To "Καλύτερα Κάλεσε τον Σόλ" είναι μια αμερικανική τηλεοπτική δραματουργική σειρά που δημιουργήθηκε από τους Βινς Γκίλιγκαν και Πίτερ Γκλάουντ, prequel spin-off του Μπρέκινγκ Μπάντ.
Ακολουθεί τον μικροαπατεώνα δικηγορίσκο Τζίμι Μαγκίλ, ο οποίος φροντίζει τον μεγαλύτερο αδελφό του Τσακ που υποτίθεται ότι πάσχει από υπεραισθησία στον ηλεκτρισμό. Επίσης ο Τσάκ είναι μεγάλος και επιτυχημένος δικηγόρος στην εταιρία « Hamlin, Hamlin & McGill» ενώ στον αντίποδα ο Τζίμι ήταν καλλιτέχνης απάτης με το ψευδώνυμο "Slippin 'Jimmy". Όταν αρχίζει η σειρά, ο Τζίμι εργάζεται σκληρά στο δικό του δικηγορικό γραφείο, αλλά απολαμβάνει μικρή επιτυχία. Κοιμάται στο γραφείο, το οποίο βρίσκεται στο πίσω μέρος ενός σαλονιού ομορφιάς και εργάζεται ως επί το πλείστον στο δικαστήριο ως δημόσιος υπερασπιστής για ελάχιστα χρήματα, ενώ είναι βουτηγμένος στο χρέος.
Εννοείται πως η σειρά είναι αριστοτεχνική στο να παρουσιάσει την μεταμόρφωση του Τζίμι στον μεγαλό-αρτίστα δικηγόρο τον «Σόλ Γκούντμαν». Δείχνει πως κάποια από τα χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστή μας ήταν επίκτητα, πως άλλα ήταν στο αίμα εξ αρχής και πως ουσιαστικά οι καταστάσεις που έρχονται είναι εξαιρετικά δύσκολες, μέχρι να καταλάβει ποιος είναι πραγματικά.
Η κινηματογράφηση είναι ως συνήθως εξαιρετικά, κινηματογραφική, με μεγάλες παύσεις, με πολλές βουβές σκηνές, αγκαλιάζοντας την τεχνική «Δείξε, μην πεις».
Αντιλαμβανόμουν την σειρά ως μια ρεαλιστική απεικόνιση της δικηγορικής καθημερινότητας. Που είναι τελικά. Εάν θέλετε πραγματικά να μάθετε πως είναι η ζωή ενός σόλο δικηγόρου, αυτή είναι ακριβώς. Προσπαθείς να βρεις πελάτες κυρίως, πρέπει να ανέχεσαι τον κάθε τρελό μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο.
Στη συνέχεια θεώρησα πως είναι μια «ωδή» στην ανεξαρτησία. Στο «my own way» της υπόθεσης. Που είναι τελικά. Ο Τζίμι πνίγεται στην καθημερινότητα για να δουλεύει για κάποιον άλλο, να μην μπορεί να προβάλει τον εαυτό του πραγματικά, να μην μπορεί να τεστάρει τις δικές του ιδέες κτλ κτλ.
Τελικά όμως κατέληξα πως είναι μια κυριολεκτικά ιστορία "αυτοαποδοχής". Τελικά για να είσαι ευτυχισμένος θα πρέπει πρώτα απ όλα να αποδεχθείς τον πραγματικό εαυτό σου, ο οποίος μπορεί να μην είναι καν αυτό που θα ήθελες πραγματικά να είσαι. Ο Τζίμι καταλαβαίνει όλο και περισσότερο πως είναι "χρωματισμός", "ανάλαφρος" και λίγο "απατεωνίσκος" με χρυσή καρδιά. Δεν είναι ο χαρακτήρας που θα ταίριαζε στον κοινωνικό χώρο που δραστηριοποιείται. Ωστόσο όσο περισσότερο βρίσκει το πραγματικό του κοινό, και τον πραγματικό του εαυτό καταλαβαίνει ότι τελικά δεν θέλει να κάνει με τον "μέινστριμ" , "λουσάτο" κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο που βρισκόταν και πίστευε και ο ίδιος ότι ταίριαζε. Πολλές φορές στο μυαλό μας έχουμε το σκεπτικό ότι "πρέπει να ταιριάξω εκεί, γιατί έτσι πρέπει ή γιατί νομίζω πως το θέλω". Τελικά οι καταστάσεις θα σου δείξουν πόσο πολύ το ήθελες από την αρχή και εάν σου αρέσει πραγματικά. Θίνκ αγκέν, λοιπόν.
Ανάλογα στην φάση της ζωής που είναι κάποιος μπορεί να δει διαφορετικά πράγματα που να ξεπετιούνται στην οθόνη του. Η σειρά είναι πολλά πράγματα, με πολλαπλές αναγνώσεις και αυτό βάζει το "καλή" στο "καλή τηλεόραση".
