Μικρά, ασήμαντα πράγματα και γραφειοκρατία.
Το "Ρεπό" είναι μια Κοινωνική σάτιρα, παραγωγής 1982, σε σκηνοθεσία και σενάριο Βασίλη Βαφέα με τους Πέτρο Ζαρκάδη, Άννα Μαρκάκη, Κατερίνα Γιουλάκη, Αθηνόδωρο Προύσαλη , Δημήτρη Πιατά, ΤάσοΥφαντή και άλλους.
Η ταινία ακολουθεί έναν μέσο πολίτη στο εβδομαδιαίο ρεπό του. Έχει διάφορες δουλειές να κάνει: να επιδιορθώσει το αυτοκίνητό του, να εξετασθεί από την Επιτροπή Υγείας, να ταχυδρομήσει ένα δέμα στο εξωτερικό. Τον παρακολουθούμε να τηλεφωνεί στο συνεργείο αυτοκινήτων, στο Γραφείο Υγείας, στην Υπηρεσία Πελατών, στο Ταχυδρομείο. Βρίσκει επίσης καιρό να επισκεφτεί την οικογένειά του, να συναντήσει την κοπέλα του, να κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τον κόσμο των παιδιών μέσα από το δικό του παιδί, και να καταλήξει σε ένα εργασιακό δείπνο με μερικούς από τους συναδέλφους του (και πιθανότατα ανθρώπους της ίδιας νοοτροπίας).
Κάνουμε μια πλήρη περιστροφή γύρω από την καθημερινή ζωή μας αξιολογώντας (και μη) συμπεριφορές, πάντα με πλήρη ψυχραιμία και χωρίς διάθεση κατάκρισης. Δεν θα πω ψέμματα, η ταινία δεν θέτει υψηλά φιλοσοφικά ερωτήματα εάν δεν είσαι έτοιμος. Κυρίως η ταινία είναι ό,τι είσαι έτοιμος να δεις. Αν ταυτιστείς τελικά με το πρωταγωνιστεί θα ξεκινήσεις να ανακλάς τις δικές σου φιλοδοξίες, ευχές, λάθη, καθώς προχωράει μέσα στην μέρα. Είναι πραγματικά ένα δοχείο για το θεατή με απόλυτα ντοκιμαντερίστικη διάθεση. Εάν νιώθεις να ταλαιπωρείσαι από τα μικρά πράγματα, θα ξεκινήσεις να συμπάσχεις με τον πρωταγωνιστή από το πρώτο δευτερόλεπτο. Εάν νιώθεις τα προβλήματα που δεν επέλεξες να γιγαντώνονται σε βάρος σου, το ίδιο. Δεν είναι μια ταινία δράσης, είναι μια ταινία αντίδρασης, και μάλιστα αντίδρασης στην καθημερινότητα.
Πάντα με κάθε ηρεμία και ψυχραιμία.
Η νωχελικότητα του πρωταγωνιστή μας, μαζί με την διάθεση για απλή καταγραφή και όχι κριτική για την ελληνική πραγματικότητα, δημιουργεί ένα εξαιρετικό κράμα ρεαλιστικότητας και ταύτισης. Πολλές φορές είδα τον εαυτό μου στη θέση του, να μην τα βγάζει πέρα με τη γραφειοκρατία , ενώ άλλες φορές είδα να τα καταφέρνει. Άλλοι είδαν αντίστοιχα μέρη της καθημερινότητας τους. Κάποιοι άνθρωποι (γραφειοκράτες και επαγγελματίες που "αντιμετωπίζουμε" στο ταξίδι του ήρωα) σε θέσεις κλειδιά ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν, άλλοι δεν ήταν καθόλου πρόθυμοι, άλλοι δεν είχαν ιδέα γιατί βρίσκονταν εκεί, άλλοι ήταν απλά τεμπέληδες και αδιάφοροι, ενώ άλλοι υπερβοηθητικοί.
Ασυνεννοησία σε ασήμαντα σημεία ζωής, πάλη για το μικρό και αυτονόητο και "κόλλημα" σε μικρά πράγματα.
Το απαύγασμα του ταξιδιού του ήρωα μας μπορεί να συνοψιστεί στην παρακάτω στιχομυθία που καταλήγουμε στο τέλος της ταινίας :
-Κουρασμένος είστε;
-Λίγο.
-Μα γιατί δεν είχατε ρεπό σήμερα;
-Είχα αλλά κουράστηκα.
Γοητευτική ονειρική ατμόσφαιρα, ήχοι της τζαζ και του δρόμου, καθώς και το ταξίδι ενός Ταξιτζή που παλεύει με το κτήνος της καθημερινότητας.
Βραβεία – Διακρίσεις: Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) 1982.