Αλέξανδρος αυλωνίτης

Τη σχολική βία την λέμε μπούλιγκ τώρα. Γράφει ο Αλέξανδρος Αυλωνίτης

Πέθανε ο Β. Γιακουμάκης. Τον σκότωσαν . Το μόνο σίγουρο.

Τι όμορφα λόγια ,τι συγκινητικά σχόλια, τι δακρύβρεχτα δημοσιεύματα, τι κορώνες για τον χαμό αυτού του παλικαριού. Τι επιστημοσύνη , τι αναλύσεις για το φαινόμενο του μπούλιγκ. Μάθαμε και το μπούλιγκ πια.

Στρουθοκαμηλίζουμε όταν έρχονται τα δύσκολα ε;. Από τον καναπέ του σπιτιού μας όμως τα κρίνουμε όλα. Αν σηκωθούμε όμως και πάμε προς καθρέφτη μεριά και κοιτάξουμε προς αυτόν, θα δούμε τον άμεμπτο πατέρα, την θεούσα μητέρα, τον γεμάτο καμάρι παππού, τα καμάρια του σπιτιού μας.


Τα καμάρια μας. Είναι τα καλύτερα, τα ομορφότερα , τα πιο έξυπνα. Ο γιος μας. Αυτός και αν είναι. Ψηλός, γεροδεμένος, παιδαράς, γκομενάκιας. Έξυπνος . Τα γράμματα τα βαριέται λίγο αλλά έξυπνο το παιδί. Τα πιάνει στον αέρα. Η κόρη μας. Ο Θεός να φυλάξει. Κούκλα. Πρώτη στα μαθήματα. Έχει να το λέει η γειτονιά. Η παρθενιά της εξασφαλισμένη. Έτσι την μάθαμε. Την ηθική πάνω από όλα . Από εξαπανέκαθεν είμαστε ηθικοί και τίμιοι στο σπίτι μας..


Τα καμάρια μας!!!!!!.


Μάθαμε στα παιδιά μας τα πάντα . Πως θα βγούνε στην κοινωνία αν δεν τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Πρώτη μας δουλειά να τους μάθουμε να αγαπάνε τους συμμαθητές τους. Να κάνουν κάθε πρωί τον σταυρό τους και να τους συμπεριλαμβάνουν στην προσευχή τους.

Να μην ξεχωρίζουν τα παιδιά από την εμφάνιση τους,αν είναι χονδρά,αν είναι κοντά, αν είναι λίγο αλλήθωρα, αν φοράνε γυαλιά
Από την πρώτη στιγμή τους είπαμε να μην ξεχωρίζουν τα παιδιά από τον τρόπο ομιλίας, τα χαρακτηριστικά τους, την καταγωγή η την θρησκείας τους. Κάθε πρωί τους λέμε να κάνουν φίλους τα γυφτάκια, τα αλβανάκια, τα Βουλγαράκια, τα Πακιστανάκια, τα νεγράκια.

Οικογενειακή μας παράδοση είναι να πούμε στα καμάρια μας να αγαπάνε κάποια παιδάκια που έχουν κάποιο κινητικό πρόβλημα η κάποια δυσλεξία. Αν δε κανένα παιδάκι ,ειδικά στο πανεπιστήμιο η σε άλλες σχολές , έχει και κάποια σεξουαλική ιδιαιτερότητα εεεε πιά αυτό το παλικάρι να το φέρουν, τα καμάρια μας, στο σπίτι να φάμε όλοι μαζί.


Και τα βράδια φυσικά, αφού μας περιγράψουν , τα καμάρια μας, πόσο καλά τα πήγαν στο σχολείο, μιά καλή ταινία είναι ο,τι πρέπει. Ξέρετε αυτές τις ταινίες με τον πρωταγωνιστή να τους σκοτώνει όλους μέχρι και τον σκηνοθέτη. Να την βλέπουμε όλοι μαζί στον αναπαυτικό καναπέ μας. Τι οικογένεια είμαστε βρε.


Ειδικά τώρα τελευταία έχουμε μορφωθεί οικογενειακώς και δια άλλου τρόπου. Εμπλουτίσθηκε το λεξιλόγιό μας και δια της λέξεως "μπουλιγκ" .
Μην ξεχάσουμε να ρωτήσουμε τα βλαστάρια μας τι διάολο σημαίνει αυτή η λέξη. Τόσα λεφτά χαλάσαμε να μάθουν ιγκλέζικα.


Για τη λέξη "φασισμός" ούτε λόγος.

Σπύρος Σκιαδόπουλος

Πρώτα ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω developer, μετά ανακάλυψα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος, και μετά πολιτικός μηχανικός. Τελικά έγινα περίπου δικηγόρος. Τι συνέβη;

Leave a reply