Πήγα και εγώ να δω το "Only Lovers Left Alive", ανεξάρτητη ταινία, μικρού budget (7εκατ) για να μην με κοροϊδεύετε ότι όλο βλέπω Guardians of the Galaxy και Batman !!! Οπότε είδα αυτό το σκοτεινό, ρεαλιστικό και μελαγχολικό ταινιάκι, με τυπάδες ντυμένους στα μαύρα που δεν είχαν καμία σχέση με το Batman ντάξει; Ήταν σχετικά καλή πάντως, δεδομένου και του budget αλλά και του γεγονότος ότι οι βρικόλακες όπως και να το κάνουμε είναι πολύπαιγμένοι αυτή τη δεκαετία ( fucking Twilight). Οι ήρωες μας ξεκινούν από το μελαγχολικό Detroit για να φτάσουν στην πιο ζωηρή Μεσόγειο, έχοντας μάθει να ανακατεύονται με το πλήθος.
Η μουσική/αισθητική. Γενικά η μουσική επένδυση ήταν από επιλογές των δεκαετιών '50-80, αλλά και καινούργια κομμάτια εμπνευσμένα από εκεί. Η ταινία είχε ελάχιστο CGI (Computer Generated Image). Hell, δεν είχε καθόλου. Ούτε σε κάνει να περιμένεις σκηνές μάχης, καθώς το main story δεν είναι αυτό. Το main story ακολουθεί την ψυχολογία του Loki ( ο Adam σε αυτή τη ταινία) ο οποίος φαίνεται να μην αντέχει άλλο, να νοσταλγεί παλαιότερες εποχές, και να μην μπορεί να συμβιβαστεί με την παρούσα φάση. Δεν γουστάρει ανθρώπους, δεν γουστάρει βρικόλακες, δεν γουστάρει εσένα προσωπικά.
Το cast. Ο Loki, η κακιά από τη Narnia και ο John Hurt ( V for Vendetta, Indy 4) μπορούν να παίξουν τελικά. Ντάξει για τον John Hurt το ξέραμε, συνήθως δεν τον καταλαβαίνω για τα πρώτα δέκα λεπτά που τον βλέπω στην οθόνη. Αλλά ο Loki και η White Witch; Κοίτα να δεις. Ο Loki ακολουθεί ένα λίγο πιο emo βρικόλακα που θεωρεί την ύπαρξη του στην καλύτερη βαρετή, έχει αυτοκτονικές τάσεις και προτιμάει την ησυχία του. Η White Witch ακολουθεί μια πιο λογική οδό, δεν είναι over the top, αλλά
βλέπεις και στους δύο πως υπάρχει ένα πέπλο ψυχρότητας, βαρεμάρας και ψυχραιμίας που δικαιολογείται από την ύπαρξη τους για 400 χρόνια. Φαίνεται και οι ίδιοι να έχουν πειστεί ότι είναι βρικόλακες και πως δεν έχει νόημα να πολυσκέφτεσαι τι θα κάνεις στο μέλλον (εκτός από την τροφή) αφού το μέλλον είναι άπειρο. Κάτι τέτοιο δεν το βλέπεις σε άλλες ταινίες, πέρα από τον κλασσικό Dracual 1931 και 1973 όπου ο τύπος είναι απλά ένα εκλεπτυσμένο τέρας, παρά άνθρωπος. Στα πιο πρόσφατα franchise συνήθως φαίνεται πως οι βρικόλακες έχουν κίνητρα πέρα από την επιβίωση τους (Twilight, Dracula Untold) ή έστω ανθρώπινα στοιχεία μέσα τους ( Interview with a Vampire). Εδώ σε κάνουν να ξεχνάς πως είναι άνθρωποι και πως όλα τους τα κίνητρα είναι σαφώς φιλτραρισμένα από την επιβίωση. Ο Loki (Adam στην ταινία) ψήνεται για παλιές κιθάρες κτλ κτλ αλλά τις αφήνει όταν τίθεται ζήτημα επιβίωσης. Γουστάρει την μουσική αλλά δεν εμφανίζεται στο κοινό (οκ, αυτό είναι και μέρος του χαρακτήρα του). Με λίγα λόγια βλέπεις τα βασικά κίνητρα και τα υποκίνητρα των πρωταγωνιστών, κάτι που δεν θα γινόταν ποτέ αν την ταινία σκηνοθετούσε ο Zack Synder. ΜΠΟΥΜ !!!!!
Η '90λικη πλοκή. Δεν μπορώ να πω ότι είχε πολύ συγκεκριμένη πλοκή, απλά αποκαλύπτονταν η ζωή τους και τα προβλήματα τους, τα οποία καταπολεμούν συνήθως, με το κύριο στη συνέχεια να γίνεται η επιβίωση. Έτσι γνωρίζουμε περισσότερο τους πρωταγωνιστές μας, τους φόβους και τα κίνητρα τους. Εεεε τι θέλετε τώρα με έπιασε η νοσταλγία μου!!! They dont make movies like they used to !
Η αρχή. Κυριολεκτικά στην αρχική σκηνή είχα γατζωθεί από την καρέκλα μου και έλεγα "What the fuck βλέπω;". Βλέπεις του τρεις κεντρικούς χαρακτήρες να βρίσκονται σε τρία διαφορετικά δωμάτια να γεμίζουν ένα ποτήρακι αίμα ο καθένας και να το πίνουν συγχρονισμένα. Oh my GOD! Τι να είναι; Να είναι κάποια μυστικιστική οργάνωση; Να είναι άνθρωποι-βρικόλακες (είναι νόσος, μπούμ!); Να είναι κάποια περίεργη θρησκευτική σέκτα; Εντάξει στη συνέχεια αποκαλύπτεται ότι είναι βρικόλακες και ξενέρωσα λίγο. Αλλά είναι μια από τις λίγες ταινίες που με ιντρίγκαρε τόσο πολύ, και παρότι η επεξήγηση δεν με ικανοποίησε πλήρως, η αίσθηση της περιέργειας αξίζει από μόνη της.
Ο τίτλος. Μέχρι το τέλος σκεφτόμουν "και που σκατά κολλάει τελικά ο τίτλος;". Μήπως είναι ότι το κεντρικό ζευγάρι της ιστορίας θα παραμείνει ζωντανό. Βλέπω την τελευταία σκηνή και το ξανασκέφτομαι. Μετά κάνει για 30 δευτερόλεπτα "Ohhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh, thats why".
Ένα στιλιστικό πείραμα. Όπως και να το κάνουμε, και εν όψει του μικρού budget η ταινία βασιζόταν περισσότερο στις αισθητικές της επιλογές (μουσικές και οπτικές) παρά στην πλοκή ή στα εφέ της. Χρησιμοποιεί ένα πολυπαιγμένο κομμάτι της pop κουλτούρας, τους βρικόλακες, και επιλέγει να μας δείξει την ψυχοσύνθεση ενός βρικόλακα και όχι αυτό :
Είναι ένα ενδιαφέρον πείραμα που όπως φαίνεται πέτυχε απόλυτα, είτε δημιουργόντας νοσταλγία στους μεγαλύτερους (όποιος την είδε τέλος πάντων) αλλά και περιέργεια στους νεώτερους ( όποιοι το είδαν τέλος πάντων). Μοιάζει με ένα ατελείωτο....ταξίδι στο χρόνο; Όχι ακριβώς αυτό, σαν ταξίδι στην αιωνιότητα, χωρίς να την βλέπεις στην πραγματικότητα. Τα casual references σε εποχές μεταμεσαιωνικές σου δίνει την αίσθηση πως όλες οι εποχές παίζουν, πως απλά βλέπουμε ένα μικρό απόσπασμα του ταξιδιού των πρωταγωνιστών στην αιωνιότητα.
Overall. Μια πολύ καλή προσπάθεια, με εξαιρετικά χαμηλό budget που αξίζει να την προσέξετε. Βέβαια μην την δείτε το βράδι που σας χώρισε το άγορι/κορίτσι σας, μπορεί να σας ρίξει επικίνδυνα. Επίσης αν είστε emo, μην το δείτε. Αν έχετε αυτοκτονικές τάσεις, μην το δείτε. Γενικά, η ταινία μπορεί να είναι λίγο βαριά, αν έχετε και εσείς τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Γιου χάβ μπίν γουόρντ.
