Η τελευταία ευκαιρία του παρόντος πολιτικού συστήματος. Γράφει ο Χάρης Λευθεριώτης

Αύριο Παρασκευή, συγκαλείται εκτάκτως το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στην κορυφή της ατζέντας βρίσκεται αναπόφευκτα το μείζον ανθρωπιστικό ζήτημα του προσφυγικού, το οποίο τις τελευταίες εβδομάδες λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και η χώρα μας καλείται να σηκώσει ένα βάρος που δεν της αναλογεί. Το αυριανό συμβούλιο των αρχηγών αποτελεί ουσιαστικά μια απέλπιδα προσπάθεια να εξασφαλιστεί το minimum της εθνικής συνεννόησης, απαραίτητης σε μια περίοδο διαρκών μεταβολών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Είναι η εθνική συνεννόηση, αυτή καθ’ αυτή, πολιτική διέξοδος ; 
  Όχι, αλλά σε πρώτο στάδιο, η πολιτική συνεννόηση είναι το πρώτο βήμα για την βέλτιστη αντιμετώπιση-διαχείριση της διπλής κρίσης( προσφυγικής και οικονομικής) που διέρχεται η πατρίδα μας και μεταγενέστερα η καθοριστική μετάβαση από το <<παρηκμασμένο παλαιό πολιτικό σύστημα>> σε μια νέα πολιτική εποχή, υπό την προϋπόθεση της εφαρμογής δομικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος και στην δημόσια διοίκηση.

Είναι προφανές ότι ένα οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα που θα αναπαράγει την φαυλότητα και το ίδιο πολιτικό προσωπικό δεν θα επωφελήσει επ’ ουδενί την χώρα. Δια τούτο, οι πολιτικοί ηγέτες με πρώτο τον νεαρό σε ηλικία πρωθυπουργό Α. Τσίπρα καλούνται να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των καιρών, προλαβαίνοντας τις εξελίξεις στο εσωτερικό και διεθνές πεδίο. Σε πρώτη φάση, η υιοθέτηση μιας κοινής εθνικής γραμμής για την προσφυγικό, με αφορμή την κρίσιμη σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας μοιάζει κάτι το αυτονόητο.

Pacta sunt servanta και όχι επιλεκτικά. Ο λόγος φυσικά για την Συνθήκη της Λισσαβόνας.
 Η ευθύνη για την διαχείριση του προβλήματος πρέπει να επιμεριστεί στα κράτη-μέλη της ΕΕ, ανάλογα με τις αντοχές και τις υποδομές της κάθε χώρας. Η Ελλάδα έχει υπερβεί κατα πολύ τις δυνατότητες της και χάρη στην έμπρακτη αλληλεγγύη των πολιτών της προς τους πρόσφυγες, έχει κατορθώσει να ανταποκριθεί σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Για να είμαστε δίκαιοι, ο κρατικός μηχανισμός κωλυσιέργησε για ακόμα μια φορά και την ύστατη κυριολεκτικά στιγμή, προσπαθεί να μάζεψει τα ασυμμάζευτα. Φανταστείτε μόνον, τι θα συνέβαινε αν η ελληνική κοινωνία δεν έδειχνε κατανόηση και δεν συμπαρίσταντο στο ανθρώπινο αυτό δράμα. Έστω και τούτη την ώρα, πρέπει να επιδιωχθεί ο καλύτερος δυνατός συντονισμός τόσο των ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας όσο και των φιλανθρωπικών οργανώσεων.

Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα ζητήματα και κυρίως το οικονομικό πρόβλημα βρισκόμαστε πάλι σε οριακό σημείο με την αξιολόγηση να βρίσκεται στον αέρα. Προς αποφυγήν της εφαρμογής επώδυνων μέτρων που θα αμβλύνουν τις ήδη έντονες κοινωνικές ανισότητες, προτείνεται η συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων επι ενός σχεδίου διάλυσης του κομματικού κράτους και θέσπισης μηχανισμών αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. Η συνταγματική μεταρρύθμιση που θα περιλαμβάνει την κατάργηση του επαίσχυντου <<νόμου περί ευθύνης υπουργών>> (αρ.86 Σ), την οικοδόμηση μιας αυθεντικής σχέσης αντιπροσώπευσης πολίτη-πολιτικού καθώς και την πληρέστερη προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων πρέπει να επισπευσθεί το συντομότερο δυνατόν.

Αυτά τα ολίγα! Θα μπορούσαν να καταναλωθούν τόνοι μελανιού και πολλές σελίδες για την εξονυχιστική ανάλυση των ως άνω ζητημάτων. Όμως, μπορούν να αποτελέσουν τις κατευθυντήριες αρχές της αυριανής κρίσιμης συνεδρίασης και στο προσεχές μέλλον, εάν εκδηλωθεί η βούληση, πολιτικές πράξεις που θα συμβάλλουν στην διάνοιξη μιας νέας περιόδου, μιας νέας σχέσης πολίτη-πολιτικού. Αύριο είναι η τελευταία ευκαιρία του παρόντος πολιτικού συστήματος να υπερβεί τα εσκαμμένα και να εξυπηρετήσει -έστω και υποτυπωδώς- το συλλογικό συμφέρον. Συνεννοηθείτε, γιατί χανόμαστε!

Χάρης Λευθεριώτης

Πτυχιούχος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Leave a reply