Με επιτυχία, ωστόσο με αυξημένο κόστος (επικότιο 2,97%), άντλησε 1,14 δισ. ευρώ μέσω δημοπρασίας εντόκων γραμματίων 26 εβδομάδων ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), παρά τα προβλήματα ρευστότητας, δίνοντας μικρή ανάσα στην πραγματική οικονομία.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως τα ομόλογα μας ακόμα αγοράζονται.
Για πόσο ακόμα ωστόσο;
Από ευρωπαϊκές πηγές φαίνεται πως προς το παρόν η προσπάθεια έχει επικεντρωθεί στην επιτυχή ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος, χωρίς πρόβλεψη για άλλο πρόγραμμα στήριξης. «Κάθε συζήτηση για το ύψος ή το τι θα περιλαμβάνει ένα ενδεχόμενο επόμενο πρόγραμμα είναι ως εκ τούτου πρόωρη» ανέφερε χαρακτηριστικά η εκπρόσωπος της Κομισιόν Ανίκα Μπράιτχαρτ. Στο εσωτερικό της χώρας, η κατάσταση είναι η αναμενόμενη.
Τι περιμέναμε (Συριζαίοι και μή) ότι θα κάνει ο Σύριζα; Ότι δεν θα υπήρχαν ασυνεννοησίες; Ότι θα υπήρχε οργάνωση; Είχε απλά τη διάθεση να χειριστεί την κατάσταση διαφορετικά, δεν είχε διαφορετικά αντικειμενικά επιχειρήματα ή όπλα. Δεν σήμαινε καν θα πετύχαινε.
Ξέρετε τι δεν περίμενα;
Ότι, ο Υπουργός Οικονομικών δεν έχει ιδέα για τις αυξήσεις στους μισθούς των υπαλλήλων της ΔΕΗ, ότι ο Υπουργός Προστασία του Πολίτη δεν έχει ιδέα για την μεταναστευτική πολιτική, ότι ακόμα δεν ξέρουμε τι έχουμε υπογράψει, παρότι δίνουμε συνεντεύξεις την μια πίσω από την άλλη και το παρουσιάζουμε σαν νίκη.
Ότι ενώ κάναμε μια αμφίβολη και ασαφή συμφωνία, περηφανευόμαστε, το βαφτίζουμε «δημιουργική ασάφεια» , και αφήνουμε τα στελέχη μας κατά δεκάδες ( κυριολεκτώ) να αναφέρουν στα ΜΜΕ πως δεν δεσμευόμαστε από την συμφωνία, πως δεν έχει αποφασισθεί ακόμα τίποτα, και πως είμαστε εντελώς ελεύθεροι. Είναι σοβαρή διαπραγματευτική πρακτική αυτή; Ή είναι μια «ανορθόδοξη» θεωρία των παιγνίων του κ.Βαρουφάκη; Βρισκόμαστε ακόμα σε περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα αντιπολίτευση και παραμένει σε ακαδημαϊκές προσεγγίσεις;
Υποθέτω πως η καλύτερη απάντηση που θα μου έδινε ένα στέλεχος της κυβέρνησης θα ήταν πως «θες η Ελλάδα να αποτύχει, μας στήνεις παγίδα».
Ακριβώς επειδή θέλω η Ελλάδα να πετύχει και να βγει από αυτό το λαβύρινθο «γκρινιάζω», ζητώντας τα απολύτως ρεαλιστικά (κατά τη γνώμη μου) βήματα, δηλαδή ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ , ΟΜΟΙΟΓΕΝΕΙΣ ΘΕΣΕΙΣ , όχι κινήσεις εντυπωσιασμούς και φαμφάρες. Υποθέτω είμαι παράλογος αυτή τη στιγμή; «Εμείς θεωρούμε ότι η τρόικα έχει τελειώσει, γιατί το μνημόνιο έχει τελειώσει» σχολίασε ο Υπουργών Οικονομικών, παραδεχόμενος ωστόσο ότι οι συνάδελφοί του στην Ευρώπη και στο Eurogroup χρησιμοποιούν ακόμα τη λέξη αυτή . Ο υπουργός προανήγγειλε μάλιστα την περικοπή δαπανών ως ισοδύναμο για το κόστος του νομοσχεδίου για την ανθρωπιστική κρίση.
Σε κάθε περίπτωση είμαι υπέρ της αντιμετώπισης της εξαθλίωσης, και την εύρεση ισοδυνάμων μέτρων αλλά και πάλι περιορίζεται σε γενικότητες, σαν να βρισκόμαστε ακόμα ένα σαββατοκύριακο πριν τις εκλογές. Από την άλλη, από παντού μας προκύπτει πως δεν υπάρχει καμία κοστολόγηση του προγράμματος παρότι υπήρχε ήδη γνώση από τα τέλη του Δεκέμβρη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν η επόμενη κυβέρνηση.
Είναι απίστευτο να μην έχεις ιδέα τι πραγματικά γίνεται και να προβάλεις ξανά και ξανά την υπερφιαλότητα σου. Αυτό δεν είναι πολιτικά ανορθόδοξο, είναι παράλογο. Δεν θα αλλάξουν ξαφνικά τα πράγματα στην Ευρώπη επειδή βγήκε αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα και έδωσε δύο-τρείς θεωρητικές προσεγγίσεις.
Πέρα από το ασαφές "επαναδιαπραγμάτευση" προσωπικά ακόμα δεν έχω ιδέα ποιες είναι οι ακριβείς δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προτείνω παραμονή ή έξοδο από το ευρώ, απλά εφιστώ την προσοχή στην σοβαρότητα, όχι μόνο προς την Ευρώπη αλλά και για την δημιουργία εσωτερικής ασφάλειας.
Από τα τέλη του 1981 έως τα μέσα του 1989 ενώ η κατανάλωση στην Ελλάδα αυξήθηκε, λόγω της μαζικής εισροής ευρωπαϊκών κεφαλαίων, η παραγωγικότητα ωστόσο βάλτωσε. Οι πολίτες στράφηκαν προς τις υπηρεσίες, χρήματα χωρίς κεφάλαιο, αλλά και μη εξαγώγιμα. Ο Παπανδρέου στη συνέχεια κέρδισε τις εκλογές του ’85 με κεφάλαια από την Ε.Ε. και από το 1990 μέχρι και το 2001, η ρευστότητα παρέμεινε υψηλά, καθώς υπήρχε η γενική υπόσχεση πως « Η Ελλάδα θα μπει στο ευρώ, ένα σταθερό και ασφαλές νόμισμα».
Τώρα που βλέπουμε αυτό το «ασφαλές νόμισμα» ( που βρίσκεται στην χαμηλότερη ισοτιμία με το δολάριο από τον Απρίλιο του 2003) μας καλεί (ήδη από το 2002 αλλά εμείς τώρα πήραμε χαμπάρι) να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα τη κατάσταση , εμείς έτσι θα ανταποκριθούμε;
