Η νέα ρύθμιση του άρθρου 15 του Ν.4194/2013, θέλει τους αποφοίτους Νομικής ιδιωτικών πανεπιστημίων τα οποία συνεργάζονται με ξένα, να μπορούν να ασκήσουν το επάγγελμά τους, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη αναγνώριση του πτυχίου τους .
Η αλλαγή ξεκίνησε ήδη από τους δικηγόρους και σύμφωνα με τροποποίηση του υπουργού Δικαιοσύνης, Χαράλαμπου Αθανασίου, που ψηφίστηκε στη Βουλή, για να εναρμονίζεται πλέον η νομοθεσία με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, οι απόφοιτοι των νομικών σχολών θα εγγράφονται πλέον στους δικηγορικούς συλλόγους με απλή προσκόμιση πτυχίου και χωρίς την αναγνώριση του ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ), που ήταν ως τώρα απαραίτητα. Κατ’ επέκταση, οι κάτοχοι πτυχίου Νομικής ευρωπαϊκών πανεπιστημίων ή κολεγίων που συνεργάζονται επίσημα με ευρωπαϊκά ΑΕΙ, θα μπορούν να εγγράφονται στα βιβλία ασκουμένων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδικασία που ισχύει και για τους πτυχιούχους των ελληνικών Νομικών σχολών. Παράλληλα, μετά την πρακτική άσκηση των 18 μηνών, θα συμμετέχουν στον πανελλήνιο διαγωνισμό υποψήφιων δικηγόρων και οι επιτυχόντες θα έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν το διορισμό τους στο δικηγορικό σύλλογο του πρωτοδικείου που επιθυμούν. Εν ολίγοις, η νέα αυτή τροποποίηση οδηγεί σε πλήρη εξομοίωση του πτυχίου Νομικής ενός κολεγίου με το πτυχίο των Νομικών σχολών της Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Θράκης.
Μάλιστα, εκτός από τους δικηγόρους, ανάλογη ρύθμιση θα ψηφιστεί σύντομα για να «ανοίξουν» και άλλα επαγγέλματα ανωτέρων σχολών, όπως αυτό του μηχανικού, του ιατρού κτλ.
Μια τέτοια εξομοίωση οδηγεί σε υποβάθμιση των πτυχίων των ελληνικών πανεπιστημίων. Πως είναι δυνατόν να πεισθούμε ότι οι προϋποθέσεις των 18.000+ μορίων που απαιτείται να γράψει κάποιος στις πανελλήνιες εξετάσεις προκειμένου να περάσει σε κάποια από τις τρεις Νομικές της χώρας μας, αλλά και των δύσκολων εξετάσεων εντός Νομικής σχολής, είναι οι ίδιες με τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να περάσεις και να αποφοιτήσεις από μια «αμιγώς ιδιωτική Νομική» ;;;!!!!!! Ίσως στην τελευταία αυτή περίπτωση η μοναδική προϋπόθεση να είναι τελικά η οικονομική ευημερία της οικογένειας του επίδοξου σπουδαστή Νομικής, η οποία θα αναλάβει να πληρώσει τα δίδακτρα.
Αλίμονο στους νέους που διαθέτουν και την ευφυΐα και το πείσμα και τις γνώσεις για να ασκήσουν το επάγγελμα του δικηγόρου και κατάφεραν να αποφοιτήσουν από το δημόσιο πανεπιστήμιο. Αυτοί δηλαδή επειδή δεν είχαν την απαραίτητη οικονομική στήριξη από το σπίτι τους θα αναγκαστούν να έχουν τις ίδιες ακριβώς επαγγελματικές ευκαιρίες με τα πιο ευνοημένα παιδιά;; Τα έδωσαν όλα για να περάσουν στη Νομική μέσω πανελλαδικών εξετάσεων αλλά και για να πάρουν το πτυχίο τους, κι όμως…
Ας αφήσουμε όμως το ηθικοκοινωνικό κομμάτι της προαναφερθείσας αλλαγής και ας περάσουμε στις φλέγουσες πρακτικές συνέπειες.
Αναρωτιέμαι… τα μαθήματα που θα διδάσκονται τα παιδιά των κολεγίων θα είναι τα ίδια με αυτά που διδαχθήκαμε εμείς ως φοιτητές Νομικής στο δημόσιο πανεπιστήμιο; Και δεν αναφέρομαι στο Συνταγματικό ή στο Διοικητικό Δίκαιο που θεωρούνται πιο βατά. Μιλάω για πιο «βαριά» μαθήματα όπως οι Πολιτικές και Ποινικές Δικονομίες, ή οι Ασκήσεις Εμπορικού, Αστικού, Ποινικού Δικαίου, συμπεριλαμβανομένων και των αντίστοιχων Δικονομικών κλάδων . Με τον χαρακτηρισμό «βαριά» δεν αναφέρομαι μόνο στην ύλη και στον όγκο των εν λόγω μαθημάτων, αλλά και στο βαθμό δυσκολίας τους, στην εμβάθυνση των δυσνόητων και ομολογουμένως σύνθετων εννοιών που αυτά περιλαμβάνουν.
Σε απλά ελληνικά, ο φοιτητής που εξετάστηκε μόνο στις Αρχές Εμπορικού ή Αστικού Δικαίου θα είναι ένας εξίσου αποτελεσματικός δικηγόρος με εκείνον που διδάχτηκε τα παραπάνω μαθήματα (Δικονομίες, Ασκήσεις κτλ), εξετάστηκε σε αυτά και τα πέρασε;
Και βασικά τι θα πει «Αρχές»; Ή ξέρεις όλο το φάσμα του εμπορικού δικαίου (ασφαλιστικό, εταιρίες, πτωχευτικό κτλ) και του αστικού (ενοχικό, εμπράγματο, οικογενειακό, κληρονομικό) ή δεν το ξέρεις. Η γνώση φίλοι μου δεν είναι ούτε επιλεκτική ούτε μεμονωμένη ούτε επιφανειακή. Σε καμία επιστήμη, πόσο μάλλον στη Νομική επιστήμη, που το εύρος των τομέων που καλύπτει είναι τεράστιο και πολύπλευρο. Κι επίσης κανένας τομέας Δικαίου δεν υπάρχει ξεχωριστά και αυτοτελώς από τους υπόλοιπους. Όλοι βρίσκονται σε μια σχέση αντιστοιχίας μεταξύ τους και στην πράξη τουλάχιστον λειτουργούν συνδυαστικά.
Ο σκεπτικισμός μας λοιπόν είναι εύλογος και δεν περιορίζεται μόνο στο ηθικό επίπεδο αλλά επεκτείνεται και στο γνωστικό επίπεδο των «κολεγιακών Νομικών». Είναι δυνατόν να υποβαθμίζονται σε τέτοια έκταση τα πτυχία των πανεπιστημίων, μέσα από κολέγια, πανελλήνιες εξετάσεις και εμείς οι δικηγόροι να μην υπερασπιζόμαστε καθόλου όχι κατ'αποκλειστικότητα των επαγγελματικό μας τομέα, αλλά και το γνωστικό μας αντικείμενο. Τι νόημα είχε για μένα, για το Σπύρο και για εσάς να δώσουμε πανελλαδικές, να περάσουμε, να βγάλουμε 4 χρόνια και 50 μαθήματα, να φύγουμε με ψυχολογικά και να δώσουμε εξετάσεις ενώ υπήρχε πολύ ευκολότερος δρόμος;
Και τέλος πάντων, η Νομική δεν είναι ούτε σχέδιο μόδας, ούτε ψυχολογία, ούτε marketing, ούτε public relations, ούτε διοίκηση επιχειρήσεων, ούτε οικονομικά (αν και απαιτείται πρακτική σκέψη για την επίλυση πρακτικών ζητημάτων στην εξεταστική), ούτε τίποτα από όλα αυτά εν γένει, τα οποία λίγο ή πολύ εφαρμόζονται ομοίως παντού. Αυτά που διδάσκονται στο ΔΠΘ, στο ΑΠΘ κ στο ΕΚΠΑ δεν διδάσκονται πουθενά αλλού στο κόσμο, και αντιστρόφως. Υπάρχουν εγγυήσεις για τα ιδιωτικά κολέγια;
Είναι επιστήμη με όλη τη σημασία της λέξεως και μάλιστα συνεχώς διευρυνόμενη και εξελισσόμενη, που ξεκίνησε ως Ρητορική. Καμία Νομική δεν διδάσκει τα ίδια, και σίγουρα όχι μέσα σε τρία χρόνια. Μην τα καταστρατηγούμε όλα.
Εκτός από νομικές γνώσεις αποκτάμε και νομικό τρόπο σκέψης εντός Νομικής, αυτό που ονομάζουμε χαρακτηριστικά «δικανικό συλλογισμό» και φυσικά είναι διαφορετικός για κάθε τομέα δικαίου (αλλιώς θα αντιμετωπίσεις μια αστική διαφορά και αλλιώς θα επεξεργαστείς ένα ζήτημα ποινικής φύσεως).
Βέβαια στην πράξη θα φανούν όλα. Ο επαγγελματικός στίβος για ένα δικηγόρο είναι πολύ σκληρός κι ο ανταγωνισμός του επαγγέλματος ανεξάντλητος και ανελέητος. Η τροποποίηση αυτή είναι πλέον γεγονός. Απομένει μόνο να δούμε αν τα δικηγορικά γραφεία, οι δικηγορικές εταιρίες και οι δημόσιοι οργανισμοί θα επιλέξουν να συνεργαστούν με έναν πλήρως καταρτισμένο και άρτια ενημερωμένο δικηγόρο ή με έναν «δικηγόρο κολεγίου». Αν ο τελευταίος είναι σε θέση να ανταγωνιστεί και, γιατί όχι και να ξεπεράσει τον πρώτο, τότε είστε κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι μελλοντικοί συνάδελφοι της ιδιωτικής Νομικής να συνυπάρξετε επαγγελματικά με τους δικηγόρους όπως τους ξέραμε πάντα. Το ερώτημα είναι… είστε σε θέση;
”Αυτά που διδάσκονται στο ΔΠΘ, στο ΑΠΘ κ στο ΕΚΠΑ δεν διδάσκονται πουθενά αλλού στο κόσμο, και αντιστρόφως”. Τι λέει ρε μπάρμπα… Διεθνές δίκαιο δεν διδάσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο; Ευρωπαϊκό δίκαιο δεν διδάσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο; Διοικητικό δίκαιο που είναι copy paste απο το ανιστοιχο Γαλλικό δεν διδάσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο; Το Ιδιωτικό δίκαιο που είναι copy paste του αντίστοιχου Γερμανικού δεν διδάσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο; Και γιατί δεν μπορούν ιδιωτικά πανεπιστήμια να έχουν τον ίδιο κύκλο σπουδών με τα δημόσια. Τι το απαγορεύει; Και γιατί ένα αποτυχημένο σύστημα εκπαίδευσης πρέπει να απογορεύει την πρόσβαση σε νέους που δεν ήταν εξαιρετικοί μαθητές να σπουδάσουν νομικά; Δεν το κατάλαβα; Γνώμη μου είναι ότι κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν και άλλα ιδρύματα νομικής στην ελλάδα. όχι μόνο τρία. και η πρόσβαση να είναι ελέυθερη στα πλαίσια του Ιταλικού και του Γαλλικού συστήματος. Αφού δεν το έχουμε αυτό ας αφήσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια πιστοποιημένα απο το κράτος βάση κριτηρίων να δίνουν πτυχία. Ποιό το πρόβλημα; Τί το μεμπτό σε αυτό; Και γιατί απαραίτητα ένας καλός μαθητής θα γίνει και καλός δικηγόρος ή καλός δικαστής ή συμβολαιογράφος; Τα μυαλά σας και μία λύρα με τις μπούρδες επιχειρήματα που έχετε! Σπουδαίοι νομικάριοι και ταλαντούχοι δικηγόροι!
Δεν είναι θέμα μεμπτού και μη. Το θέμα, κατά την άποψή μου είναι πως αυτός που πετυχαίνει μέσω των πανελλαδικών να εισαχθεί σε μια εκ των νομικών σχολών στην Ελλάδα έχει το τεκμήριο πως θα υπάρξει επιμελής φοιτητής και το σημαντικότερο πως θα προσπαθήσει να εμβαθύνει στο τομέα. Βέβαια εννοείται πως αυτό δεν ισχύει για όλους γιατί κάποιοι δεν γνωρίζουν τα βασικά ( π.χ. αν υφίσταται <Ένωση Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ή έχει μετονομαστεί σε Ευρωπαϊκή Ένωση). Εφόσον λοιπόν υφίσταται το σύστημα των αν μη τι άλλο εξαντλητικών πανελληνίων, αυτός που έχει θέσει ως πραγματικό στόχο τη νομική δεν έχει παρά να προσπαθήσει να τα καταφέρει σ' αυτές γιατί μη μου πείτε πως είναι δύσκολες για ένα μυαλό που θέλει να ασχοληθεί με την απαιτητική επιστήμη(όχι από την οπτική του περιεχομένου της ύλης, σαφώς καμία ταύτιση ή έστω σχετικότητα αλλά ας πούμε πως οι πανελλήνιες σε σχέση με την ακαδημαϊκή ύλη τελούν υπό τη σχέση δημοτικού- λυκείου), αν δεχθούμε πως αποτελεί επιστήμη, της νομικής…Στη τελική αυτός που προσπάθησε πρέπει να δικαιώνεται σε ένα σύστημα αξιοκρατίας.
Υγ. Η ύλη που διδάσκεται στις ελληνικές νομικές σχολές δεν είναι αντιγραφή άλλων αντίστοιχων ξένων χωρών απο την άποψη της πιστής αντιγραφής γιατί απλά το ελληνικό δίκαιο αποτελεί κράμα πολλών διαφορετικών ξένων έννομων τάξεων..επομένως για ποιά αντιγραφή μιλάμε όταν το ίδιο το ελληνικό δίκαιο δεν είναι αυθύπαρκτο. Ένα πράγμα που ίσως είναι σωστό να ειπωθεί σχετικά είναι η σχετικότητα της ακαδημαϊκής γνώσης και της πρακτικής εφαρμογής αυτής στην επαγγελματική σταδιοδρομία ενός νομικού ( προσωπικά νομίζω πως απέχουν).
Αγαπητή Αλεξάνδρα,
Η αξιοκρατία δεν σταματάει στο Λύκειο. Δεν σημαίνει ότι πρέπει ένας καλός μαθητής εφόρου ζωής να αντιμετωπίζετε πιο αξιοκρατικά επειδή ήταν καλός μαθητής στα 18 του. Και στο κάτω για τι αξιοκρατία μιλάς όταν μεγάλος αριθμός φοιτητών τη νομικής έχει αποφοιτήσει απο ιδιωτικά Λύκεια που προετοιμάζουν τους μαθητές τους πολύ καλύτερα απο τα Δημόσια. Νομίζω ότι το βλεπεις πολύ μονόπλευρα το θέμα. Γιατί δεν κοιτάς τι γίνεται σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες τις Ευρώπης; Κατά τη γνώμη μου οι πανελλήνιες εξετάσεις κατά τον νέο κώδικα είναι ένα πολύ δίκαιο σύστημα για να αξιολογηθεί η κατάρτιση κάθε πτυχιούχου να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα. Βέβαια υπάρχει και η ηλίθια απόφαση των ΔΣ ότι πτυχιούχοι εξωτερικού και κολλεγίων πρέπει να δίνουν διπλές εξετάσεις (απορώ και για την νομιμότητα αυτού του μέτρου). Double standards δηλαδή γιατί και καλα δεν μας φτάνει η εγγύηση των πανελλήνιων εξετάσεων αλλά ο πραγματικός λόγως είναι να δημιούργησουν barriers to entry στο επάγγελμα. Η γερουσία που τα ξέρει όλα βλέπεις…
Υ.Γ. Οι βασικές αρχές του ελληνικού δικαίου είναι αντιγραφή άλλων συστημάτων κατα βάση του Γερμανικού και Γαλλικού δικαίου (αν και βεβαίως υπάρχει και επιρροή άλλων δικαίων όπως προσφάτως το αγγλοσαξονικό κυρίως σε σχέση με νέες μορφές συμβάσεων). Δεν αναφέρομαι σε ειδικές διατάξεις που φυσικά διαφέρουν απο χώρα σε χώρα αλλά τις γενικές δικαιικές αρχές. Αν δεχθούμε ότι η νομική επιστήμη έχει σύνορα τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι δεν είναι επιστήμη. Και αυτός είναι ένας επιπλέον λόγως που δεν θα πρέπει να αφαιρείς το δικαίωμα σε ένα πτυχιούχο κολλεγίου να μπορεί να εξεταστεί στις δικηγορικές εξετάσεις με ίσους όρους με τον απόφοιτο των δημοσίων ελληνικών πανεπιστημίων.
Οι πανελλαδικές εξετάσεις εισαγωγής σε ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην πραγματικότητα δεν είναι εξετάσεις αλλά Διαγωνισμοί κατά τους οποίους αυτοί που λαμβάνουν μεγαλύτερη βαθμολογία έχουν την προτίμηση από τα ιδρύματα και την προτεραιότητα εισαγωγής στις σχολές που οι υποψήφιοι έχουν επιλέξει. Η αποτυχία εισαγωγής κάποιου που έλαβε 15/20 δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της αυτής σχολής εν συγκρίσει με κάποιον που έλαβε 19/20, αλλά απλώς οι θέσεις της συγκεκριμένης σχολής είναι περιορισμένες και οι κατά όνομα “εξετάσεις” είναι μια αρκετά καλή και εφικτή μέθοδος επιλογής. Συνεπώς δεν πρέπει να οδηγούμε σε εκπαιδευτικό αδιέξοδο αυτόν που επέτυχε χαμηλή βαθμολογία (πχ 15/20) επειδή οι τρεις σχολές που υπάρχουν, διαθέτουν εκ των πραγμάτων περιορισμένο αριθμό εισακτέων και μεγάλο αριθμό υποψηφίων φοιτητών, απαγορεύοντας την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, διότι και αυτός έχει τις ικανότητες να ανταπεξέλθει στις αυτές σπουδές.
Κάνετε πολύ μεγάλο λάθος ! Η ίδια ύλη διδάσκεται και στα ιδιωτικά και στα δημόσια ! Και στην τελική δεν μπορώ να καταλαβώ τον εξής συλλογισμό ότι “Αυτοί δηλαδή επειδή δεν είχαν την απαραίτητη οικονομική στήριξη από το σπίτι τους θα αναγκαστούν να έχουν τις ίδιες ακριβώς επαγγελματικές ευκαιρίες με τα πιο ευνοημένα παιδιά;; ” Συγνώμη; Τα περισσότερα παιδιά που βρίσκονται στα ιδιωτικά ,και το λέω απο προσωπική μου εμπειρία , δεν ανήκουν στις οικόγενεις που έχουν την οικονομική δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά ! Μόνο αυτές οι οικογένεις γνωρίζουν πως τα βγάζουν πέρα. Απλά γνωρίζουν το όνειρο των παιδιών τους και προσπαθούν να το πραγματοποιήσουν ακόμα και με μια τέτοια οικονομική επιβάρυνση ! Δεν λέω υπάρχουν και εξαιρέσεις! Αλλά και τα παιδιά στα ιδιωτικά διαβάζουν ..Δεν παιρνουν πτυχία με τα λεφτά τους , όπως ακούγεται! Και τα παιδιά στα ιδιωτικά μένουν σε μαθήματα ..και τα παιδιά στα ιδιωτικά κάνουν μαθήματα ,όταν τα δημόσια κάνουν απεργίες και ο μεγαλύτερος αριθμός των φοιτητών βρίσκεται στις καφετέρειες! Και τα παιδιά απο ιδιωτικό έδωσαν πανέλληνιες ,αλλά δεν πέρασαν ..Είχαν και αυτοί το ίδιο όνειρο με τα παιδιά που σπουδάζουν σε δημόσιο! Απλά δεν άφησαν τον όνειρο τους και βρήκαν αυτό τον τρόπο να σπουδάσουν αυτό που πάντα αγαπούσαν ..Την ΝΟΜΙΚΗ! Και ναι γιατί να μην έχουν την ίδια αντιμετώπιση ..;; και αν το θέτετε έτσι γιατί να πάρουν καποιον απο το δημόσιο ; Μπορεί αυτός απο δημόσιο να μην έχει την ιδιες γνώσεις απο τον άλλον που βγήκε απο ιδιωτικό .. Ολα αυτά θα αποδειχτουν στο τέλος !
Να θέσω ένα διαφορετικό ερώτημα; Εάν ένας άνθρωπος για διάφορους λόγους δεν κατάφερε να δώσει καν πανελλήνιες… και πλέον στα τσάντα φεύγα αποφασίσει ότι θέλει να σπουδάσει νομική θεωρείτε ότι δεν έχει το δικαίωμα; Ένας οικογενειάρχης με τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του ενήλικα θεωρείτε ότι είναι λογικό να δώσει πανελλήνιες; Από την στιγμή που στη χώρα μας δεν υπάρχει ανοιχτή παιδεία για όλους και όλα έχουν 2 μέτρα και 2 σταθμά δεν είναι λογικό να ανοίγει ο χώρος στα ιδιωτικά ιδρύματα; Όσων αφορά το επίπεδο σπουδών των ελληνικών πανεπιστημίων δεν μπορώ να καταλάβω με ποια κριτήρια είναι ανώτερο σε σχέση με τα ιδρύματα του εξωτερικού- δηλαδή μόνο στην Ελλάδα έχουμε σωστό σύστημα δικαίου και άξιους εκπροσώπους αυτου;
γεια σας θελω να ρωτησω ποτε ξεκινανε οι εγραφες
Εν ολίγοις, επειδή κατά τα σχολικά μου χρόνια είχα την τάση να διαβάζω κυρίως τα μαθήματα που μου κινούν το ενδιαφέρον και να παραμένω μέτριος στα υπόλοιπα, βγάζοντας ένα Μ.Ο. γύρω στο 15 – 16, θα πρέπει να μου στερηθεί εφ’ όρου ζωής το δικαίωμα της δεύτερης ευκαιρίας;
Επιπλέον, καθώς η κατεύθυνση στην οποία άνοικα δε μου επιτρέπει να συμμετάσχω σε πανελλήνιες εξετάσεις για είσοδο σε νομική σχολή, παρά μόνο σε σχολές σχετικές με την κατεύθυνσή μου, γνωρίζετε ότι θα πρέπει να επαναλάβω την Β’ και την Γ’ λυκείου εκ νέου;
Με συγχωρείτε όμως επιπλέον δύο χρόνια από την ζωή μου δε θα ήθελα να τα στερηθώ. Εάν είσαι πτυχιούχος μπορείς με κατατακτήριες εξετάσεις του Δεκεμβρίου να μπεις σε νομική σχολή, αν δεν απατόμαι διατίθεται το 10% των θέσεων.
Στο σενάριο όμως ότι κάποιος μπορεί να μην είναι κάτοχος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να μην έχει το δικαίωμα της συμμετοχής σε κατατακτήριες εξετάσεις, γιατί να μη του δίνεται η ευκαιρία να εκπληρώσει τον στόχο του (ή όνειρο) δια μέσου ενός ιδιωτικού εκπαιδευτικού ιδρύματος;
Επίσης να τονίσω, βάση των όσων αναφέρατε περί εισαγωγής μέσω πανελληνίων, πως μπορεί μεν σε αρκετά κολλέγια η εισαγωγή να είναι σχετικά εύκολη, αυτό δε σημαίνει όμως πως είναι εξίσου εύκολη ή γενικά εύκολη και η αποφοίτηση. Μην ξεχνάτε πως τα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα κρίνονται άμεσα από τα επιτεύγματα των αποφοίτων τους, με αποτέλεσμα οι αξιολόγηση πολλές φορές να είναι ακόμα πιο σκληρή σε σχέση με αυτή των αντίστοιχων δημοσίων ιδρυμάτων, καθώς και οι εργασίες που δίνονται να είναι πιο απαιτητικές.
Εν ολίγοις, η προσωπική μου κρίση με βρίσκει πως η επίθεση που γίνεται έναντι των ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ίσως οφείλεται περισσότερο στον εν δυνάμει “κίνδυνο” της αύξησης του ανταγωνισμού. Έχοντας συνεργαστεί τόσο με δικηγόρους από δημόσια ιδρύματα όσο και από ιδιωτικά, έχω να πω πως ένας καλός δικηγόρος θα είναι καλός ασχέτως της προέλευσής του.
Επομένως, δε συντρέχει λόγος ανησυχίας, αν μπει κάποιος σε κολλέγιο, δε σημαίνει αυτομάτως πως θα προστεθεί στον ανταγωνισμό σας, εν αντιθέση, καθώς θεωρείτε τον εαυτό σας ανώτερο σε γνώσεις λόγω της αποφοίτησής σας από δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα, τότε λογικά θα έχετε κάθε δυνατότητα να αυξήσετε τον πήχη της δυσκολίας του ανταγωνισμού ώστε αυτό να αντικατοπτρίζεται και στο ευρύ εξωτερικό περιβάλλων.
Τέλος, κάτι που ίσως να μην έχετε σκεφτεί, ή να μην το έχετε διανοηθεί καν, υπάρχουν άνθρωποι που σπουδάζουν σε δημόσιο ΑΕΙ στα οικονομικά και παράλληλα και σε ιδιωτικό κολλέγιο στις νομικές επιστήμες, γιατί, όπως προανέφερα, κατά τη διάρκεια των σχολικών τους ετών, αφενός δεν ήξεραν τι θέλουν να επαγγέλονται, αφετέρου δεν ήταν μαθητές του 18 – 19. Πλέον στα 30 η εξοικονόμηση χρόνου αποτελεί ζωτική σημασία, και μιας και απαγορεύεται η παράλληλη φοίτηση σε δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της ημεδαπής, όπως προβλέπεται από το άρθρο 2 § 9 του Ν. 1771/1988, το ιδιωτικό κολλέγιο αποτελεί μια πολύ καλή εναλλακτική, η οποία προφανώς και κοστίζει.