Ενός ασκούμενου ..
Όταν φτάνουμε κοντά στο τέλος των υποχρεώσεών μας (διάβασμα, δουλειά, εξετάσεις, δικαστήρια κλπ), πάντα νιώθουμε πως δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά μάλλον είναι φυσιολογικό. Θέλουμε να ξεφορτωθούμε από πάνω μας τα «πρέπει» και να κάνουμε τα «θέλω».
Φέτος ήταν μία πολύ περιέργη χρονιά, 5-6 μήνες αποχή, καθισιό, δεν υπήρχε κίνηση. Τότε που έπρεπε να δουλέψουμε, καθόμασταν. Μετά, μόλις μπήκε το καλοκαίρι, τσούπ -λήξη της απόχης- και όλα έπεσαν μαζεμένα, αρχίζεις γράφεις, καταθέτεις δικόγραφα, κάνεις ραντεβού, δικαστήρια κλπ, ενώ η θερμοκρασία έξω είναι 35-40 βαθμούς. Εύκολο;; Μάλλον δύσκολο, ειδικά αν είσαι άντρας και (πρέπει να) φοράς κοστούμι και γραβάτα. Τώρα που πρέπει να καθόμαστε, δουλεύουμε.
Τελοσπάντων, ας πούμε ότι (μετά κόπων και βασάνων) τα καταφέρνεις. Τι γίνεται όταν φτάνεις κοντά στο τέλος των υποχρεώσεων και πλησιάζει η στιγμή που θα βάλεις στο γραφείο την πολυπόθητη ταμπέλα CLOSE. Προσωπικά, διαλύομαι. Είμαι σε φάση δεν αντέχω άλλο, φέρτε μου ένα μοχίτο να την παλέψω. Το μυαλό μου είναι αλλού, δεν σκέφτομαι τους πελάτες, ούτε τις υποθέσεις τους, αλλά σαν άνθρωπος και εγώ προσμένω μερικές στιγμές χαλάρωσης, θέλω να κανονίσω τις διακοπές μου βρε παιδί μου. Είναι παράλογο; Πείτε μου και εσείς ότι συμφωνείτε.
Πάντως, αντικειμενικά το να δουλευείς το καλοκαίρι είναι πολύ πιο δύσκολο από το να το κάνεις το χειμώνα. Επίσης, πρέπει να αποφορτιστείς λίγο, πρέπει να ξεκουραστείς, αλλιώς ο επόμενος χειμώνας δεν βγαίνει. Επομένως, ας κάνουμε λίγο υπομονή, λίγες ημέρες μόνο και μετά θα απολαύσουμε και εμείς το καλοκαίρι μας.
Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, λεφτά για διακοπές που θα βρω;;