Την τελευταία φορά που ήμουν στην Ευελπίδων και έχοντας τελειώσει νωρίς τις δουλειές μου, κάθισα σε αυτό το υπέροχο πεζουλάκι το γκρι και σκεφτόμουν διάφορα πράγματα. Ποιός είμαι, πού πάω, γιατί δικηγορώ, γιατί με εγκατέλειψε η σύντροφός μου, τι να φάω για μεσημέρι….. αλλά ένα μου ερώτημα με στιγμάτισε…… Η Ευελπίδων έχει δεκαέξι (16) κτίρια. Σωστά; ΛΑΘΟΣ!!!! Η Ευελπίδων έχει δεκατρία (13) κτίρια, το προκάτ και δύο (2) κυλικεία. Που είναι το κτίριο 1; Που είναι το κτίριο 14; Που είναι το κτίριο 15; Που είναι ο Βάγκνερ; Που είναι ο Πουτσίνι; Που έχουν πάει όλοι εκείνοι;;;
Το προκάτ δεν έχει αριθμό. Το προκάτ είναι προκάτ. Τέλος. “Που πας;” “Στο προκάτ.” “Που πας;” “Στο 2.” Κανείς όμως ποτέ δεν απάντησε στην ως άνω ερώτηση “Πάω στο 14.” Το 1, το 14 και 15 είναι τα “φαντάσματα” της Ευελπίδων. Ποιος σκέφτηκε να κάνει τέτοια απαρίθμηση; Γιατί οι αριθμοί ξεκινούν από το 2 και πηδούν το 14 και το 15; Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτήν την πλεκτάνη; Είναι οι Ιλουμινάτηδες; Είναι οι εξωγήινοι; Είναι η χαζομάρα της μελέτης κάποιου μηχανικού που βαριόταν; Ερώτημα αναπάντητο…..
Κάποια στιγμή, το φθινόπωρο του 2014 αν θυμάμαι καλά, στην πίσω πλευρά του 6 είχαν απλώσει κάτι μπουχάρες στα κάγκελα και λιαζόντουσαν για κανά πενθήμερο. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το προλάβατε το θέαμα ή αν το γνωρίζετε, αλλά επιτρέψτε μου να σας πω πως νόμιζα ότι είχαν πιάσει τη Μοιραράκη για κάποιο αδίκημα και αυτά ήταν “πεσκέσια” προς τους δικαστές για την αθώωσή της…. (πολύ κακό αστείο, το ξέρω). Τότε μου καρφώθηκε η ιδέα πως αυτό ήταν το κτίριο 1. Έβλεπα συνεχώς αυτοκίνητα σταθμευμένα απ’ έξω και δεν είχα δώσει ποτέ σημασία. Προχθές όμως, επειδή όπως προανέφερα, το ερώτημά μου με στιγμάτισε, σηκώθηκα και πήγα προς τα εκεί να διαπιστώσω αν είναι όντως το κτίριο 1 ή όχι. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως ήταν το πίσω μέρος του 6!!! Για την ακρίβεια είναι το μέρος, όπου βρίσκονται οι ανδρικές τουαλέτες!!! Για όσους δεν γνωρίζουν το 6, είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε να νομίζεις ότι το πίσω μέρος του είναι η είσοδος σε κάποιο κτίριο. Ανέκαθεν λοιπόν, θεωρούσα ότι επρόκειτο για το κτίριο 1.
Μετά από αυτήν την ανακάλυψή μου, βάδισα προς το επάνω κυλικείο προκειμένου να ξαποστάσω το κουρασμένο μου και λυγερόκορμο κορμί. Όμως, στο πλάι του 6, ξέρετε, εκεί που βρίσκεται η κάτω πύλη, οι πλάκες είναι σπασμένες και ανομοιόμορφα κατανεμημένες. Εγώ αφηρημένος και μουρμουρίζοντας για την πλάνη μου περί τα πράγματα, δεν πρόσεξα και φρααααααααστ!!!!! βρέθηκα φαρδύς πλατύς κάτω. Ευτυχώς δεν με είδαν πολλοί (συνάδελφοι, αν κάποιος από εσάς που με διαβάζει το είδε, παρακαλώ να μην το πει δημοσίως. Θα το εκτιμούσα δεόντως, αν τηρηθεί εχεμύθεια. Ε τώρα πάλι, αν κάποιος το πει, ντροπή του). Το κακό είναι ότι χάλασα το αριστερό μου το καλτσάκι με την πτώση μου, αυτό το τυχερό που φορώ όταν έχω δικαστήρια και πάντα κερδάω. Τέλος πάντω, εσηκώθηκα, εξεσκονίστηκα και εσυνέχισα να ανεβαίνω προς τα πάνω. Μόλις έφτασα στο πάνω κυλικείο, είπα να πάω να ψάξω μήπως βρω κάποιο στοιχείο για το πού μπορεί να είναι χωμένα τα κτιριακά συγκροτήματα 14 και 15. Πήγα από ‘δω, τίποτα. Πήγα από ‘κει, τίποτα. Πήγα πίσω από το 16, ούτε. Μα που στο καλό έχουν πάει; Δεν έχουν πάει πουθενά… Απλώς δεν υπάρχουν.
Ναι, αλλά γιατί δεν υπάρχουν; Μήπως αυτά τα κτίρια που ελλείπουν ως αριθμοί είναι τα δύο κυλικεία; Πραγματικά δεν ξέρω. Από την ημέρα πάντως που το συνειδητοποίησα, δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Αριθμοί και κτίρια άρχισαν να κατακλύζουν τα όνειρά μου. Τα βράδια μου άλλαξαν άρδην. Οι φίλοι μου μού λένε πως είμαι εμμονικός και αγγίζω τα όρια της ψυχοπάθειας. «Μα γιατί το λέτε αυτό ρε παιδιά; Που στηρίζεστε και το λέτε; Τι χαζομάρες είναι αυτές;» τους ρώτησα καθώς ζωγράφιζα στο ταβάνι του σπιτιού μου ένα σπιτάκι με τον αριθμό 14 και ένα σημαιάκι ελληνικό πάνω του. Τα μάτια μου έχουν γίνει μαύρα από την αϋπνία. Πρέπει να βρω τα κτίρια. Δεν με ενδιαφέρει η δικηγορία άλλο πχια.
Ο γιατρός μου μού λέει πως όλα θα πάνε καλά και μετά 220 volt νιώθω στο κορμί να με χτυπούν. Για λίγες ώρες όλα είναι καλά. Μετά όμως ξανακυλάω. Αλήθεια, πριν το αναφέρω, το είχε παρατηρήσει κάποιος αυτό ή είμαι ο μόνος εδώ που πετάω έτσι το χρόνο και τη φαιά μου ουσία; Σας παρακαλώ, πείτε μου ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμη εδώ που είχε την ίδια σκέψη. Δεν γίνεται μέσα σε τόσους χιλιάδες συναδέλφους να είμαι ο μόνος….. Κάποιος ακόμη θα υπάρχει εκεί έξω που το έχει σκεφτεί…. Τι;; Όχι;; Κανείς;; Θα μου πείτε, όταν δεν έχεις χρόνο ούτε για τα απαραίτητα αυτό θα σκεφτείς; Όχι βέβαια…. Αλλά να, μιας και το ανέφερα, ξέρει κανείς γιατί; Παρακαλώ όποιον ξέρει, ας με ενημερώσει προκειμένου να ολοκληρώσω τις συνεδρίες μου με το γιατρό και να επιστρέψω κάποια στιγμή στο σπίτι μου και στο γραφείο μου.
[Υ.Γ. Σε αυτές τις χαζομάρες αναλώνω το χρόνο μου τώρα με την αποχή διαρκείας που έχουμε από 12 Ιανουαρίου. Βέβαια, μετά από αυτό το άρθρο, (που κατά πάσα πιθανότητα είναι και το τελευταίο μου), η λοιπή ομάδα του analuseto.gr θα μου κόψει την καλημέρα. Αλλά, YOLO. Α, και κάτι ακόμη, SWAG. Aυτά. Χαίρετε.)
Υπάρχουν τρία ακόμη κτίρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, τα οποία είναι εκτός περιβόλου δικαστηρίων. Τα δύο στεγάζουν τη ΣΕΘΑ (ανάμεσα στα δικαστήρια και στην πλατεία Πρωτομαγιάς) και το τρίτο, που νομίζω ότι ακόμη ανήκει και αυτό στο ΥΕΘΑ, είναι το πνευματικό – αθλητικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων (στην πάνω πλευρά, κοντά στο σχολείο). Ίσως λοιπόν η αρίθμηση να ακολουθεί τα κτίρια των δικαστηρίων από τότε που λειτουργούσε η σχολή και τα τρία νούμερα που λείπουν να αντιστοιχούν στα κτίρια αυτά.