Και ενώ άκουγα το If you like Pina Coladas (ακούστε το από πάνω) και σκεφτόμουν πως γίνεται να γέρασα τριάντα χρόνια μέσα σε 11 μήνες, διαπέρασε το χωρίς καθόλου καράφλα κεφάλι μου η σκέψη για ηλικίες κτλ κτλ και μετά για το αν έχουμε όλα τα «εφόδια» ως γενιά να γίνουμε σκληροί καπιταλιστές. Ίσως κάθε γενιά στην αρχή της να σκεφτόταν το ίδιο, ωστόσο η γενιά millenia (΄80ς-΄00ς) ( πω, τι είπα, ούτε ο Μπογδάνος έτσι) φαίνεται όχι μόνο ικανή για σκληρό καπιταλισμό αλλά για πραγματικό. Hear me out. Οι γενιές μας βιώνουν πολύ διαφορετικά ερεθίσματα απότι οι προηγούμενες, τα οποία δεν ήταν πραγματικά συγκρίσιμα, πέρα από τα κλασσικά ερεθίσματα, που είναι η συνεχής παραγωγή επιθυμιών, ή το «Θέλω» ή το "εγώ" τα οποία υπάρχουν πάντα στην κοινωνία. Μιλάμε για καινούργια ερεθίσματα που ενδεχομένως δεν υπήρχαν το 1960 ή υπήρχαν σε αμελητέο βαθμό.
Μεταφορά ευθυνών. Start ups. Τεχνολογία. Θα μπορούσα να πω και κρίση.
Μεταφορά ευθυνών. Δεν ξέρω πως, αλλά όσο συνεχίζουμε τόσο λιγότερη κατανόηση και αγχωτικό διαχωρισμό των ευθυνών παρατηρώ. «Σου ανέθεσα μια δουλειά, 
δεν με ενδιαφέρει αν έσπασες το πόδι σου, έπρεπε να την κάνεις. Ήταν δική σου ευθύνη/πρόβλημα». Μεταφέρουμε τα προβλήματα στους άλλους. «Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, I don’t care».Το nitpicking των ευθυνών είναι επίσης παράγοντας, ο καθένας θέλει αυτό που θέλει όταν το θέλει, χωρίς να ξεχωρίζει τι ευθύνες ή επιθυμίες έχει ο άλλος. Ωστόσο όταν έρθει η ώρα του για κάτι που αφορά τον ίδιο, τότε διαχωρίζει ξεκάθαρα τη θέση του και απέχει από το 80% των ευθυνών. Πολύ γενικό; Ίσως δεν φαίνεται τόσο ξεκάθαρο αυτό στο νεανικό κοινό ( ναι για εσάς τις δύο λέω –οκ το ομολογώ, μόνο 2 είναι ! - , Αναστασία και Μυρτώ) διότι δεν υπάρχουν deadlines ή πιεστικές επαγγελματικές υποχρεώσεις. Ίσως αυτό να μην είναι τόσο οικείο και για φοιτητές, που βρίσκονται περίπου στην ίδια κατάσταση. Αν δουλέψετε ωστόσο έξι μήνες στην καθημερινότητα, θα καταλάβετε τι εννοώ. Όλο περισσότερο γινόμαστε παρτάκηδες, crybabies και άμοιροι ευθυνών.
Start ups. Ο Zuckerberg , o Jobs και η Google μας έπεισαν ότι αν δουλέψεις μέρα νύχτα στο γκαράζ σου θα γίνεις δισεκατομμυριούχος. Η εξάπλωση του Internet 
μας έκανε να τη δούμε όλοι potential businessmen/women, οι οποίοι γνωρίζοντας (ή με το να φαντάζονται) τις συνθήκες της αγοράς, απλά γίνονται ακόμα σκληρότεροι. Και εκεί φτάνουμε στην δικαιολόγηση της εργασιακής εξαθλίωσης. Ατέλειωτες ώρες εργασίας χωρίς κάλυψη ή ποιότητα ζωής. Δικαιολογημένα πάντα. «Θες να πας ψηλά, θες να ζήσεις στη ζούγκλα; Θες να ξεχωρίσεις; Το 14ωρο δεν είναι τίποτα. Και χωρίς ούτε τα μισά λεφτά από αυτά που δικαιούσαι.»
Τεχνολογία γενικά. Απαιτούμε περισσότερα και καλύτερα προϊόντα. Απαιτούμε life companions, όχι κινητά, απλουστευμένα λογισμικά και τα πάντα στα μέτρα μας. Και μας τα δίνουν. Γιατί να μην μας τα δίνουν όλοι;
Αμέρικα; Δεν εννοώ ακριβώς την χώρα όσο την φιλοσοφία. Η πραγματική πραγματική επαφή που έχει το υπόλοιπο 90% του πλανήτη με την Αμερική ( που αυτές τις δεκαετίες είναι πομπός απόψεων, το big thing) είναι ταινίες και σειρές. Καλώς ή κακώς είναι το main voice. Όταν ο Sheldon νοιάζεται μόνο για την πάρτη και έρχονται τα γελάκια από πίσω και εμείς λέμε «τέλειος», ο Mike αναγκάζεται να δουλεύει nonstop εικοσάωρα στο Suits και αυτό πλασάρεται ως «γαμάτο», όπως και να το κάνουμε, μπαίνει στη ζωή μας αυτή η νοοτροπία. Δεν λέω ότι αύριο το πρωί θα αποφασίσουμε να γίνουμε απάνθρωποι, αλλά όπως και να το κάνεις, το συνηθίζεις. Άλλο να ακούσεις για πρώτη φορά ότι κάποιος δουλεύει 20ωρα, άλλο να το έχει ήδη δει. Το ίδιο απάνθρωπο θα το δεις, αλλά δεν θα σου κάνει έκπληξη.
Θα μπορούσα να πω κρίση. Δεν είμαι σίγουρος όμως, κάθε γενιά στην εποχή της έζησε κρίση, είτε πόλεμο, είτε πετρελαϊκή κρίση είτε πολιτική κρίση. Θα μπορούσα να περιοριστώ ωστόσο να πω ότι ο καπιταλισμός γεννάει καπιταλισμός.
Thoughts to myself.
Το Word έχει τη λέξη «Zuckerberg». WTF????
