Τον κύριο Χ. τον είδα πρώτη φορά πριν ένα περίπου χρόνο, στην προσπάθεια μου να προλάβω την προθεσμία κατάθεσης μιας αγωγής στο παρά ένα. Βρέθηκε μπροστά μου στη σκάλα, στην προσπάθεια μου να τον προσπεράσω, διότι ήταν εμπόδιο για το γραφείο – στόχο εκείνης της ημέρας, που απείχε δεκαπέντε σκαλοπάτια και είκοσι δύο βήματα ακριβώς! Μου είχε κάνει εντύπωση, για του λόγου το αληθές, με είχε φέρει στο αμήν, διότι ανέβαινε τα σκαλοπάτια απελπιστικά αργά, ενώ ήταν και είναι ακμαιότατος, όσο χρονών και αν ισχυρίζεται, πως είναι.
Με τον καιρό, πως συνέβαινε, συναντιόμασταν σε κάποια αίθουσα, σε κάποια γραμματεία, σε κάποιο διάδρομο, με μένα στην προσπάθεια μου να σπάσω νέο ρεκόρ στα 100 μέτρα μετ’ εμποδίων, ενώ εκείνον τον χαρακτήριζε ο συνήθης, ήπιος και σταθερός βηματισμός του. Μια μέρα των ημερών, από τις πολλές που μετράμε σε αυτή την κατάσταση, ναι ΠΑΛΙ στην αποχή αναφέρομαι, με συγχωρείται που έχω γίνει γραφική, με ρώτησε γιατί βιάζομαι, σαν να είμαι καταζητούμενη.. Δεν είχα σκεφτεί, πως κάποιος, όπως στην ηλικία του κύριου Χ., που θεωρείται ίσως λόγω της φύσεως του επαγγέλματος του και των καιρών που το άσκησε, δεδομένα επιτυχημένος, θα αναρωτηθεί και θα εκφράσει την απορία αυτή και δη σε μένα. Έμεινα στη στερεότυπη δικαιολογία ‘’ υπάρχει αυτή η προθεσμία….και μπλα μπλα μπλα’’. Μου ζήτησε να τον ακούσω για λίγο, χωρίς να τον διακόψω. Δεν είχα τη δυνατότητα να μαγνητοφωνήσω τα λόγια του, όμως μου έμειναν:
‘’Με θλίβει που βλέπω εσάς τους νέους να φθάνετε σε τέτοιες καταστάσεις, σε αυτή τη χώρα. Εμείς, αντιμετωπίσαμε μάχες με όπλα, αρρώστιες, λοιμό, εσείς όμως αντιμετωπίζετε μια μάχη αλλιώτικη, γραμμένη με επιχρυσωμένο μελάνι που φέρει, σφραγίδα και υπογραφή. Ναι μην απορείς, μια μάχη ζείτε και εσείς, υπό άλλη βέβαια μορφή, πιο ανθρώπινη, μην τρομάζετε. Δεν έχουν έρθει με όπλα, είναι εξευγενισμένη αυτή εδώ η μάχη. Έχει όμως τη θλίψη που βλέπω στα νέα πρόσωπα σας, έχει την απογοήτευση στη μορφή των γονέων σας, έχει την τετριμμένη, ίσως, δική μας αγωνία για το παρελθόν που αφήσαμε, το παρόν που βιώνουμε και το μέλλον που δεν θέλουμε αλλά σας παραδίδουμε. Με φλέγει, που οδεύουμε εξ ανάγκης στο μοναδικό σημείο, που απέμεινε, χωρίς αυτό όμως να μας δίδει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε, για εσάς κυρίως. Θα στο ξαναπώ. Μάχη είναι, μην τρομάζετε. Είναι πιο ανθρώπινη και ας έχει την κορύφωση της ανασφάλειας όλων μας, κορύφωση που αυτή τη στιγμή διανύουμε. Ας έχει την μετανάστευση τόσων νέων, ας έχει την εκμετάλλευση αυτών που παραμένουν για έναν υποτιθέμενο μισθό, ας έχει και αυτή τη βιασύνη η οποία κρέμεται πάνω σας, όπως η δαμόκλειος σπάθη. Μην βιάζεστε. Οι προθεσμίες δεν θα πάψουν ποτέ. Τις έμαθα καλά και τις αντιμετωπίζω με χαρά πια. Θα τις προλάβετε, το γνωρίζω αυτό. Γνωρίζω επίσης, όπως και εσείς, πως οι παρούσες δυσκολίες είναι μηδαμινές συγκριτικά με εκείνες που υφίστανται σε αυτόν εδώ τον κόσμο, στα μέρη εκείνα που οι αληθινές μάχες έχουν καθημερινά ανθρώπινες απώλειες και έχουν την υφή που και εμείς ζήσαμε παλιά και θα θέλαμε να υπήρχαν μόνο σαν ιστορίες. Μην έχετε την πεποίθηση, πως μιλάω εκ του ασφαλούς ή πως επαναπαύομαι και ρητορεύω. Όχι. Να θυμάστε, όμως πως υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα πέραν αυτής εδώ της αποχής, πέραν της προθεσμίας που τρέχει, για αυτό μην βιάζεστε να την προλάβετε. Θα την προλάβετε. Βιαστείτε να βγείτε από αυτήν εδώ την νέα ανθρώπινη μορφή μάχης, για να μπορέσετε να δείτε τις άλλες πιο αληθινές - αν θέλετε - μάχες και να τις αντιμετωπίσετε. ‘’
Ο κύριος Χ., δεν ήθελε να αναφέρω το όνομα του, όπως και τίποτα για αυτόν. Ας παραμείνει ο κύριος Χ., άγνωστος.
