*του Στέλιου Βούκουνα, προπτυχιακού φοιτητή Νομικής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Σαν σήμερα πριν 43 χρόνια τα τανκς των Συνταγματαρχών έκαναν την έφοδό τους στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έριχναν την κεντρική πύλη και μια κοπέλα που ήταν πάνω στα κάγκελα. Η συγκεκριμένη στιγμή αποτέλεσε το αποκορύφωμα του αντιδικτατορικού αγώνα. Τα ιστορικά γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, οπότε καλύτερο θα ήταν να εστιάσουμε στο μήνυμα αυτής της ημέρας.
Αλήθεια, ποιοι ήταν στο χώρο του πολυτεχνείου τα ξημερώματα στις 17 Νοέμβρη 1973; Ήταν ανήσυχοι νέοι, που δεν συμβιβάστηκαν με το λίγο, που δεν συμβιβάστηκαν με τη στέρηση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων τους. Ήταν άτομα που δεν φοβήθηκαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και δεν περίμεναν από κανέναν να ρίξει το δικτατορικό καθεστώς, αλλά προτίμησαν να δράσουν εκείνοι. Εκείνα τα άτομα μας δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο για το πώς θα επέλθει η αλλαγή στη χωρά μας και σήμερα. Οι φοιτητές δεν πρέπει να περιμένουν τους άλλους, αλλά να είναι αυτοί που πρώτοι δρουν, να είναι αυτοί που κινούν τις μεγάλες αλλαγές. Ανέκαθεν, οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές ξεκινούσαν από κάτω και οι φοιτητές ήταν πάντα πρωτοπόροι σε αυτές. Αν δεν δράσουμε εμείς οι ίδιοι, αν εμείς οι νέοι δεν αφυπνιστούμε, αν δεν είμαστε εμείς ενεργοί πολίτες, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε ο καθένας ατομικά και μετά θα αλλάξουμε την κοινωνία. Δεν γίνεται να ζητάμε συνεχώς να αλλάξουν τα πάντα και εμείς να παραμένουμε στάσιμοι. Δεν γίνεται να κατηγορούμε τους άλλους και να μην κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε εμείς.
Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δείχνει ότι μπορεί να υπάρχουν πολλές διαφορές ανάμεσά μας, μπορεί να υπάρχουν πολλά ζητήματα που μας χωρίζουν, αλλά αυτά που μας ενώνουν είναι πιο δυνατά, πιο ισχυρά. Τους φοιτητές και όσους ήταν μέσα εκείνη την ημέρα τους ένωνε η αγάπη τους για τη Δημοκρατία –που καθημερινά ‘’δολοφονούνταν’’-, ο πόθος της Ελευθερίας και η επιθυμία για Δικαιοσύνη. Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι, εκείνες τις μέρες έγιναν ένα για να δώσουν ένα τέλος στο δικτατορικό καθεστώς. Μπορεί να μην κατάφεραν να ρίξουν μια και καλή τη χούντα, αλλά η αλλαγή είχε ήδη ξεκινήσει.
Σε μια εποχή όπου η απολιτικοποίηση προχωρά με γοργούς ρυθμούς, όπου η ενασχόληση των νέων ανθρώπων με τα κοινά ολοένα και μειώνεται, το μήνυμα της ημέρας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Πρέπει εμείς, λοιπόν, να διεκδικήσουμε όσα μας αξίζουν. Πρέπει σαν γενιά να αρχίσουμε να δίνουμε τις δικές μας μάχες. Η απάθεια και η αδράνεια πρόκειται να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Αν οι νέοι δεν εμπλουτίσουμε την πολιτική με νέες ιδέες που θα αλλάξουν προς το καλύτερο την κοινωνία, δεν θα υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον. Για τα ιδανικά και τις αξίες που έχουμε πρέπει να παλεύουμε. Όπως έλεγε και ο ποιητής ‘’θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’’.
Υ.Γ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, η αρχή είχε γίνει στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν φοιτητές της Αθήνας ξεσηκώθηκαν και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο με κύριο αίτημά τους την κατάργηση του Ν.1347,που προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Οπότε, εμείς οι νεότεροι ας μην ευτελίζουμε το φοιτητικό συνδικαλισμό για τον οποίο κάποιοι αγωνίστηκαν.
