Το πρόβλημα της Ευρώπης.

Προβληματιστήκαμε για το σχηματισμό του ταμείου ύψους 50δις, διότι βρίσκεται στα όρια της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Μπορεί να γίνει δεκτό στα πλαίσια της ευρωπαϊκής «οικογένειας»; Θα προτρέξω και θα απαντήσω «Όχι με τον τρόπο που τιθεται».

Η Ε.Ε. πρακτικά στηρίζεται σε δυο πυλώνες : την νομισματική πολιτική και την οικονομική πολιτική. Η μεν πρώτη αποτελεί το κοινό νόμισμα,  που μπήκε στην ζωή μας το 2002, γνωστή σε όλους μας, η δε δεύτερη αποσκοπεί κυρίως στον συντονισμό των οικονομιών αλλά και στην εποπτεία των κρατών μελών εντός του ευρώ ( περισσότερο) αλλά και εκτός ευρώ (λιγότερο).

Και εδώ βλέπουμε την αντίφαση : ενώ όλα τα κράτη με κοινό νόμισμα θεωρητικά μπορούν να παρασύρουν με τους κακούς οικονομικούς χειρισμούς τους όλα τα υπόλοιπα κράτη σε πτώχευση , σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής δεν υπάρχει παρά μια χαλαρή – κακή- εποπτεία.  Από το προ 20ετίας ευρωπαϊκό σχέδιο, μόνον ένα πράγμα έγινε: το ενιαίο νόμισμα. Και, αν δεν υπάρχει παρά το ενιαίο νόμισμα, ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός μηχανισμός δεν δίνει απαντήσεις στις προσδοκίες των πολιτών.

Όταν συμφωνήθηκε η κοινή νομισματική ένωση , οι χώρες αποφάσισαν να διατηρήσουν στην εθνική τους κυριαρχία την εκάστοτε εθνική οικονομική πολιτική που είχαν, κρατώντας έτσι όλες τον πυροκροτητή σε περίπτωση κατάρρευσης τους ευρώ. Όπως φάνηκε εκ των υστέρων το ευρώ μπορεί να υπάρξει μόνο σε ευμαρείς εποχές , γρήγορων συναλλαγών και αυτό αποδεικνύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός πως δεν είχε προβλεφθεί μηχανισμός στήριξης χωρών με οικονομικό πρόβλημα και αναγκαστήκαμε να τον εφεύρουμε πριν 5 χρόνια . Από την άλλη η τόσο χαλαρή εποπτεία και η γενική «σύγκλιση» των οικονομιών ( που ήταν άλλωστε και ο ευρωπαϊκός στόχος)  επέτρεψε την προσκόμιση ψευδών στοιχείων από τις χώρες , χωρίς συνέπειες ∙ αλόγιστες επιχορηγήσεις κομμάτων, «αναπτυξιακά» προγράμματα  και γενικότερα άλλες αυθαιρεσίες που ποτέ δεν εισήλθαν στο μικροσκόπιο ( βλέπε Ελλάδα) .

Οπότε βρισκόμαστε στο εξής τέλμα : είτε διαλύουμε την νομισματική ένωση  ( ή την περιορίζουμε σημαντικά) και επιστρέφουμε σε χαλαρή οικονομική συνεργασία είτε προχωράμε σε περαιτέρω ένωση για «επιτυχία» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πως το κάνουμε αυτό ;

Με μερική παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε θέματα οικονομικής πολιτικής ή τουλάχιστον με αυστηρότερη εποπτεία.

Το ξέρω, δεν ακούγεται το θελκτικότερο πακέτο, θα φανεί ως τίμημα για την διάσωση από την κρίση , θα φανεί ως μετατροπή των χωρών της ΕΕ σε αντίστοιχες οικονομικές των ΗΠΑ, όπου οι πλεονασματικές πολιτείες τραβούν προς τα πάνω τις ελλειμματικές (για τους δικούς τους λόγους πάντως). Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, εφόσον αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε ένωση, αυτό αποτελεί προσταγή των καιρών. Από την άλλη αυτή η κίνηση θα θέσει και θέμα υπευθυνότητας των Ευρωπαίων ( μην γελάσετε ακόμα)  , οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις σφυρίζουν αδιάφορα.  Η Ένωση αποτελεί κάτι που όλοι επικαλούμαστε όταν μας βολεύει , όταν χρειαζόμαστε κάτι , γενικά όταν ζητάμε κάτι πλέον από εκείνο που έχουμε. Δεν θυμόμαστε πως έχουμε και υποχρεώσεις  που ελάχιστες φορές έχουμε τηρήσει, όπως και κάθε άλλη χώρα. Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν μπορεί να επιζητά , να απαιτεί οικονομική ανάπτυξη, να λαμβάνει επιχορηγήσεις  αλλά να μην ελέγχεται και να αυθαιρετεί. Τζάμπα φιλοευρωπαίοι.

Θα έχουμε ένα κοινό πεπρωμένο ή αλλιώς θα βρεθούμε στην κατάσταση των χωρών που θα προχωρούν η καθεμία μόνη της προς την παρακμή, μπροστά σε χώρες άνω του ενός δισεκατομμυρίου κατοίκων. Η ισχύς εν τη ενώσει και ποια η καλύτερη στιγμή των ευρωπαίων να δείξουν την αφοσίωση τους στην ευρωπαϊκή ιδέα ακριβώς αυτή την περίοδο της κρίσης. Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση πως οι δοξασίες προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν είναι άλλο ένα πολιτικό παιχνίδι εκ μέρους των κρατών, καθαρά και μόνο για την εκμετάλλευση της, πράγμα που φοβάμαι αρκετά. Το αν ακολουθήσουμε αυτή την λύση ή κάποια άλλη δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, αρκεί ότι είναι να γίνει να γίνει με σοβαρότητα ,υπευθυνότητα και κοινές αποφάσεις , όχι υπό την γερμανική «αιγίδα» όπως οι υπαγορεύουν οι σύγχρονες πρακτικές.

Δεν είναι δυνατόν οι ευρωπαίοι πολίτες να πληρώνουν τα πολιτικά παιχνίδια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων!! Από την άλλη…αυτό δεν βιώνουμε τα τελευταία 5 χρόνια;

Σπύρος Σκιαδόπουλος

Πρώτα ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω developer, μετά ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος, και μετά πολιτικός μηχανικός. Τελικά έγινα περίπου δικηγόρος. Τι συνέβη;

Leave a reply