Χαίρετε αναγνώστες μου. Αποφάσισα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που διαθέτω να τον αξιοποιήσω, ώστε να γράψω ένα άρθρο. Ένα άρθρο που αφορά τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο που διαθέτουμε ως γενιά. Δεν ξέρω αν θα σας βρώ συνοδοιπόρους στις σκέψεις και τους στοχασμούς μου, αλλά μου αρκεί που θα τις εξωτερικεύσω προς πάσα κατεύθυνση.
Ως γνωστόν, κατά τα φοιτητικά χρόνια όλοι διαθέταμε άπλετο ελεύθερο χρόνο για δραστηριότητες όλων των ειδών. Εκδρομές, ξένες γλώσσες, σπορ, χόμπι, δουλειά και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο επινοητικός νους ενός φοιτητή, του οποίου, η αλήθεια είναι, «βράζει» το αίμα του. Όμως, με την παραλαβή του πτυχίου σαν να εξανεμίστηκε όλος αυτός ο ελεύθερος χρόνος. Οι περισσότεροι από εμάς βγήκαμε στην αγορά εργασίας, άλλοι κάνουν μεταπτυχιακά, άλλοι διδακτορικά, δίνουν εξετάσεις για το ένα ή για το άλλο. Γενικά συνειδητοποιώ πως είμαστε «χαμένοι στην καθημερινότητα». Θα σας μιλήσω προσωπικά. Τη στιγμή που γράφω το παρόν σκέφτομαι τι έχω κάνει για τον εαυτό μου το τελευταίο εξάμηνο. Μόνο μία εκδρομή στην όμορφη Εύβοια μου έρχεται στο μυαλό. Ο λόγος; Η καθημερινότητά είναι τόσο γεμάτη, που δεν αφήνει κενό χώρο για δραστηριότητες.
Ειδικότερα, οι πιο πολλοί από εμάς τους νέους που εργαζόμαστε, εργαζόμαστε χωρίς ωράρια, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το περιέργο, όμως, είναι ότι για αυτή την πολύωρη απασχόλησή μας αμοιβόμαστε στοιχειωδώς. Υπάρχει, δηλαδή, μία ευθεία αναντιστοιχία μεταξύ του χρόνου εργασίας και της χρηματικής αμοιβής που λαμβάνουμε. Αλλά τι να κάνουμε, η γενιά μας έμελλε να βιώσει με τον πιο σκληρό τρόπο την «εποχή των μνημονίων». Με άλλα λόγια, επειδή ο κατώτατος μισθός έχει φτάσει στα τάρταρα, ουσιαστικά «ξεπουλάμε» φτηνά το χρόνο μας.
Παράλληλα, πέρα από την επαγγελματική απασχόληση, αρκετοί προσπαθούν για την περαιτέρω εξέλιξή τους, με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν παράπανω το ωράριό τους. Θα τους πει κανείς συνειδητή επιλογή δεν είναι; Ναι μεν είναι ηθελημένη επιλογή, αλλά με τον ανταγωνισμό που υπάρχει η περαιτέρω εμβάθυνση-εξειδίκευση κρίνεται, από όλες τις πλευρές, καθ’ όλα αναγκαία. Ξένες γλώσσες, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, όλα βοηθούν (μακροπρόθεσμα), αλλά και σε δυσκολεύουν (βραχυπρόθεσμα). Δεν είναι μόνο οι ώρες που «ξοδεύεις» με την φυσική σου παρουσία εκεί, αλλά και αυτές (οι ώρες) που αφιερώνεις για να «σταθείς» στο ύψος σου. Και ο προσωπικός χρόνος συνεχώς μειώνεται. . Τρέχεις, τρέχεις και πάλι τρέχεις, αλλά ο χρόνος συνεχώς μειώνεται και εσύ δεν φτάνεις.
Ε, αυτόν τον λίγο χρόνο που έχεις στη διάθεσή σου συνήθως θες να ξεκουραστείς, να πάρεις δυνάμεις για την συνέχεια, να ανασυγκροτηθείς. Δεν έχεις το κουράγιο για ατελείωτες βόλτες, ασταμάτητα ξενύχτια κλπ. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μη «ζεις», να ξεπουλάς το χρόνο σου, τη ζωή σου. Δεν ξέρω αν ακούγομαι απαισιόδος ή απλά αποδίδω την πραγματικότητα, πάντως αυτά είχα να σας πω εν συντομία.
