Κυνισμός, ιδεοληψία, αγραμματοσύνη και τελικά αντιευρωπαϊσμός, του Μιχαήλ Χρυσομάλλη,Αναπληρωτή Καθηγητή Ευρωπαϊκού Δικαίου ΔΠΘ

*του Μιχαήλ Χρυσομάλλη

Ο άγρια δολοφονία της Jo Cox, που έχασε της ζωή της υποστηρίζοντας τις ιδέες της για μια ενωμένη Ευρώπη και για τη διατήρηση της Βρετανίας εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας, ήταν μια ακόμη ευκαιρία για να ξεδιπλωθεί ο ακραίος κυνισμός, η ιδεοληψία, η αγραμματοσύνη και το ψέμα, που ωθούν όλο και περισσότερο την ελληνική κοινωνία στον αντιευρωπαϊσμό.

Από την πρώτη στιγμή ήταν φανερή η στενοχώρια τους. Όχι όμως αληθινά για τον άνθρωπο που χάθηκε για τις ιδέες του από οπαδό του ακραίου εθνικολαϊκισμού και ευρωσκεπτικισμού αλλά γιατί…αυτό το γεγονός ίσως επηρεάσει θετικά υπέρ του Remain, κάνοντας πολλούς αναποφάσιστους να στραφούν προς την παραμονή του ΗΒ στην ΕΕ. Είναι φανερό ότι έχουν επενδύσει στο Brexit ….και ο «κουφός» (για να θυμηθούμε το γνωστό ανέκδοτο) τους χάλασε τα σχέδια. Από εκεί και πέρα για να βγει κάποιο κέρδος από τη ζημιά ανέλαβαν οι κατάπτυστοι συνωμοσιολόγοι τύπου Δελαστίκ, που, αφού από τις σελίδες έγκριτων ΜΜΕ εργάστηκε τόσα χρόνια με ζήλο για να πείσει την κοινή γνώμη ότι η κρίση, που βιώνουμε ως χώρα, είναι προϊόν συνωμοσίας του «ευρωπαϊκού διευθυντηρίου» σε βάρος του ελληνικού λαού, απέδωσε τη δολοφονία της Jo Cox στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, που... πανικόβλητες από την επέλαση του Brexit ανέλαβαν δράση υπέρ του Remain. Από κοντά και οι ιδεοληπτικοί τύπου Σ. Αναγνωστοπούλου (προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο ευγενής απέναντί της) για τους οποίους «ο δολοφόνος της Jo Cox αντιπροσωπεύει τον εφιάλτη που η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε μέσα από τις πολιτικές της»!!!

Γράφει άλλη σχολιάζοντας με οργή τη δήλωση Σόιμπλε, σύμφωνα με την οποία η ΕΕ είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει ένα ενδεχόμενο Brexit, ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αντί να κάνουν τέτοιες δηλώσεις που σπρώχνουν τους Βρετανούς στην έξοδο (;) θα πρέπει να εργαστούν για τη δημιουργία μιας δημοκρατικότερης ΕE, μιας Ευρώπης των λαών. Τους Βρετανούς τους ρώτησε; Πιστεύει ότι αυτοί θέλουν να αποχωρήσουν γιατί η Ένωση δεν προχωρά προς την πολιτική ένωση και συνακόλουθα προς περισσότερη δημοκρατία; Μα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έγραφε ο D. Cameron στην επιστολή του προς τους Ευρωπαίους εταίρους του, ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση της θέσης του ΗΒ στην ΕΕ, «Θέλω να θέσω τέρμα στην υποχρέωση της Βρετανίας να εργαστεί προς την κατεύθυνση μιας «διαρκώς στενότερης ένωσης», όπως ορίζεται στη Συνθήκη. Είναι πολύ σημαντικό να καταστεί σαφές ότι η δέσμευση αυτή δεν θα ισχύει πλέον για το Ηνωμένο Βασίλειο. Θέλω δε να το κάνω αυτό κατά τρόπο τυπικό, νομικά δεσμευτικό και αμετάκλητο». Και η θέση αυτή εκφράστηκε από υποστηρικτή της παραμονής. Σκεφτείτε τι υποστηρίζουν οι οπαδοί του Brexit, Φάρατζ, Γκόουβ, Τζόνσον, που έχουν δαιμονοποιήσει το «διαρκώς στενότερη ένωση των ευρωπαϊκών λαών» της Συνθήκης (en ever closer union), που σε τελευταία ανάλυση «αναφέρεται στη δέσμευση της Ένωσης για ένα αποκεντρωμένο και διαφανές σύστημα λήψης αποφάσεων».

Πως θα μπορούσε να λείψει από τη σχετική συζήτηση… η καταδίκη του «νεοφιλελευθερισμού» που προωθεί η ΕΕ και κάνει τους λαούς να θέλουν την αποχώρηση της χώρας τους από την Ένωση. Μα πως μπορεί να υποστηρίζεται ότι Βρετανοί θέλουν να αποχωρήσουν επειδή η Ευρώπη είναι «νεοφιλελεύθερη»; Έγραφε ο Cameron, πιεζόμενος από του υποστηρικτές του Brexit, «μεγάλο μέρος της απογοήτευσης στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα οφείλεται στο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εμφανίζεται, για πολλούς ανθρώπους, ως τροχοπέδη στην ανταγωνιστικότητα της Βρετανίας και όχι ως ένας επιταχυντής της» και ζητούσε από την Ένωση «να εστιάσει στην στήριξη της οικονομικής ανάπτυξης με την κατάργηση νομοθεσίας, που δεν είναι αναγκαία». Στην ουσία ακόμη και Βρετανοί υποστηρικτές της παραμονής υποστηρίζουν ότι η Ένωση δεν είναι αρκούντως φιλελεύθερη, επιτιθέμενοι στο «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» (προστασία των εργαζομένων, του περιβάλλοντος, της υγείας και των καταναλωτών), που ως αποτέλεσμα και της ενωσιακής νομοθεσίας και της νομολογίας του Δικαστηρίου, επιβαρύνει την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής και βρετανικής οικονομίας.

Θα μπορούσα να βρω και αλλά τέτοια «ωραία» και ανιστόρητα από επίσημες αλλά και ανεπίσημες γραφίδες, όπως η βρετανική οπτική για την αλληλεγγύη ή την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων κα,όμως είναι μάταιο. Είναι φανερό ότι σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια, με κάθε ευκαιρία, δημιουργίας μια ψεύτικης εικόνας για την ΕΕ και της εγκαθίδρυσης ενός αισθήματος αντιευρωπαϊσμού στην κοινή γνώμη. Βρισκόμαστε στην αρχή. Το τέλος θα είναι αυτό που βιώνουν σήμερα οι Βρετανοί. Αντί άλλων αντιγράφω από την ανάρτηση του δημοσιογράφου Martin Fletcher, όπως την μεταφέρει η Μαρία Τσάκος, για τον ρόλο του Μπορίς Τζόνσον, ενός εκ των ηγετών του Leave (αποχώρησης):

"Επί 25 χρόνια ο Τύπος τάισε στο βρετανικό κοινό ένα σωρό διαστρεβλωμένα, ψευδή και αδυσώπητα εχθρικά δημοσιεύματα για την Ε.Ε. και ο δημοσιογράφος που ξεκίνησε πρώτος αυτό το χορό ήταν ο Μπόρις Τζόνσον.

Ο Τζόνσον, το οποίον οι Times είχαν απολύσει το 1988 για κατασκευασμένο δημοσίευμα, έμεινε γνωστός στις Βρυξέλλες, όχι ως παράδειγμα δίκαιης και ισορροπημένης δημοσιογραφίας, αλλά για τον ακραίο ευρωσκεπτικισμό του. Με κάθε ευκαιρία, λοιδορούσε και επέκρινε την Ευρωπαϊκή Ένωση, γράφοντας άρθρα με αδιαμφισβήτητο μπρίο, τα οποία, όμως, ήταν είτε χονδροειδώς παρατραβηγμένα είτε εντελώς αναληθή.

Η Telegraph τα λάτρευε. Το ίδιο και η Δεξιά πτέρυγα των Τόρις. Ο ίδιος ο Τζόνσον ομολόγησε αργότερα πως "όταν έγραφα τα κομμάτια μου στις Βρυξέλλες και τα έστελνα στην Αγγλία, ήταν σαν να πετάω πέτρες, στα τυφλά, στο θερμοκήπιο του γείτονα, για ν’ ακούσω τον ηδονικό ήχο που κάνει το γυαλί όταν σπάει. Ό,τι και να έγραφα είχε μιαν απίστευτη, εκρηκτική, απήχηση στους Συντηρητικούς, και μου έδινε, ομολογώ, μιαν αλλόκοτη αίσθηση δύναμης".

Τα ρεπορτάζ του Τζόνσον είχανε, όμως, την ίδια απίστευτη, εκρηκτική απήχηση και στην υπόλοιπη Φλιτ Στριτ. Είχαν, όπως και να το κάνουμε, περισσότερο ενδιαφέρον από τα στεγνά και δύσκολα κομμάτια των υπόλοιπων. Οι νέοι συντάκτες στις διάφορες εφημερίδες —ιδιαίτερα, αλλά όχι αποκλειστικά, στις ταμπλόιντ—, άρχισαν να πιέζουν τους ανταποκριτές τους να γράφουν τέτοιου είδους κομμάτια. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, την εποχή που πήγα εγώ στις Βρυξέλλες, οι συντάκτες θέλανε να τους γράφεις μόνο κομμάτια για απρόσωπους ευρωκράτες των Βρυξελλών που επέβαλλαν παράλογους κανονισμούς στη Βρετανία, ή για δολοπλόκους Ευρωπαίους που συνωμοτούσαν εναντίον μας, ή για Βρετανούς πρωθυπουργούς που έδιναν μάχες οπισθοφυλακής απέναντι σε μια εχθρική ήπειρο. Το μεγαλύτερο μέρος του δημοσιογραφικού σιναφιού ήταν ανίκανο να δει την Ευρώπη υπό οποιοδήποτε άλλο πρίσμα. Ήτανε πλέον η μόνη αφήγηση που τους ενδιέφερε……

Ο Μπόρις Τζόνσον κάνει σήμερα εκστρατεία εναντίον της καρικατούρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εκείνος ο ίδιος ζωγράφισε. Κάνει εκστρατεία εναντίον μιας, εν πολλοίς, κατασκευασμένης εικόνας, που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Αυτός είναι ο λόγος που εκείνος και οι όμοιοί του, οπαδοί του Brexit, μπορεί να κερδίσουν την ερχόμενη εβδομάδα. Ο Τζόνσον μπορεί να είναι πνευματώδης και διασκεδαστικός, όπως ήταν και ο Ντόναλντ Ράμσφελντ τις παραμονές της στρατιωτικής επέμβασης στο Ιράκ, είναι, όμως, και εξαιρετικά επικίνδυνος. Υπάρχει σοβαρή περίπτωση κάτι που ξεκίνησε ως χωρατό να προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά σ’ αυτή τη χώρα».

Οι αναλογίες είναι προφανείς…..

*Ο Μιχαήλ Χρυσομάλλης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης

Leave a reply