Διάβασα σήμερα μια ανάρτηση με ημερομηνία 16/6/2016 στο facebook του κ Σπυρίδωνος Αδάμ, στην οποία αναπτυσσόταν το θέμα του αιτήματος μεγάλων, κατά τα πιστεύω του κ Αδάμ, αμοιβών από τους ασκούμενους και τους νέους δικηγόρους. Δεν θα αναλύσω την εν λόγω ανάρτηση εκτενώς 1ον διότι δεν διαφωνώ εν όλλω, αλλά εν μέρει και 2ον γιατί τούτη λόγω της φύσης του facebook χρειάστηκε μια δεύτερη ανάγνωση. Οφείλω δε, να προσθέσω πως διαβάζοντάς την για δεύτερη φορά κατανόησα πως τούτη δεν απευθύνεται τόσο νέους δικηγόρους όπως εγώ αλλά σε ασκούμενους.
Το κακό με την ανάρτηση αυτήν είναι ότι έγινε στην πλατφόρμα του Facebook το οποίο, αν και δεν έχει όριο λέξεων όπως π.χ το twitter δεν προσφέρεται για μεγάλες αναρτήσεις. Παρ' αυτά όμως θίγει ένα ουσιώδες θέμα, αυτό των αμοιβών ασκουμένων και νέων δικηγόρων από τα δικηγορικά γραφεία. Τα δικηγορικά γραφεία είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να δώσουν αξιοπρεπείς μισθούς σε νέους αλλά και σε ασκούμενους δικηγόρους. Καταλαβαίνει κανείς όταν ο συντάκτης κάνει λόγο για τα 486 ευρώ που αποτελούν τον βασικό πλέον ότι, ο προς διαπραγμάτευσιν μισθός δεν απέχει και πολύ. Ζητούμενο προς έρευνα εδώ είναι αν θέλουν ή όχι τα γραφεία που θέλουν να απασχολούν νέους και ασκούμενους δικηγόρους να δώσουν ικανοποιητικούς μισθούς. Δεν εξετάζω το θέμα των μισθών διότι θεωρώ δεδομένο πως ικανοποιητικός είναι ένας μισθός όταν σου επιτρέπει να βγάλεις ( χωρίς υπερβολές ) τα βασικά έξοδα του μήνα.
Στο ερώτημα που θέσαμε ανωτέρω υπάρχουν δυο απαντήσεις που περιγράφουν την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε όλοι οι δικηγόροι σήμερα : 1) Τα γραφεία θέλουν αλλά δεν μπορούν να δώσουν αυτούς τους μισθούς και 2) τα γραφεία αν και μπορούν δεν θέλουν να δώσουν αυτούς τους μισθούς.
Ξεκινώντας απ' την δεύτερη και απλούστερη απάντηση θα πω πως ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα και άρα αν ένα δικηγορικό γραφείο πιστεύει πως η εργασία σ' αυτό ενός νέου δικηγόρου δεν αξίζει έναν ικανοποιητικό μισθό τότε έχει δυο επιλογές : 1) να απολύσει τον εργαζόμενο δικηγόρο που προφανώς δεν παράγει την κατά το γραφείο προσδοκώμενη εργασία γι' αυτόν τον μισθό ή 2) να βρει άλλους τρόπους να εξυπηρετεί τις ανάγκες του. Εδώ ταιριάζει η παροιμία δεν μπορείς να θες την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο.
Στην πρώτη απάντηση που είναι και η επικρατέστερη θα πρέπει να αναλογιστούμε γιατί τα γραφεία δεν μπορούν να δώσουν τέτοιους μισθούς;. Δεν έχουν αρκετή πελατεία ;, η πλειοψηφία των πελατών δεν πληρώνει στην ώρα της ή δεν έχει να πληρώσει ;.
Η πρώτη απάντηση στο ερώτημα έχει να κάνει 1ον με το δεδομένο ότι υπάρχουν πάρα πολύ δικηγόροι εν Αθήναι με αποτέλεσμα η προσφορά να είναι αυξημένη. Στην επαρχία τώρα η απάντηση μπορεί να είναι πιο σύνθετη όπως π.χ ο τάδε είναι γνωστότερος και η καμπάνια του συναδέλφου δεν απέδωσε. Στις Αθήνες τώρα το μέγα πρόβλημα λύνεται με τη συνένωση. Όντως με την συνένωση πολλών μικρών δικηγορικών γραφείων επιτυγχάνεται η μείωση της προσφοράς σε λογικά επίπεδα, αυξάνοντας την πελατεία. Βέβαια για να σταθούν τέτοια γραφεία χρειάζονται πολλές γνώσεις αλλά αυτό δεν αποτελεί θέμα της παρούσης αναπτύξεως.
Η δεύτερη απάντηση καθώς και η υποπερίπτωση της έχουν να κάνουν με την πολιτική πληρωμής του κάθε γραφείου. Όντας δικηγόρος που ξεκίνησε μόνος του την δικηγορία έμαθα τρομακτικά γρήγορα ότι πρέπει να φροντίζω να παίρνω την αμοιβή μου. Και βέβαια πρέπει να είμαστε άνθρωποι, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα μας εκμεταλλεύεται ο κάθε ένας που δεν θέλει για κάποιον λόγο να πληρώσει ( δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι). Και πάλι όταν η προσφορά είναι μειωμένη τότε η πολιτική πληρωμής βρίσκει πιο εύκολα εφαρμογή.
Εν κατακλείδι για τις Αθήνες τουλάχιστον σε ένα μεγάλο ποσοστό το πρόβλημα της αμοιβής των νέων και ασκουμένων δικηγόρων μπορεί να λυθεί κατά κύριο λόγο με την συνένωση πολλών δικηγορικών γραφείων και την ορθή πολιτική πληρωμής. Η εν λόγω λύση φυσικά ισχύει γι' αυτούς που λέγουν ότι θέλουν να πληρώσουν ικανοποιητικούς μισθούς αλλά δεν μπορούν.
Μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτηση στην οποία αναφέρομαι εδώ.
Ευάγγελος Κ. Νασίου, Δικηγόρος – Διαμεσολαβητής.
