Οι πανηγυρισμοί της 20/9 κόπασαν. Το τρίτο μνημόνιο, πανταχού παρόν στην ελληνική πραγματικότητα, προαπαιτεί νέα βάρη, νέες θυσίες για τον ελληνικό λαό. Τα ισοδύναμα μέτρα, η κοινωνικά δίκαια εφαρμογή του μνημονίου, η προστασία των αδυνάτων κινδυνεύουν να μείνουν για άλλη μια φορά ατήρητες υποσχέσεις. Η διαδικασία του επείγοντος για το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα διαδέχεται τις υπερεπείγουσες εικοσιτετράωρες διαδικασίες του καλοκαιριού, όταν παραμονή 15ης Αυγούστου πέρασε το χειρότερο μνημόνιο. Μετά απ' αυτά αναρωτιέμαι ευλόγως: Το νομοθετικό σώμα έχει την αρμοδιότητα του ελέγχου ή απλως "συνυπογράφει" τις πράξεις της κυβέρνησης;
Τα νέα 48 προαπαιτούμενα μέτρα σοκ για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης φανερώνουν αρκετές απο τις προεκλογικές ανακρίβειες του ΣΥΡΙΖΑ, με πρώτη και καλύτερη την εξασφάλιση της τριετούς χρηματοδότησης της χώρας, χωρις πρόσθετα μέτρα πέραν των συμφωνηθέντων του καλοκαιριού. Τούτο αποδείκνυεται αναληθές, αφου για να ανόίξει η στρόφιγγα της χρηματοδότησης προς την Ελλάδα, απαιτείται η ψήφιση νέων μέτρων. Εν ολίγοις, δεν θα μείνουμε σώοι και αβλαβείς μέχρι την ολοκλήρωση της τριετίας.
Απο την σκληρή αυτή πραγματικότητα δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε και ασφαλείς εναλλακτικές λύσεις εκτός ευρώ δεν υπάρχουν. Ένα εναλλακτικό, διαφορετικό περιεχόμενο πολιτικής εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου που θα αντιμετωπίζει τις αιτίες του ελληνικού προβλήματος και θα δίδει κίνητρα στο επιχειρείν και την ανάπτυξη δεν είναι κάτι εντελώς ανέφικτο. Ως ανυλοποίητο, ανεφάρμοστο παρουσιάζεται απο εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που λόγω της απροθυμίας τους να στραφούν εναντίον της κομματικής πελατείας, ρίχνουν το βάρος στα μεσαία και τα φτωχά στρώματα του πληθυσμού. Το "νέο", δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζεται σε εξαγγελίες, δια του προέδρου του και πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, όπως: "Θα χτυπήσουμε το πελατειακό κράτος". Στην πράξη, όμως, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαθιδρύει με αργά αλλα σταθερά βήματα το δικό της πελατειακό δίκτυο εξυπηρετήσεων.
Σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν- ή καλύτερα δεν θέλουν- να άρουν τα αίτια της καταστροφής. Η κυβέρνηση, σε συννενόηση με τους εταίρους, εμμένει στην αναπάντεχη υπερφορολόγηση των ιδιοκτητών ακινήτων, των επιχειρηματιών αλλα και όσων έχουν εισόδημα άνω των 12.000 ευρώ. Σε αυτές τις εισοδηματικές κλίμακες ( έως και 30.000 ή και περισσότερα) υπάρχουν και ολόκληρες οικογένειες που δεν θα μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην. Η αντιπολίτευση, διαφωνεί με αυτόν τον παραλογισμό αλλά προτείνει την περιστολή δημοσίων δαπανών, χωρίς να ορίζει ποιές θα είναι αύτες οι δαπάνες. Να απομεμφούν οι επίορκοι, οι παρανόμως διορισθέντες η να την " πληρώσουν " οι σχολικοί φύλακες; Να περικοπούν αδικαιολόγητες κρατικές επιχορηγήσεις στο Μέγαρό Μουσικής η να περικόπουν δαπάνες σε υπέρτατα και ιερά κοινωνικά αγαθά όπως η Υγεία και η Παιδεία; Καλό θα ήταν να διευκρινιστεί η θέση τους.
Το νέο πακέτο με τα προαπαιτούμενα ποινικοποιεί εμμέσως την ατομική ιδιοκτησία. Για παράδειγμα, προνομιούχος θεωρείται ο κληρονόμος ενός οικήματος 100 ετών, με μηδαμινή αγοραστική αξία. Μάλιστα δεν λαμβάνεται υπ' όψιν το εάν αυτο το οίκημα έχει παλαιώσει ή έχει ερειπωθεί. Οι ιδιοκτήτες που εκμεταλλεύονται και ενοικιάζουν τα ακίνητά τους, στοχοποιούνται και καλούνται να πληρώσουν πρόσθετο φόρο. Αναρωτήθηκαν στο Υπουργείο των Οικονομικών, εάν όλες αυτές οι κατηγορίες πολιτών μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους; Πως θα εισπραχθούν αυτοί οι φόροι;
Τα εισοδηματικά δεδομένα των πολιτών δεν ανταποκρίνονται στις νέες, άδικες φορολογικές απαιτήσεις του μνημονίου. Για του λόγου το αληθές, το κράτος δεν θα μπορέσει να εισπράξει αυτούς τους φόρους. Η αδυναμία εισπραξιμότητας προδικάζει την αποτυχία ενός υφεσιακού, αντιαναπτυξιακού προγράμματος.
Το μνημόνιο ακολουθεί την ιδια καταστροφική λογική της υπερφορολόγησης και του εξανδραποδισμού των φτωχών στρωμάτων . Η πολιτική αυτή ανακυκλώνει διαρκώς την ύφεση και δημιουργεί συνθήκες μαζικής φτώχειας και ανεργίας.
Εάν δεν υλοποιηθούν πραγματικές μεταρρυθμίσεις, η χρεωκοπία θα επέλθει εντός του προγράμματος. Γι' αυτό το λόγο, προτείνεται η αντικατάσταση των υφεσιακών μέτρων απο μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση, επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων, δημιουργία σταθερού και φιλικού προς το "επιχειρείν" φορολογικού συστήματος. Μόνον με τέτοιου είδους πολιτικές μπορούμε να ξεφύγουμε απο το σκληρό καθεστώς δανεισμού και συνεχούς εποπτείας και όχι με την διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.
