Δε θα μπορούσα παρά να μοιραστώ μαζί σας, αυτό που συνέβη εν ώρα εργασίας μου. Όχι, δεν ήταν εργατικό ατύχημα. Όχι - ευτυχώς για μένα - δεν έπεσα από τις σκάλες του δικαστικού μεγάρου! Btw αν με ακούει κάποιος υπεύθυνος, παρακαλώ πολύ, να τοποθετήσετε όποτε ευκαιρήσετε, ένα ασανσέρ ή ανελκυστήρα αν προτιμάτε, καθότι πρέπει να αγαπάμε και την ελληνική γλώσσα και θα σας φτιάξω εγώ ανδριάντα στην πλατεία. (Θα είναι staff only, και δεν θα σχολιάσω τώρα, ότι δεν υπάρχει υποδομή για άτομα με κινητική δυσλειτουργία. Εντάξει σταματάω εδώ. )
Βρίσκομαι λοιπόν, στη θαλπωρή του γραφείου και για κακή μου τύχη, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, ήταν αναγκαίο να παραλάβω αντίγραφο μιας απόφασης. Τι να κάνω, θα θυσιαστώ λέω, αν και η μαμά μου, πάντα μου επεσήμαινε πως είμαι για μεγάλα πράγματα, δηλαδή για αποφάσεις άνω των 25 σελίδων.
Ξεκινάω με τις καλύτερες των προθέσεων, φοράω το καλό μου το χαμόγελο – ξέρετε αυτό που σκάμε μπροστά σε γραμματέα για να μας εξυπηρετήσει ( προσοχή σε τυχόν λεκέ στα δόντια, επειδή δε βοηθάει και πολύ) - παίρνω και το freddo στο χέρι, διότι έχουμε και στο χωριό μας και κατηφορίζω προς το κτίριο.
Εισερχόμενη στο αρμόδιο τμήμα, διαπιστώνω έκπληκτη πως η κ. γραμματέας, ήταν στο γραφείο της, και εκ βαθέων ψυχής, ευχαριστώ τον Πανάγαθο, καθώς δεν θα χρειαζόταν να αναμείνω ώρα την άφιξη της. Όχι τίποτα άλλο, τελείωνε και ο καφές και θα αγνάντευα το ταβάνι και την κ. Φρόσω - την αράχνη, που έχουμε πάνω δεξιά στη γωνίτσα. Πλησιάζοντας γλυκά και σταθερά, διαπιστώνω πως πάνω στο έπιπλο βρίσκεται ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο κουτί. Συλλογίζομαι, ότι θα έχει παραγγείλει κανέναν κώδικα, για να ενημερώνει τους πολίτες και εμάς...Δεν ήταν όμως κώδικας, νουδ' ο Καλύβας ήτανε νουδ' ο Λεβεντογιάννης. ( Ζητώ συγγνώμη για την παραλλαγή του στίχου)
Την καλημερίζω, ρωτάω στάζοντας μέλι, τι κάνει, πως είναι, τι ωραίο καιρό μας κάνει, τι ωραία που κελαηδούν τα πουλάκια... Φυσικά απάντηση δεν έλαβα. Συνέχισα πάραυτα απτόητη. Εντοπίζω την απόφαση και επανήλθα αργότερα στο τμήμα με το αντίγραφο ανά χείρας για τη νόμιμη χαρτοσήμανση, θεωρώντας εαυτόν τυχερή, που θα φέρω εις πέρας αυτή τη δύσκολη ομολογουμένως αποστολή, σε λιγότερο από μισάωρο.
ΓΕΛΑΣΤΗΚΑ.ΓΕΛΑΣΤΗΚΑ ΕΙΣ ΔΙΠΛΟΥΝ. Διότι, ενώ κάποια έβγαζε αμέριμνη φωτοτυπία, η κυρία γραμματέας είχε ανοίξει το κουτάκι της. Και από το κουτάκι αυτό αναδύθηκε ως άλλη Αφροδίτη, ο ντολμαδοπαρασκευαστής ! Στη θέα του, εκτός του ότι αναπόλησα τα ντολμαδάκια της γιαγιάς μου, σιγοτραγούδησα, το άνοιξε πέτρα για να μπω ήλιος να μη με βλέπει. Γιατί την ήξερα τη μοίρα μου, δεν θα έπαιρνα άμεσα το αντίγραφο και να χτυπιόμουν κάτω. Φυσικά η κ. γραμματέας δεν μου έδωσε καμία σημασία. Αντιθέτως, είχε ήδη καλέσει φίλες της από άλλα τμήματα, ώστε να δουν μαζί τη λειτουργία αυτού του, του, τουυυ μη πω καλύτερα. Καθ’ όλη τη διάρκεια, έλεγα στον εαυτό μου, να φανεί δυνατός, να μη λυγίσει, να παραμείνει προσηλωμένος στο στόχο του. - Όχι το φύλλο δεν θα το βάλεις από αυτή τη μεριά, από την άλλη αφού το λέει, να εδώ κοίτα, - και εγώ θα το πάρω να μην λέει η πεθερά μου ότι δεν μαγειρεύω καλά, -θα το τοποθετήσεις έτσι θα βάλεις τη γέμιση και θα το σύρεις εφαπτόμενο πάντα από δεξιά προς αριστερά..
Μέσα σε όλα αυτά, ευχόμουν εκεί στην ακρούλα, να γίνεται το remake της candid camera, να εμφανιστεί ο Φερεντίνος και να μου πει, ορίστε πάρε 1000 ευρώ για την υπομονή σου. Εις μάτην φυσικά. Οι κυρίες συνέχιζαν απτόητες την εκμάθηση του νέου αυτού μηχανήματος.
Κάποια στιγμή, η κυρία γραμματέας αντελήφθη, πως βρισκόμουν ακόμα στο χώρο και μου απηύθυνε το λόγο. Μονολόγησα, είπα να εδώ είναι η ευκαιρία σου, ή τώρα ή ποτέ. Αφήνω την απόφαση διακριτικά στο γραφείο, αφού τη συγχαίρω για το νέο της απόκτημα, και ευθύς αμέσως, την αρπάζει σκίζει το τελευταίο φύλλο – παθαίνω το εγκεφαλικό- ενώ παράλληλα με καθησυχάζει αναφέροντας πως θα μου βγάλει άλλο, το σκίζει σε μικρά κομμάτια, τα οποία και λειτούργησαν ως προσομοιωτές των αντίστοιχων φύλλων, με τα οποία γίνονται τα ντολμαδάκια. - Δεν γίνεται αλλιώς, δεν θα το καταλάβω, κάτσε να δεις και συ, γιατί σπίτι θα ανοίξεις- . Το κεφάλι μου στον τοίχο θα ανοίξω ήθελα να απαντήσω, αλλά κρατήθηκα.
Εντέλει και μετά από πολλές προσπάθειες έμαθα να κάνω ντολμαδάκια με κόλλα Α4 αντί φύλλου και ξύσματα μολυβιού αντί γέμισης. Για κανονικά δε σας τάζω.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά κατηγορούν το σύστημα για δήθεν κωλυσιεργία. Εδώ γίνοντα πράματα και θάματα, εδώ μιλάμε για εκπαιδευτικό σύστημα όχι αστεία. Την απόφαση όμως την π ή ρ α, αν αναρωτιέστε.
