Θυμάμαι ως τώρα να ‘τανε τότε, που νόμιζα ότι δικηγορία εστί ακριβό κουστούμι/ταγιέρ, καλό ρολόι, ύφος “κάντε χώρο, περνάει ο πιο ωραίος/α” και τυπάς/ισσα βαρυμαγκίτης/ισσα με γνώσεις αεροπλανοφόρου.
Τώρα που ξέρω γελώ.
ΑΝ μου επιτρέπεται η έκφρασις, με τη λιγοστή εμπειρία που έχω σε σχέση με μεγαλύτερης ηλικίας συναδέλφους και εφόσον δεν μας προσβάλλω, είμαστε χαμάληδες πολυτελείας. Όλη μέρα μπλεγμένοι με παράβολα, γραμμάτια προείσπραξης, πούλια, μεγαρόσημα, διαολόσημα……. Αμάν!!! Τώρα που είπα μεγαρόσημα, θυμάμαι τον πρώτο καιρό της άσκησής μου ως νέο ψαράκι στον ωκεανό. Παρακαλώ θα ήθελα να με σκέφτεστε οσάν μαριδάκι, γλυκούλι και μικρό, που παιχνιδίζει εις τον αφρό. Δεν είχα ιδέα για τον τρομακτικό κόσμο που απλωνόταν μπροστά μου….
Τα Δικαστήηηηηρια… (στο μυαλό μου ηχεί κάπως σαν τη «Δαγκάααανα» από το Toy Story, που τόσο αγαπώ και βλέπω ακόμη και σήμερα – σας παραθέτω το σύνδεσμο για όσους δεν ξέρουν για να καταλάβουν: https://www.youtube.com/watch?v=NoDzsCIQtPU ). Μετά από αυτό το ιδιαιτέρως ευχάριστο flashback στα παιδικά χρόνια, επανέρχομαι στο σήμερα. Την πρώτη φορά που μου είπαν: «Αντώνη, πήγαινε στα Δικαστήρια και φέρε μας τα σχετικά, κόλλα μεγαρόσημο 3,00 ευρώ στις προτάσεις και βάλε και το γραμμάτιο προείσπραξης» ήμουν κάπως έτσι: «Εεεε;;;; Τι λέει; Ποια σχετικά; Τι είναι αυτό; Που κολλάω το 3ευρω; Που να βάλω το γραμμάτιο;» (μην απαντήσετε παρακαλώ, ξέρω τι σκεφτήκατε όλοι σας…)
«Τι φάση τώρα;; Που τα βρίσκω αυτά; Πω, λάθος δουλειά κάνω».
Συγχωρέστε την αργκό μου αλλά ήμουν noobας. Μεγάλος noobας. Ξαφνικά ένιωσα χαζός. Δεν ήθελα να κάνω λάθος. Τελικά, τα βρήκα με αρκετό κόπο και αφού έγινα φορτικός σε κάποιον συνάδελφο, που πραγματικά να είναι καλά ο άνθρωπος. Με βοήθησε στα πάντα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Κάπως έτσι λοιπόν, το μαριδάκι έκανε το πρώτο του ταξίδι στον ωκεανό. Με τον καιρό έκανα πιο σύνθετα πράγματα π.χ. αιτήσεις, καταθέσεις, βόλτες και socializing…. Ξέρετε τώρα…. Δύσκολα πράγματα, hot staff.
Μετάαααα, χμ, μετά γνώρισα το κτίριο 16. Είναι ένα όνειρο #not…. Αυτές οι ουρές. Αχ, αυτές οι ουρές στο Α.Β.Μ, που τόσο αγαπάμε… Μπορείς να γράψεις ολόκληρη τη βιογραφία του Τζένγκις Χαν, να εφεύρεις κάτι νέο, να παντρευτείς και να χωρίσεις. Έχετε ακούσει που λένε ότι μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται;; Ε, εκεί και αυτά γίνονται. Τι;; Από την αναμονή; Όχι βέβαια! Από την αγανάκτηση μαζί με την αναμονή… Ειδικά τώρα το καλοκαίρι η κατάστασις είναι μούρλια: 40 βαθμοί να λιώνεις, να εκνευρίζεσαι και να σου τελειώνει και η μπαταρία στο δαιμονισμένο το smartphone.
Και κάπου εκεί χτυπάει το καταραμένο και είναι ο εργοδότης σου…. «Έλα ρε ζώον. Που είσαι; Τσακίσου πήγαινε στο υπόγειο του 4. Τρέχα στο υπόγειο του 4 γρήγορα σου είπα και μάθε που είναι η δικογραφία με αριθμό 99999/2012. Μόλις τελειώσεις τράβα Λουκάρεως, στις εταιρείες και φέρε μου το καταστατικό της “Μπαρμπούτσαλα ΜΟΝ. Ε.Π.Ε.” Μπιπ μπιπ μπιπ……» Φεύγω γρήγορις γρήγορις, πάω στο 4 παίρνω αντίγραφα και φεύγω για Λουκάρεως στο αγαπητό υπόγειο 3.
Συνάδελφοι, εδώ πρέπει να σας ενημερώσω για κάτι, το οποίο είναι πέρα για πέρα αληθές (ρωτήστε τον υπεύθυνο εκεί). Ψάχνοντας στα καταστατικά, άνοιξα κάποια βιβλία και μύριζαν άσχημα. Τι άσχημα δηλαδή, που μύριζαν λες και ήταν δημόσια ουρητήρια. Ρωτάω τον κύριο: «Συγγνώμη, γιατί τα βιβλία έχουν αυτήν την περίεργη μυρωδιά;; Έχει γίνει κάτι;» . Και ρε φίλε αυτό ήταν, είχε γίνει κάτι. Τι; Το καλοκαίρι του 2014 έσπασε ο αγωγός λυμάτων του Εφετείου από τις πεντακάθαρες τουαλέτες (που αν πας, κολλάς ουρολοίμωξη, σύφιλη, πανούκλα και γάγγραινα) και τα πάντα έπεσαν πάνω στα εταιρικά ρε φίλε. Και μάλιστα στα βιβλία που έψαχνα. (σε άλλο άρθρο θα αποκαλύψω σε ποιους αριθμούς, να ξέρετε και εσείς). Εγώ και η τύχη μου μια ζωή……
Εκείνη τη στιγμή η μούρη μου έπεσε πάνω στα παπούτσια μου. Συνειδητοποιώ ότι τα έχω πάρει αγκαλιά, τα έχω αγγίξει, τόσο εγώ όσο και το κουστούμι μου, και μόνο τη μούρη μου δεν έχω τρίψει πάνω τους. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα μπιπ και κρατάνε περίπου για μιάμιση ώρα. Από πού να πάω να πέσω για να καθαριστώ; Σκέφτηκα να πάω να πάρω βιομηχανικό διαλύτη και να κάνω μπάνιο. Αφού πήρα αριθμούς, των αφοδευμένων στην κυριολεξία, καταστατικών πήρα το δρόμο του γυρισμού για το γραφείο. Τότε είδα το φαρμακείο, αυτό ντε απέναντι από τον Άρειο Πάγο. Μπαίνω και ζητώ Betadine για μπάνιο (φάση Κωνσταντίνος Κατακουζηνός). Με ρώτησε η ευγενεστάτη φαρμακοποιός για ποια χρήση το θέλω. Όταν της είπα για τι, το χαμόγελό της μου θύμισε αυτό του Τζόκερ στο “The Dark Knight” και με κοιτούσε κάπως “Why so serious????”…. Χα!!! Και το κερασάκι;; Δεν είχε Betadine… Έπρεπε να φύγω για γραφείο. Μέσα στα νεύρα. Όλοι οι άνθρωποι περπατούσαν χαρούμενοι γύρω μου, ενώ εγώ με το μαύρο συννεφάκι πάνω από το κεφάλι μου να ρίχνει αστραπόβροντα. Άσε που σκεφτόμουν ότι πρέπει να πάω το κουστούμι μου καθαριστήριο και να πληρώσω ένα 20άρικο πάλι, ενώ το είχα πάρει προχθές έχοντας πληρώσει άλλο ένα. Δηλαδή ρε αδελφέ, πόσο γκαντέμης πια; Η απάντηση είναι πολύ. Γιατί, θα με ρωτήσετε. Απλό. Θα έμενα μέχρι τις 20:00 στο γραφείο με το βρώμικο κουστούμι. “Αχ, άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις μέσα στους βόθρους”
(Υ.Γ. 1: Δεν ξέρω αν εσείς πήγατε στο υπόγειο 3, πάντως όποιος πάει, έχω Betadine στο σπίτι. Το μεγάλο, που είναι 2 λίτρα)
(Υ.Γ. 2: Από τότε δεν μπόρεσα ποτέ να ξαναπάω για “βρώμικο” στη Μαβίλη. Και ήταν τόσο καλό αυτό το “βρώμικο” 🙁 )
* Ο Αντώνης Ζαπάντης είναι Δικηγόρος Αθηνών.
Χαχαχχαχα!! Φοβεροοοο!!! Ή δαγκααανα πόσο αλήθεια!!!
Και ναι έχω πάει κι εγώ στο -3…. το 2015… και όντως βρωμανε και είναι όλα ζαρωμενα….δυστυχώς (ή ευτυχώς;) Όταν εγώ ρωτησα ή απάντηση ήταν πιο απλή ” είχαν σπάσει οι σωλήνες και πλυμμηρισε το υπόγειο και βραχηκαν όλα”… ευτυχώς όντας σιχασιαρα ακουμπούσαν τα βιβλία και γυριζα τις σελίδες με τα ακροδαχτυλα… ?