Ανέκαθεν αλλά κατα κύριο λόγο στην σύγχρονη κοινωνία, της επικράτησης της μαζικής κουλτούρας κατα Μαρκούζε, των <<μηχανοποιημένων>> κοινωνικών σχέσεων, πολλοί άνθρωποι δεν αντικρίζουν τον συνάνθρωπο ως φορέα αξιοπρέπειας παρα μόνον ως μια υλική οντότητα.
Στην ζωή μας έχουμε συναντήσει και συναναστραφεί κακεντρεχείς, μισαλλόδοξους, κομπλεξικούς, υλιστές ή την χείριστη περίπτωση του συνδυασμού όλων αυτών των αρνητικών χαρακτηριστικών που δημιουργεί ένα εξόχως αρνητικό μείγμα προσωπικότητας. Ειδικότερα, ο υλιστής μεταμορφώνεται σε τέτοιο σημείο που απορρίπτει και τους πιο αγαπημένους του ανθρώπους, εάν και εφόσον δεν έχει να αποκομίσει κάποιο <<υλικό>> όφελος απ' εκείνους. Όντας αλαζόνας, υπερ-ατομικιστής και νάρκισσος αποδομεί τις αυθεντικές, παναθρώπινες αξίες και αρετές όπως: τον ανθρωπισμό, τον αλτρουισμό, την κοινωνική παιδεία, την δια βίου μάθηση και την ευρύτερη καλλιέργια. Κατα βάθος. όμως, πρόκειται για τον πλέον ανασφαλή άνθρωπο που επειδή στερείται αξιών και αρετών, επιδεικνύει μανιωδώς τα υλικά αγαθά που έχει στην κατοχή του. Επιπρόσθετα, δεν βιώνει καμία αίσθηση πλήρωσης-ολοκλήρωσης και ωσάν αδιφάγο επιζητεί ακόμα περισσότερα. Ο άκρατος υλιισμός φθείρει ψυχικά και πνευματικά τον άνθρωπο, μετατρέποντάς τον σε ένα άβουλο όν, πρόθυμο ακόμα και να <<εγκληματίσει>> προκειμένου να επιτυχεί αυτό που επιθυμεί.
Στην Ελλάδα, ο παραπάνω τύπος ανθρώπου συναντάται στους <<νεόπλουτους-νεοέλληνες>>.
Καθ' όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, τέτοιου είδους άνθρωποι κυριάρχησαν σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, προκαλώντας ουσιαστικά την χρεωκοπία, είτε φοροδιαφεύγοντας, είτε ληστεύοντας τα δημόσια ταμεία. Ακόμα και στην τωρινή συγκυρία, όσοι εξ' αυτών δεν έχουν πληγεί απο την ύφεση, επιδεικνύουν ένα περισσότερο σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο, αδιαφορώντας για τα τρία εκατομμύρια των φτωχών και το ένα μισο εκατομμύριο των ανέργων.
Σύμπτωμα του <<νεοφιλελευθερισμού>> ή έλλειμα στοιχειώδους κοινωνικής-πολιτειακής παιδείας; Μάλλον και τα δύο μαζί. Το σίγουρο είναι πως με αφορμή την κρίση, οφείλουμε να επανορίσουμε τις αξίες μας, αντικρίζοντας τον συνάνθρωπο μας, ως προσωπικότητα και φορέα αξιοπρέπειας και μόνον. Στο σημείο αυτό, η Πολιτειακή Παιδεία έρχεται να διαδραματίσει έναν αποφασιστικό ρόλο, αυτόν της δημιουργίας ενός νέου, υπεύθυνου, ενεργού και ενήμερου πολίτη.
Στην εποχή μας, υπάρχουν πλείστα παραδείγματα ανθρώπων που αποδεικνύουν εμπράκτως την κοινωνική τους αλληλεγγύη, απο τις γιαγιάδες στην Μυτιλήνη μέχρι και τα συσσίτια των δήμων. Ας έχουμε ως πρότυπο, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και δράσεις και ας τις ενισχύσουμε, όσο μπορούμε.
