Συνηθέστερα μερίδα δημοσιογράφων, πολιτικών αλλά και γενικότερα εκφραστών δημοσίου λόγου στην χώρα θεωρεί τη έννοια της πολιτικής ορθότητας σαν τον εντελώς λανθασμένο τρόπο έκφρασης στο δημόσιο λόγο, αντιπαραθετοντας το επιχείρημα της ελευθερίας του λόγου. Πρίν από μερικούς μήνες δημοσιογράφος μεγάλου καναλιού μιλούσε στο τουιτερ για τον <<σακάτη>> Σόιμπλε και έτερη δημοσιογράφος την υπερασπίστηκε όταν δημιουργήθηκε σάλος από αυτές τις δηλώσεις της, μιλώντας για ελευθερία της έκφρασης και φυσικά κατηγόρησε την πολιτική ορθότητα που κατά την άποψη της κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο στο ότι δε μπορούμε να μιλήσουμε ανοικτά χωρίς μάσκες σοβαροφάνειας. Πρίν απο λίγες μέρες βουλευτής της Αριστεράς γράφοντας στο facebook διακήρυττε την αντίθεση του στην πολιτική ορθότητα και επικαλέστηκε το δικαίωμα του να εκφράζεται ελεύθερα χωρίς κανένα περιορισμό στο τι κοσμητικά επίθετα θα χρησιμοποιεί για τον καθένα,μιλώντας πάλι για σοβαροφάνεια και εχοντας ως παράδειγμα προς αποφυγήν την αντίπερα όχθη, τον ξύλινο πολιτικό λόγο των πολιτικών της Μεταπολίτευσης.
Παρατηρούμε βέβαια ότι ο όρος της πολιτικής ορθότητας που πρωτοξεκίνησε από το κίνημα New Left (ακτιβιστών εκπαιδευτικών στις δεκαετίες του 60 και 70) από τους τρεις προαναφερθέντες πρέπει να είναι άγνωστος . Πολιτική ορθότητα είναι η χρήση λέξεων ή συμπεριφορών που δεν θεωρούνται προσβλητικές για καμία ομάδα ανθρώπων. Σε γενική εκτίμηση θεωρείται σημαντικό να έχουν όλοι ίση, δίκαιη και αξιοπρεπή μεταχείριση.Για παράδειγμα για να είναι κάποιος πολιτικά ορθός αποκαλεί άτομο με νοητικά προβλήματα άτομο με ειδικές ανάγκες, και όχι <<διανοητικά καθυστερημένο>> ή έναν Αμερικάνο αφρικάνικης καταγωγής Αφροαμερικανό και όχι μαύρο και γενικότερα απορρίπτεται συμφωνα με τη πολιτική ορθότητα η <<ορολογία>> η οποία προσβάλλει μια κοινωνική ομάδα ή θρησκεία,φτάνοντας σε μια ρητορική ή και γενικότερα συμπεριφορά η οποία δε θα προσβάλλει κανένα. Ως συμπέρασμα η συγκεκριμένη ορολογία την οποία μερίδα της αριστεράς αλλά και της λαϊκής δεξιάς την χαρακτηρίζει <<φασιστική>> κάθε άλλο φασιστική είναι.
Όμως σ αυτή τη χώρα έχουμε μπερδέψει τις έννοιες,θεωρώντας ταυτόσημο τον ξύλινο πολιτικό λόγο μ αυτή την άγνωστη πολιτική ορθότητα.Την απαξιώνουμε χαρακτηρίζοντας την ξενόφερτη και “αμερικανιά”.Εδώ είναι Βαλκάνια θα πει κάποιος,όπου το εθνικό μας σπόρ είναι να πολιτικολογούμε ασύστολα και παντού, πάντα στο επίπεδο πολιτικών συζητήσεων καφενείου απορρίπτοντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας.Και εννοώ την συζήτηση του καφενείου που εξηγεί με κανόνες παραμυθιού το πολιτικό σύστημα, όσο πιο πολυ γίνεται απλουστεύει οικονομικούς όρους και αναλύσεις, την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το ποιος έφταιξε για τη κρίση και σε ενα τόσο σύνθετο κόσμο, ψάχνει για καλό και για κακό,για σκοτεινές δυνάμεις και στο ποιος είναι ο πολιτικός Μεσσίας , ποια κοινωνική ομάδα τον απειλεί και ποια όχι,(εχοντας βέβαια καταλήξει ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες.) Βέβαια έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει αφού άλλο να πολιτικολογούμε σε ένα καφενείο και άλλο να εκφέρω απόψεις στο πεδίο δημοσίου διαλόγου μεταφέροντας αυτόν τον τρόπο σκέψης.
Ως αποτέλεσμα,αυτά τα 30 χρόνια είχαμε από τη μία τον ξύλινο πολιτικό λόγο και από την άλλη την ρητορική με ορολογία καφενείου.Ο πολιτικός μπουρδολογούσε μιλώντας όσο πιο ξύλινα γινόταν κι απ την άλλη ο μέσος Έλληνας μπορούσε να μιλήσει ακόμα για ένα θέμα που δε γνώριζε με ακραίες απλουστεύσεις. Κι όσοι υπερασπίζονταν αυτή τη ρητορική καφενείου κατηγορούσαν τους άλλους για πολιτική ορθότητα έλλειψη χιούμορ και επαφής με την κοινωνική πραγματικότητα.Οι πολιτικοί ηγέτες δεν μιλούσαν ξύλινα για να είναι πολιτικά ορθοί.Οι στερεότυπες, δογματικές, κενές περιεχομένου πλην κασέτες πολιτικών,δημοσιογράφων συνδικαλιστών δεν έχουν σχέση με την πολιτική ορθότητα όπως επικαλούνται μερικοί.
Εκφράσεις όπως “Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη”,”υπάρχει αντιλαϊκή συναίνεση”,”απόψε νίκησε η δημοκρατία”,και εξαγγελίες όπως: “δεν θα διστάσουμε να θίξουμε κεκτημένα συμφέροντα”, “θα γίνουν όλες οι διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες χρειάζεται ο τόπος” , τι σχέση μπορεί να έχουν με τον παραπάνω ορισμό;
Γι αυτό ας μη μπερδεύουμε τις έννοιες.Στο δημόσιο διάλογο δε χωρεί ούτε η επιχειρηματολογία με ορολογία καφενείου την οποία έχουν υιοθετήσει η λαϊκή δεξιά,κυρίως η ακροδεξιά,και μέρος τής αριστεράς η οποία θέλει για ψηφοθηρικούς λόγους μ' αυτό τον τρόπο να ταυτιστεί μαζί της ο μέσος Έλληνας,αλλά ούτε ο ξύλινος πολιτικός λόγος της φιλελεύθερης δεξιάς,του μεσαίου χώρου,και της κομμουνιστικής αριστεράς . Με λίγα λόγια οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι.
Η πολιτική ορθότητα δεν έβλαψε ποτέ κανένα και όταν την απορρίπτεις δε γίνεσαι αυτόματα αντισυστημικός , επαναστάτης, ή λαοφιλής και ένα με το λαό αλλα χάνεις το σεβασμό σου απέναντι στον άλλον και τελικά δεν αποτελείς σωστό πρότυπο προόδου και σωστής πολιτικής σκέψης.
του Άρη Μπόγια
