να αποδώσει εάν πραγματικά παίζεται η επιβίωση της πλειοψηφίας των περισσότερων κοινωνικών ομάδων; Και να χρεώσεις τον φόρο, εάν δεν υπάρχει οικονομική κίνηση, πως γίνεται να τον εισπράξεις; Πως γίνεται όλα αυτά τα χρόνια κρίσης να μην απευθυνόμαστε καθόλου στο κόστος διαβίωσης; Να μην απευθυνόμαστε όχι στις επενδύσεις ως μοναδική σανίδα σωτηρίας, αλλά στην εσωτερική αγορά; Η απάντηση είναι : κρυφά. Αλλά για πόσο ακόμα; Πόσο ακόμα θα μας κοροϊδεύει;
Δεν μπορώ να βρω κάποια σκοπιμότητα πίσω από όλα αυτά τα μέτρα (εκτός από την τραπεζοφιλία). Ξεπουλάνε; Σε ποιον; Στις μεγάλες εταιρίες; Οι οποίες θα έρθουν στην Ελλάδα να κάνουν τι; Να καταβάλλουν 100% προκαταβολή φόρου, και να πληρώσουν ασφαλιστικές εισφορές 2/3 επί του μισθού που δίνουν;
Το χειρότερο σενάριο (και το πλέον επικρατέστερο) είναι πως έχουν βρεθεί σε τόσο δεινή θέση, και έχουν προεξοφλήσει την ήττα στις εκλογές ώστε απλά να υπογράφουν χωρίς να κοιτούν δεύτερη φορά τα χαρτιά στο τραπέζι, και να φορτώνουν όσο περισσότερο γίνεται τον προϋπολογισμό με άχρηστα ( ή τουλάχιστον αλυσιτελή) έξοδα, βλ. ταξίδι Τσίπρα στην Κούβα, γραφείο του Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη, 49 Υπουργούς κτλ, για τη δική τους καλοπέραση.
Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση χρειαζόμαστε άμεσα σωστές διαθρωτικές κινήσεις, πλήρη τερματισμό των «φρου-φρου» και ορθή διαχείριση των πόρων. Τι σας είπα, ε;
Έχει εφαρμοσθεί κάτι αντίστοιχό ποτέ; Ένα κοστολογημένο πρόγραμμα με συγκεκριμένα νούμερα, ή κάθε φορά τελευταία στιγμή πανικόβλητοι κόβουμε ότι βρούμε εύκαιρο και πιο εύκολο;
Αρκεί μια εξορθολογιστική πρόταση για να βγούμε από το φαύλο κύκλο της ύφεσης.
