Η υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου, σε πρόσφατη συνέντευξη της ανέφερε πως επίκειται νέα μείωση συντάξεων από το 2019, η οποία μάλιστα θα πλήξει περίπου το ένα τρίτο των συνταξιούχων, δυνάμει του επαναυπολογισμού τους και την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς. Όπως τόνισε η ίδια «αυτή η αρνητική μεταβολή θα αφορά μόνο τις προσωπικές διαφορές, το ένα τρίτο των συνταξιούχων, δηλαδή περίπου το 30% και πρόκειται για όσους έχουν πάρει συντάξεις, πριν από την ψήφιση του νόμου Κατρούγκαλου και των οποίων η σύνταξη ήταν ελαφρώς αυξημένη σε σχέση με το νέο τρόπο υπολογισμού».
του Σπύρου Σκιαδόπουλου, Δικηγόρου Κέρκυρας
ΜΔΕ Εμπορικού & Οικονομικού Δικαίου ΑΠΘ.
Σύμφωνα με τους συνταξιούχους ο επαναυπολογισμός, δεν θα γίνεται επί του αρχικού ποσού των συντάξεων, δηλαδή όπως προβλέπουν οι αρχικές αποφάσεις συνταξιοδότησης, αλλά με το μειωμένο ποσό των περικοπών των μνημονιακών νόμων. Όπως τονίζουν οι ίδιοι από την μεριά τους : «Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση που καταργηθεί η προσωπική διαφορά οι απώλειες στις καταβαλλόμενες συντάξεις σε σχέση με το αρχικό ποσό της απόφασης συνταξιοδότησης συνολικά θα αγγίζει το 65% (συμπεριλαμβανομένων μειώσεων, φόρων , εισφορών κ.ο.κ.)».
Ήδη οι συντάξεις τους έχουν υποστεί πολλαπλές περικοπές και επιβαρύνσεις. Ενδεικτικά, η επιβολή της εισφοράς αλληλεγγύης συνταξιούχων (ΕΑΣ) αρθ.11 Ν.3865/10 όπως τροποποιήθηκε με την παρ.13 του αρθ.2 του Ν.4002/11, η κράτηση φόρου και η ειδική εισφορά αλληλεγγύης του αρ. 29 του Ν.3986/2011. η μείωση σύνταξης σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ.10 του αριθ.1 του Ν.4024/2011, η μείωση σύνταξης σύμφωνα με τις διατάξεις του αριθ.1 του Ν.4051/2012, η μείωση σύνταξης σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.4093/2012. Χωρίς να μετράω μειώσεις από το τρίτο μνημόνιο, οι συντάξεις έχουν μειωθεί 6 φορές, ενώ εάν μετρήσει και το τρίτο μνημόνιο, οι συντάξεις θα έχουν μειωθεί τουλάχιστον 9 φορές.
Πόσες φορές δύναται να μειωθεί η σύνταξη και να βρισκόμαστε στα όρια της νομιμότητας; Θα μπορούσε η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς να αποτελεί την «σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι»; Και στο παρελθόν έχουν γίνει προσπάθειες μέσω στης δικαστικής οδού για αποκατάσταση των συντάξεων, εν μέρει επιτυχείς, ωστόσο όχι πρακτικά αξιοποιήσιμες.
Αυτό το ξαφνικό «σοκ» στις συντάξεις, θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα για την γηραιότερη γενεά, και θα κατέστρεφε οικονομικά την ρευστότητα της αγοράς. Οι φορολογικές επιβαρύνσεις που θα επιβληθούν εξ απήνης, άδικα και χωρίς καμία ντροπή σε χαμηλοσυνταξιούχους , εργαζομένους και επιχειρήσεις, πάντα με την απειλή επιπρόσθετων μέτρων, φέρνουν στο μυαλό το δίλλημα εάν πραγματικά το κράτος παρανομεί ή όχι και εάν παραβιάζει συνταγματικά δικαιώματα. Βεβαίως και το κάνει, αλλά κοινωνικά, νομικά θα μπορούσε να θεμελιωθεί κάποιου είδους ευθύνη ή έστω παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας και της χρηστής διοίκησης; Η αναγκαστική φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού έχει φέρει τον τελευταίο στην εξαθλίωση αλλά και στην απώλεια της αξιοπρέπειας.
Οι νόμοι (ως κανονιστικές πράξεις) μπορούν, φυσικά, να καταργηθούν αλλά δεν ανακαλούνται παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις και υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Σε περίπτωση διαπίστωσης παρανομίας της κανονιστικής πράξης, η ερειδόμενη επ’ αυτής ατομική ακυρώνεται, πρακτικά το ατομικό ειδοποιητήριο που αποστέλλεται, χωρίς όμως να ακυρώνεται, ταυτόχρονα, και η κανονιστική που αποτελεί το έρεισμά της.
Το Σύνταγμα επιβάλλει στο κράτος, όταν λαμβάνονται μέτρα περικοπής των συντάξεων, να προβαίνει σε ειδική και εμπεριστατωμένη και επιστημονικά τεκμηριωμένη μελέτη, από την οποία να προκύπτει, αφ’ ενός μεν ότι τα συγκεκριμένα μέτρα είναι πράγματι πρόσφορα αλλά και αναγκαία για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος της βιωσιμότητας των φορέων κοινωνικής ασφάλισης εν όψει των παραγόντων που το προκάλεσαν, έτσι ώστε η λήψη των μέτρων αυτών να είναι σύμφωνη με τις συνταγματικές αρχές της αναλογικότητας και της ισότητας στα δημόσια βάρη, αφ’ ετέρου δε ότι οι επιπτώσεις από τα μέτρα αυτά στο βιοτικό επίπεδο των πληττομένων προσώπων, συνδυαζόμενες με άλλα τυχόν ληφθέντα μέτρα (φορολογικά κ.ά.), αλλά και με το σύνολο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών της δεδομένης συγκυρίας, δεν έχουν αθροιστικά, αποτέλεσμα τέτοιο που να οδηγεί σε ανεπίτρεπτη παραβίαση του πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος σε κοινωνική ασφάλιση.
Επιπλέον, επί δεκαετίες η διοίκηση έχει δημιουργήσει στους συνταξιούχους σταθερή και δικαιολογημένη πεποίθηση ότι είναι δικαιούχοι των αντίστοιχων συντάξεων, και συνεπώς έχουν σχεδιάσει σχετικά την διαβίωση τους σχετικώς, δηλαδή έχουν προχωρήσει σε αγορές ακινήτων, σε ανάληψη δανειακών συμβάσεων, στην επένδυση σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου κ.ο.κ.. Η επικείμενη μεγάλη, και δυσαναλόγως μεγάλη, περικοπή τους δημιουργεί σ' αυτούς απρόβλεπτες και ανυπέρβλητες οικονομικές δυσχέρειες, με άμεση δυσμενή επίδραση στα μέσα διαβίωσης των ιδίων και των οικογενειών τους.
Σώζεται το ασφαλιστικό με αυτή την περικοπή; Ήδη έχουμε τις πρώτες ενδείξεις πως όχι. Επομένως, πως είναι δυνατόν η κυβέρνηση να προχωρά σε αυτή τη μείωση;
Όπως φαίνεται, την απάντηση θα μας δώσουν τα δικαστήρια, σε τρία χρόνια, όταν οι πρώτες μειώσεις γίνουν πλέον γεγονός.
