Ενός ασκούμενου ..
Είναι απόγευμα Παρασκευής, σίγουρα δεν έχετε όρεξη να διαβάζετε αναλύσεις, ερμηνείες κλπ. Για αυτό και εγώ θα σας αναφέρω μία σύντομη σημερινή εμπειρία. Ξυπνάω, παίρνω το λεωφορειάκι μου για Ευελπίδων, σχεδόν κοιμάμαι στην διαδρομή, αλλά εν τέλει καταφέρνω να κατέβω στην σωστή στάση. Μπαίνω Ευελπίδων, ψιλοησυχία, τίποτα ιδιαίτερο. Πάω να κάνω τις δουλίτσες μου, σαν ασκούμενος. Αφήνω τελευταία την κατάθεση μίας αίτησης διαταγής απόδοσης μισθίου και καταβολής μισθωμάτων. Μπαίνω στο γραφείο και ευτυχώς δεν έχει ουρά, μόνο μία μπροστά μου, τι ευτυχία, θα περιμένω λιγακι και μία χαρααα.
Η γραμματέας λέει σε αυτήν που εξυπηρετούσε:
- Δεν έχετε γράψει στην αίτηση «..και καταβολής μισθωμάτων».
- Δεν έχετε γράψει στην απόφαση «στο όνομα του ελληνικού λαού»
Αυτά μόνο;; Εντάξει, σιγάαα, τα συμπληρώνει και φεύγει. Παίρνω γρήγορα – γρήγορα τη θέση της και στρογγυλοκάθομαι και λέω στην γραμματέα, πάμε με τη δική μου;; Με κοιτάει, την κοιτάω και αρχίζει να τρέχει. Ορκίζομαι δεν της έκανα τίποτα. Ο λόγος που έτρεχε ήταν για να προλάβει την άλλη, που δεν είχε γράψει ούτε ΑΦΜ. Την πρόλαβε, αφού έσπασε το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100 μέτρα μετ’ εμποδίων (φορούσε τακούνι, και απέφευγε τον κόσμο με τρελό ζικ- ζακ). Μάχιμη η γραμματέας, ακαταμάχητη η άλλη. Εγώ κύριος, και «καταβολή μισθωμάτων» και «στο όνομα του ελληνικού λαού» και ΑΦΜ.
Τέλοσπάντων, μπορεί συνήθως να κράζουμε τους γραμματείς των δικαστηρίων, αλλά είναι και αρκετοί οι οποίοι είναι πολύ φιλότιμοι, όπως η εν λόγω γραμματέας που απλά μπορούσε να μη δει καθόλου τα δικόγραφα που της πήγε μία νομικός και να αφήσει να απορρίφθεί η αιτησή της. Άλλο παράδειγμα, ο προϊστάμενος της τακτικής στην Ευελπίδων, δεν νομίζω να βρεθεί άνθρωπος να πει κακό λόγο. Και υπάρχουν και άλλα παραδείγματα. Δεν αρκεί να «κράζουμε», αλλά πρέπει και να επιδοκιμάζουμε».