Στα δικηγορικά πηγαδάκια, 2 ήταν πάντα τα πιο καυτά κουτσομπολιά: 1) η συμπεριφορά των δικαστών απέναντι στους δικηγόρους και 2) οι Σύλλογοί μας. Αχ, οι Σύλλογοί μας, το ασφαλές μας αγκυροβόλιο, εκεί που μας αγαπούν και ξέρουν να μας φέρονται. Ναι, σε μια άλλη χώρα…
Το ξέρω ότι αυτή τη στιγμή φλερτάρω με το πειθαρχικό του Συλλόγου μου, καθώς και μόνο που αναφέρω τη λέξη “Σύλλογος” και αποπειρώμαι να βάλω αρνητικό πρόσημο έμπροσθέν της, είμαι υποψήφιος για τιμωρία. Άλλωστε έχει ξαναδείξει η ιστορία ότι και μόνο να είσαι αντίθετος με κάτι, που ο Σύλλογος θεωρεί σωστό, είσαι το μαύρο πρόβατο. Καιρό τώρα όμως, θέλω να βγάλω από μέσα μου αυτό το πράγμα που με τρώει. Διότι φίλε και φίλη αναγνώστη/στρια πληρώνω συνδρομή για να είμαι μέλος και ένα σκασμό άλλα πραγματάκια, που και εσύ πληρώνεις, που με καθιστούν, ε, πως να το πω τώρα ευγενικά…… ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ στον τρόπο αντιμετώπισής μου, λέω ‘γω τώρα….
Αρχικά, ας πιάσουμε ένα από τα μελανότερα χαρακτηριστικά. Δεν θα αναφέρω που, πότε και σε ποιον σύλλογο (όχι στων Αθηνών πάντως) έγινε αυτό για ευνόητους λόγους. Το περιστατικό έχει ως εξής: Μπαίνω στα γραφεία του Συλλόγου καλημερίζοντας την καθήμενη κυρία (τέλος πάντων), η οποία μασά μια τσίκλα, όπως Βελοσιράπτορας της Ύστερης Κρητιδικής Περιόδου θύμα του μετά από 5 μέρες αφαγίας. Προσπερνώ το θέαμα και ζητώ την έκδοση γραμματίου. Έλα όμως, που μιλούσε στο facebook με το Νόντα το μουστακαλή και στο κινητό με τη φίλη της τη Σούζη κουτσομπολεύοντας το Γιάννη και δεν γινόταν… Μετά από κανά 5λεπτο αναμονής, εκνευρισμού μου και του εντόνου τσικλομασήματος, με ρωτάει αν θέλω κάτι. Όχι καλέ, πέρασα να δω αν μασάς την τσίκλα σου καλά ή σου ξεκόλλησε κανά δόντι στη διαδικασία... Ευγενικά (ναι, όσοι με ξέρετε σωστά έχετε υποθέσει, ό,τι έχετε υποθέσει) της λέω ότι αυτό δεν είναι εικόνα υπαλλήλου σε Δικηγορικό Σύλλογο, καθώς δεν είναι σπίτι της, αλλά σε χώρο εργασίας και οφείλει να σέβεται το χώρο και τους παρευρισκομένους του. Δεν είναι τώρα εικόνα αυτή γραφείου…. Ε, και έγινε της Κορέας. Βαριέμαι να γράψω τη συνέχεια. Αποτέλεσμα: κλασικά κατάντησα γραφικός και δικαίως μου απονέμουν κάθε μέρα τον τίτλο του πιο “τσακωνιάρη” δικηγόρου Αθηνών και προαστίων.
Τέλος πάντω, πάμε στο επόμενο. Ξέρετε ότι οι Σύλλογοί μας πρέπει να μας προστατεύουν γενικά και να ακούν τους προβληματισμούς μας; Όχι; Κοίτα να δεις, σύμπτωση! Ούτε εγώ το ΄ξερα. Γιατί; Επειδή δεν γίνεται! Το Δικηγορικό Σώμα έχει πολλά προβλήματα και κυρίως καρδιαγγειακά νοσήματα (μμμμμ, ναιαι, όχι και τόσο πετυχημένο λογοπαίγνιο, αλλά εμένα μου άρεσε… Ναι ξέρω, μόνος μου.) Βάζουμε πλώρη για τα επουσιώδη και δεν κάνουμε τίποτε για τα ουσιώδη. Χρόνια τώρα… Πόσες φορές παλέψαμε για δίκαια αιτήματα και μείναμε με την…. αποχή στο χέρι; Δεν ξέρω να μετράω μέχρι εκεί. Δηλαδή λύσαμε την άκριτη υπερφορολόγηση, το ΦΠΑ, τις ανήκουστες εισφορές, τις ελεεινές αμοιβές κλπ και τώρα ας λύσουμε και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας της καρέτα καρέτα στην Κεφαλλονιά. Συγγνώμη καλέ μου Σύλλογε, αλλά έτσι νιώθω. Πόσες φορές απευθύνθηκα σε σε για βοήθεια και η απάντησή σου ήταν: “Κάνε μια αίτηση, πρωτοκόλλησέ τη, πλήρωσε 4,40 (ή ότι θεωρούσες εσύ σωστό), και θα σου απαντήσω όποτε”; Κάτσε να σκεφτώ…. Πάντα ρε φίλε, πάντα. Παράδειγμα απτό και με ντοκουμέντα. Ανήκω στους παραπονούμενος Δικηγόρους για το ωράριο στο 16. Αυτό το απαράδεκτο “10:00-13:00 εξυπηρετούνται οι συνήγοροι”. Έχω γκρινιάξει, έχω παραπονεθεί, έχω χτυπηθεί, έχω τσακωθεί. Απευθύνομαι σε σένα Σύλλογέ μου με αίτηση-δικόγραφο, αποδεικτικά στοιχεία κλπ τον Οκτώβριο του 2016. Θυμάσαι τι πήρα;; Α να γεια σου! Ένα τίποτα! Ή μάλλον πήρα. Χωρίστηκε η ουρά στο 16 σε πολίτες και δικηγόρους…. Και με βλαστήμαγαν οι συνάδελφοι γι’ αυτό. Το θυμάμαι, το έζησα και σε ευχαριστώ για τις κατάρες που μάζεψα. Λίγο ακόμη ήθελα και θα γινόμουν μάγισσα Φούρκα με σκουπάκι, μεγάλη μύτη με μια κρεατοελιά και εμμονή στο να σκοτώνω πριγκίπισσες.... Τόση κατάρα....
Μια απορία βέβαια που έχω, θα μου την απαντήσει ποιος; Αν θυμάμαι καλά υπάρχουν 50 κάτι σύλλογοι στη χώρα. Στην μικρή μας Ελλάδα, υπάρχουν 50 κάτι. Όπααααα!!! Μόλις το κοίταξα! 63 (!!!!!), υπάρχουν 63 (!!!!) Σύλλογοι!!! Εγγεγραμμένοι συνάδελφοι περίπου 40.600 και κάτι ψιλά. Διερωτώμαι τώρα αφελώς εγώ: «Τι εξυπηρετούν 63 (!!!) Σύλλογοι σε μια χώρα, όπως η μικρή μας η Ελλάς;» Να απαντήσω ή το πειθαρχικό είναι προ των πυλών; Δεν θα απαντήσω, έχω και ένα σώμα να θρέψω (και τι σώμα, ε….. χονδρό, χονδρό, με τις πίτσες, τα σουβλάκια και τις κρέπες του), δεν θα μου πάρουν εμένα την άδεια για να εκφράσω δημοσίως αυτό που σκέφτεται το 80% του σώματος… Αγαπητοί συνάδελφοι….. Καιρός είναι να μιλήσετε και εσείς, δεν νομίζετε; Όχι, όπως όταν είμαστε μέσα σε αίθουσες και γνωρίζουμε τη χλεύη των δικαστών, παραπονιόμαστε μεταξύ μας, αλλά ποτέ κανείς δε λέει τίποτα, ως γνήσιες κότες λειράτες…. Διότι αυτό είμαστε, κακά τα ψέματα.
Αυτά από μένα.
(Υ.Γ. Αν εσύ που διαβάζεις, δεν θεωρείς εαυτόν κότα λειράτη, να σε δω την επόμενη φορά στην αίθουσα, όταν θα σε χλευάσει κάποιος πρόεδρος, αδιάβαστος ή άσχετος, θα σου τη φέρει κάποιος συνάδελφος με χτύπημα κάτω από τη μέση ή ο γραμματέας θα πει με φωνή σπαστικιά: “Α, πήγε 15:00,01, ωράριο κατεβαίνω από την έδρα” και εσύ θα πάρεις ακόμη μια φορά αναβολή για την επόμενη χιλιετία).
*Ο Αντώνιος Ζαπάντης είναι Δικηγόρος Αθηνών. (παίζεται αν θα παραμείνει μετά το παρόν....)
